Afstanden, bijzondere plekken, gebeurtenissen en nieuwe reismaatjes
9 september 2016 - Port Hedland, Australië
Een tijdje terug sprak ik een gepensioneerd Australisch koppel. We zijn gezellig wat aan het kletsen en al snel gaat het over de Australische afstanden. Een vroegere collega van deze vrouw woont in England en verkocht reizen/excursies in Australië. Op een dag was het haar beurt om naar Australië te gaan voor werk en zo maakte ze haar eigen korte reis voor daarna. Dag 1 Sydney - dag 2 Brisbane - dag 3 Cairns - dag 4 Alice Springs - dag 5 Sydney. Onmogelijk! Of je moet alles vliegen en overal maar een paar uur willen zijn. Australië heeft een oppervlakte van 7,7 miljoen vierkante meter en is daarmee het grootste eiland ter wereld. Het inwonersaantal staat op het moment op 23,13 miljoen en het grootste percentage hiervan woont in de stad en leven net zoals alle andere stadmensen doen. Dan hebben we Nederland met een oppervlakte van 41,5 duizend vierkante meter (past 185 x in Australië) en wij tellen 16,8 miljoen inwoners. Dat is toch te gek? En het worden er alleen maar meer en meer door de situaties die zich voor doen. Ik vind het niet gek dat wij Nederlanders bekend staan als gehaast volk want eerlijk is eerlijk. We rennen voor iedere bus of trein omdat we anders te laat op school of het werk komen. We worden geïrriteerd als we in de file staan en dit is niet negatief naar Nederland bedoelt want op welke plek waar je ook bent het is ook gewoon vervelend. Hoe fijn is het om niet continu naar de tijd te hoeven kijken? Om wakker te worden wanneer de zon op komt en de dag te gaan beginnen. Op een plek aankomen en de zon onder te zien gaan en wetende dat er ieder moment een sterrenhemel voor je klaar staat. Zoals ik het vertel klinkt het fijn. Althans, ik vind het fijn. Ik weet ook wel dat je zo niet voor altijd kunt leven maar op dit moment blijf ik nog even lekker in die droom zitten.
De wekker gaat. De wekker gaat? Oké ook tijdens het reizen moet je af en toe op tijd zijn. We pakken de auto in en verlaten deze mooie look out snel aangezien we hier eigenlijk niet mogen kamperen. We hebben nog 80 kilometer te gaan voordat we in Monkey Mia aankomen. Een klein dorpje met een inwonersaantal van 50 mensen. Iedere ochtend komen er