Khokhobchai Lao!

14 november 2016 - Don Det, Laos

We zitten op de sarong in het weiland te genieten van de reeks bergen die op de achtergrond liggen. Er komen redelijk wat mensen voorbij. De weg is slecht met vele grote diepe knikken daarin. Zo komen er wat ute’s voorbij met daarop een hele klas. De eerste ute staat vol met meisjes en ze zwaaien uitbundig. De tweede staat zoals je kunt raden vol met jongens en zij proberen wat stoerder te doen maar ook hier gaan de handjes in de lucht. We kijken naar wat voorbij komt en vermaken ons makkelijk in deze omgeving. De zon zegt gedag en gaat achter de berg. Het biertje is ook op en we gaan opzoek naar een plek om te verblijven.

Na alle straatjes van het dorpje te hebben gezien maken we onze keuze. We zijn beide zo makkelijk ingesteld dat keuzes maken af en toe moeilijk is. We komen wat jongen mensen tegen en vragen waar zij zitten. Het zal er vast gezellig zijn! De Eco Lodge is het geworden en een vrouw laat ons een kamer zien. Het is een prima twee persoonskamer met eigen badkamertje. We zetten de scooters voor de deur en leggen de tassen binnen. Na een douche gaan we op zoek naar een eettentje waarbij we onderweg Anne tegenkomen die we in het noorden van Laos hebben leren kennen. Ze gaat gezellig mee opzoek en zo vinden we vrij snel een plek met dezelfde jongen mensen die we eerder zagen deze avond. We schuiven aan en zitten met zijn tienen aan tafel te kletsen en heerlijk te eten. Het is weer een mooie dag vol natuur, zon, gezelligheid en lekker eten geweest. We lopen terug naar onze kamer en ploffen neer. Anouk haar kant maakt een raar geluid zodra ze beweegt. ‘Deb, luister eens! Hoor je dat niet?’ vraagt ze met een grappig gezicht. ‘Volgens mij zijn dat gewoon oude veringen of zo denk je niet? Nou ik weet het niet hoor!’. Het klinkt net alsof er wat kikkers onder het bed zitten die de geluidjes maken maar dat zou ook gek zijn. We staan op en niet veel later komt er een GI-GA insect uitgevlogen. We springen een eind de lucht in! ‘WAT IN HEMELSNAAM IS DIT?! Ik heb echt geen idee maar laten we het de kamer uitkrijgen!’ roepen we lachend naar elkaar. Het heeft de grote van mijn vuist, het is dik en het zoemt hard. De enorme vleugels van het insect houdt hem in de lucht en ik trek het deken over me heen die als mantel functioneert. We staan maar te springen en te doen om dat beest de deur uit te krijgen maar het gaat nog niet zo makkelijk. Af en toe een gil hier en daar en het duurt niet lang voordat de buurvrouw erbij is. ‘Everything alright here? Not really!’. We vertellen haar de situatie en ze vlucht snel naar binnen. Fijn! We lachen en Anouk zwaait wat in de rondte en ze weet hem de deur uit te krijgen. Oh wat een heldin! Dankjewel! We zetten een film op en na 5 minuten gaat hij weer af. Slaap lekker!

We zijn in Khammuan  en deze plek staat bekend om de Kong Lor grot. Het is een enorme grot waar je doorheen kunt varen voor wel 4 kilometer lang. Maar eerst even wakker worden! Ik sla de deur open en ik ben gelukkig. De zon schijnt, het is groen er wat aparte bergen vullen de achtergrond weer rijkelijk. In Laos heb je gigantische koeien met enorme horens en deze staan een eindje verderop ook te grazen op het stukje platteland. Het beloofd een mooie dag te worden. We bestellen het ontbijt en Anne gaat ook gezellig mee. We rijden op de scooter totdat we de ingang denken te zien. Er zitten paar oude mannetjes bij het hek en de toneelshow begint weer: communiceren. We kopen een ticket en lopen door het bos verder naar achter. Een klein stukje verderop staat een huisje en hangen wat zwemvesten. Al snel staan we in de kleur van Nederland te grappen. Een brug leidt ons naar de andere kant van de rivier en we lopen richting de mond van de grot. De berg die de grot draagt is nogal hoog en het is zoals gewoonlijk weer een plaatje. We lopen de grot in en het wordt steeds wat donkerder. Er liggen wat bootjes en we zoeken onze onbekende vriend die ons door de grot gaat leiden. We hebben een vriend gemaakt en we nemen plaats nadat hij de boot heeft leeg geschept met een emmer. Waterdicht is hij dus niet! Haha ik hou van Azië. We varen steeds verder de duisternis in totdat het compleet zwart is. Het enige wat schijnt zijn onze zaklampen. Kom, laten we ze even alle drie uitzetten! Ze gaan uit en het is pik zwart. We gaan vooruit maar waar we op af gaan geen idee. We zetten de zaklampen weer aan en we gaan goed. We varen voor ongeveer een kilometer over het ondiepe water van deze enorme grot. Hij seint dat we moeten lopen en zo lopen we als drie musketiers achter elkaar aan. Hij vaart weg en ik hoop dat we hem straks weer ergens zien. We volgen het pad die ons langs veel stalactieten en stalacmieten laat lopen. Er staan wat verschillende kleuren schijnwerpers op dit natuurwonder gericht. Het blijft mooi en in deze opstelling is het weer net wat anders. Aan het einde van het pad staat ons bootje weer klaar en we gaan er weer voor. De grot lijkt oneindig te zijn maar na ongeveer een andere drie kilometer schijnt er licht naar binnen. We zijn er helemaal doorheen gevaren en onze ogen moeten weer even wennen aan het felle daglicht.

We stoppen aan de zijkant van de rivier en we mogen er weer uit. Geen idee wat de bedoeling is maar het zal wel een pauze zijn. Er lopen wat kippen rond en er staan wat houten hutjes met drinken en snacks. Mijn aandacht valt op een vrouw die met een grote oude machine zit te weven. Ze doet het best snel en het ziet er best ingewikkeld uit. Het is een plaatje om haar in haar element bezig te zien. We lopen even later weer terug naar de sloep en we hebben een avontuurlijke 4 kilometer terug te gaan door het donker. Dat was cool en zeker een aanrader!

We zijn al gepakt en gezakt en dit wordt de laatste dag van de loop. De laatste 182 kilometer gaat voor het grootste gedeelte over een hoofdweg terug. Dat betekend weinig bezienswaardigheden en flink gassen. Gelukkig is Anouk ook de flauwste niet en met het gas vol open vliegen we terug richting Thakhek. Wang Wang, daar zijn we weer! We leveren de scooters in en regelen een bus naar de volgende plek. Dit is allemaal een beetje vaag maar we moeten het maar met de informatie doen die we nu hebben. Boven Wang Wang zit een hostel wat bij elkaar hoort en we regelen nog even een douche voordat we aan de lange zit gaan beginnen. We hebben nog genoeg tijd en gaan opzoek naar eten. We lopen de straattentjes af maar er is deze keer niets wat ons aanspreekt. Jammer! We lopen verder en zien een Italiaans restaurantje. Ineens hebben we enorme zin in een glas wijn en het duurt niet lang voordat we een mooi glas voor ons hebben staan. Nadat we heerlijk wat gegeten hebben gaan we terug naar Wang Wang en om de tijd te doden spellen we wat spelletjes met onze nieuwe vrienden. We worden om 21.30 uur opgehaald en om 22.00 nemen we plaats in een grote bus. Er is geen toerist te bekennen! Er zijn alleen maar lokale mensen en heel veel spullen. We klimmen over de voorraden heen die in het gangpad liggen. Misschien is dit een plek waar ze flink in kunnen slaan? We hebben geen idee maar we zijn achterin de bus aangekomen. We delen de 5 persoons zit met zijn tweeën. We kijken een film af, kletsen wat en proberen vervolgens wat te slapen.

‘PAKSE! PAKSE! Bler3kwldnsdgl PAKSE!!’. Huh? We worden “heel” langzaam wakker. Pakse? Zijn we er nu al? Dat kan helemaal niet?! We zouden om 06.00 uur aankomen en het is 04.00 uur in de nacht? Shit! ‘PAKSE, PAKSEE!’ ze roepen nog een keer en zij zullen het wel weten. We pakken onze spullen en klimmen slaperig over alle voorraden heen. ‘So this is Pakse? PAKSE!’ volgens mij wel.. Oké waar we ook mogen zijn dit is niet de juiste plek. In Wang Wang was al verteld dat je niet op de juiste plek terecht zou komen en wat we moeten doen. We moeten met een tuktuk naar het andere busstation gebracht worden. Wij zijn niet de enige en de tuktuk wordt zoals gewoonlijk weer volgeladen. Het is 04.15 wanneer we in dit open karretje over de lege straten heen rammelen. Het is best koud en we hebben nog steeds geen idee waar we eruit moeten. Ze proberen ons er al paar keer uit te krijgen maar we blijven zitten. We gaan er niet uit totdat we op de juiste plek staan! Een meisje spreekt een beetje Engels ook zei zegt dat de juiste stop de laatste zal zijn. De laatste stop is daar en we zijn aangekomen bij het juiste station. Alles is gesloten en het duurt nog 3 uur voordat onze bus gaat. We lopen wat rond en zien wat andere reizigers wachten. Als twee daklozen gaan we erbij zitten. We spellen wat spelletjes om de tijd wat sneller te laten gaan en we spreken met wat andere reizigers om ons heen. We zijn onderweg naar 4.000 islands maar we hebben nog geen idee naar welk eiland we toe gaan. Zij weten er iets meer over te vertellen en na we even in hun boekje hebben gebladerd hebben we een keuze gemaakt.

De uren zijn voorbij en er is geen bus te bekennen. Het station wordt iets drukker. Er zit een man achter de balie die ons met niets kan helpen. Fijn! Er lopen wat vrouwen rond met eten om te verkopen en wat mannetjes die willen dat je met hen naar de volgende bestemming gaat. We wachten op een bus maar die bus zal nooit komen. Het is een tuktuk waar we de laatste uren in worden vervoerd. Het is een wat langere variant en in het midden staat nog een extra bankje. We nemen plaats en ze wachten totdat alle banken zijn gevuld. De middelste ook?! Ik dacht dat het voor je voeten of iets dergelijks zou zijn maar natuurlijk niet. Het is bedoeld voor nog meer mensen. We zitten propvol en het dak ligt vol tassen. Tijd om te gaan! Oh als laatst springt er nog een jongen achterop met een kip onder zijn arm. Die gaan ook gezellig mee. We kijken elkaar aan en kunnen niks anders doen dan lachen. Even tellen hoor: 1,2,3….. Wow we zitten met 24 personen, 1 kip en de hele voorraad van de groenteboer in EEN tuktuk. Dit is toch geweldig? Ik lach me kapot! GO LOCAL! Onderweg zien we een vrachtwagen in de sloot liggen maar het blijkt normaal te zijn. We rijden langzaam over de hoofdweg van een dorpje. Er staan wat vrouwen aan de zijkant die hun handen vol eten hebben. Ze beginnen te rennen en de tuktuk komt tot stilstand. De vrouwen steken het eten wat ze hebben naar binnen en roepen er wat bij. Wij verstaan er natuurlijk niks van en we zitten elkaar aan te kijken en we weten niet wat we zojuist meemaken. Ook de andere reizigers kijken ontzettend verbaasd en grappig. Oh aan de overkant komen wat kipspiesjes tevoorschijn en tussen ons komt er een of andere gekke groente doorheen. Deze vrouwen worden helemaal panisch. We rijden weer verder en de rust keert terug in tot zo ver het gaat. Wat een ochtend.. Het is 10.00 uur wanneer we op de volgende bestemming zijn. Klein stukje lopen en nog een stukje met de boot en tadaaaa we zijn er. Don Det, of terwijl: het backpack walhalla.

We klimmen de boot uit en sjouwen de tassen weer mee. Pff het is heet en deze nacht is een interessante reis geweest. We hebben nog niets geboekt dus gaan opzoek. Het is een klein eiland waar een kant de zonsopgang kant is en de andere de zonsondergang. Laten we een hutje zoeken aan de kant van de zonsopgang. We lopen wat en helaas zit alles aan deze kant vol. We spreken met een man van een bar en hij werkt samen met wat locals aan de andere kant van het eiland. Hij laat ons wel even de kamer zien. We worden om de beurt naar het hutje aan de andere kant gebracht. Het is rustig, stil en er zijn geen andere mensen. Ik ga als eerst een kijkje nemen en het is hier wel echt stil voor het “backpack walhalla”. Anouk komt even later ook aan en het hutje is heet, ruikt raar en het badkamertje valt uiteen. We zijn moe en gaan met alles akkoord. De man verlaat ons en wij droppen onze spullen, leveren een waszak in en gaan op zoek naar een tentje om wat te eten. We zitten relaxed op de grond met wat kussens. Zo gaat dat bijna overal hier trouwens. Achter ons horen we twee Nederlanders praten en zodra we kijken zijn ook dit bekende van een vorige plek. We kletsen gezellig en zij zijn vol lof over hun verblijfplaats. Laten we daar zo maar eens een kijkje gaan nemen dan.

‘Er is nog 1 kamer vrij! Wat gaan we doen?’ We vinden het sneu om bij dat lieve vrouwtje weg te gaan maar dit is echt 10x beter. We zijn hier voor onszelf en halen de spullen op en zetten ze in ons nieuwe hutje. We hebben een balkonnetje aan het hutje zitten maar daarop twee hangmatten. Perfect! We hebben onze kennissen als buren en de hutjes naast ons zijn ook gevuld. Er lopen wat honden rond die we maar als huisdieren beschouwen en boven het bed hangt een grote roze klamboe maar wel een met een gat. Vandaag gaan we alleen maar chillen. Het water om het eiland is super bruin en daar wil je echt niet inzwemmen. Dat mag volgens mij ook niet. Het eiland is zo goed als leeg aangezien er grote feesten in de steden zijn. We gaan naar een zwembad en hier zijn wat meer jongeren te vinden. Met af en toe een duik, een cocktail en wat spellen in het water komen wij de dag relaxed door. In de avond eten we heerlijk bij een Indiaans restaurant en duiken er dan vroeg in.

Wauw wat heb ik lekker geslapen. De roze klamboe hangt over ons heen wanneer we langzaam wakker worden. De honger sluipt erin dus ik ga op zoek naar een winkeltje om eens een keer zelf ontbijt te maken. In Azië kookt geen enkele reiziger. In veel hostels of net wat dan ook is geen keuken aanwezig. Je gaat lekker een hapje doen van het geweldige eten wat ze te bieden hebben. Deze keer is dus een grote uitzondering. Met een camping gevoel loop ik wat rond richting de modderstraat waar wat winkeltjes zitten. La vache que rit! Die hebben we gisteren zien staan en vandaar dat we nu niet ergens gaan ontbijten. Ik pak een soort van stokbrood die knoer hard is maar dat geeft niets. Anouk is ook weer terug bij het knusse hutje maar dan met de was. Wat een team zijn we! We nemen plaats in de hangmat en genieten schommelend van een “Europeaans” ontbijtje.

Het is een klein eiland en door het grote bekende festival is het dus redelijk leeg. Het is nog steeds een backpack walhalla maar wij ervaren hem niet zoals de meeste hem zouden doen. Dat is helemaal niet erg! Wij chillen hem toch wel. Een filmpje hier, lekkere lunch daar en wat geschommel in de hangmat. De zonsondergang is niet meer ver weg en het komt goed uit dat wij aan deze mooie kant van het eiland zitten. We nemen plaats bij het hutje voor ons verblijf. Het is een restaurantje met wat kussens en lage tafels die uitkijken over de rivier met de bergen van het buurland Cambodja  op de achtergrond. We nemen een zit, spellen wat spelletjes en halen onze buren erbij voor wat extra gezelligheid. Een oud lang bootje gaat de rivier op om wat te vissen. Met de zakkende zon op de achtergrond, de bergen en dit mannetje in zijn bootje is het plaatje perfect. We eten gezellig wat en genieten van het uitzicht totdat er iets bizars verschijnt. Het lijkt wel alsof er strepen wolken in de lucht hangen die door de zakkende zon roze beginnen te worden. Naarmate de zon verder zakt en wij hem niet meer kunnen zien worden de roze lichtstroken steeds feller en stralender in de donkere lucht. Oké volgens mij zijn het geen wolken maar is dit een hele bijzondere en spectaculaire zonsondergang. Alle mensen in het hutje hebben het erover en iedereen is verbaasd en blij. Ik geloof mijn ogen niet. Mijn mond hangt op mijn borst van ongeloof. Pff dat ik dit mag meemaken! Deze zonsondergang staat zeer hoog in mijn lijstje. Benieuwd waar ik het over heb? In mijn album kun je wat foto’s vinden en ook een schitterende timelapse bij video’s. Moeite waard!

De volgende ochtend word ik wakker met het besef dat het leven veel te snel gaat. Ik ben al ruim 11 maanden op pad en de laatste weken zijn in zicht. Ik heb al zoveel moois gezien maar heb niet het gevoel dat ik al een tijd weg ben. Ik moet een keuze maken voor de invulling van mijn laatste weken. De keuze gaat tussen: Naar een eiland gaan en paar weken chillen of naar Cambodja en nog intensief reizen. Oké waar ik wel lichtelijk klaar mee ben is het gezeul van die rugzak overal naar toe. Mmm.. Anouk gaat nog naar Cambodja en het zou wel kunnen maar dan wordt het wel wat sneller doorgaan. Wil ik mijn trip relaxed op een eiland sluiten of nog een ander land bezoeken? Ik denk er nog even over na.  

We hebben gisteren vrij weinig uitgevoerd en willen toch wat van het eiland zien. We huren twee oude rode kraakfietsen. Er zijn hier geen asfalteerde wegen en de regen blijft in de gaten zitten. We fietsen naar het eind van het eiland en gaan de brug over naar Don Khon, het buureiland. Het is heet, we moeten hard trappen op deze oude tante’s maar zien de lol ervan in. De bruggetjes hier missen behoorlijk wat planken dus we gaan balancerend te werk. We maken een hele ronde over het eiland en stoppen voor een lunch. We kijken uit over de bruine rivier en houden er een oogje op. Hier in het water zitten namelijk roze dolfijnen. Voorheen was dat een groepje van 50 of meer en op dit moment zijn dat er maar 3. Triest, dat een soort kan verdwijnen. Kan is een gek woord. Triest wat wij de wereld aan doen en dat er daarom een hoop verdwijnt. De kans dat we er een zien is nihil en we genieten van de lunch. We kijken om ons heen en moeten lachen. Kijk dan waar we zitten. Er zijn wat blije mensen om ons heen, we genieten van lekker eten en zijn ergens in het lijkt wel de jungle. Als iets werkt werkt het. Waarom doen we moeilijk als het makkelijk kan? We kijken tegen een bierkrat aan met een parasol erin. Je vindt hier in Azië zoveel van zulke dingen. Ze hebben niks meer en zijn er blij mee. Als het werkt, werkt het. De pauze zit er weer op en na wat high fives met lieve kindjes te hebben gedaan fiesten we helemaal verkeerd. Even later vinden we het juiste pad. Het lijkt overigens niet op een pad.. Het is enorm dicht gegroeid waarbij we regelmatig bukkend te werk gaan. Alle planten geven ons een aai en sommige een prikker. De zeikmodus staat aan en wat is dat lekker zeg! In een melige bui trappen we maar door. Na een heel avontuur door het dicht begroeide pad zijn we eruit. Nu staat een pad zonder bomen op ons te wachten in de brandende zon. Het lijkt wel een video game met verschillende levels. Het is echt bloedheet. Ik hoor een geluid achter me en Anouk komt er achteraan ‘Ahhh nee he! Mijn ketting ligt eraf!’. Ik lach me kapot en vlucht snel naar het dichtstbijzijnde plekje met schaduw. We leggen de ketting er weer op en daar gaat hij weer. We laten ons lokken door een restaurantje met een geweldige versgebakken geur om zich heen. Er zijn geen tafels meer vrij dus nemen plaats bij twee meiden. Toevallig zijn zij ook Nederlands en zo hebben we een verrassende leuke lunch. Wij Nederlanders zijn moeilijk te vermijden op reis.

We gaan terug over de brug en zijn weer op Don Det. We volgen het pad langs het water en dit is werkelijk waar fantastisch. Het is super tropisch, palmboomjes hier en daar, leuke hutjes en huisjes naast ons en aan de andere kant van het water en nog wat boten om het af te maken. De zeikmodus is omgekeerd in de genietmodus. Dat deden we trouwens toch wel! Als we dit pad volgen komen we vanzelf weer uit op het hoofdstraatje. Af en toe wat tringen om de kippen opzij te laten gaan en dan mogen wij. Oh wat zijn we blij dat we weer bijna terug zijn. We leveren de fietsen meteen in en nu is het tijd om bij te komen haha! Na een koude douche, omdat er geen warm water is, nemen we weer plaats op de kussens voor een andere zonsondergang. We sluiten de avond af in de chille Adam’s Bar onder de volle maan.

Trouwens, ik heb mijn keuze gemaakt en ga samen met Anouk Cambodja ook nog verkennen! We gaan morgen en bij deze een groot DANK aan Laos. Een prachtig authentiek land dat zeker de moeite waard is om doorheen te reizen! Khokhobchai Lao! 

Foto’s

1 Reactie

  1. Mama:
    20 maart 2017
    Hartstikke leuk meiden! Geweldige tijd hebben jullie daar gehad! xxx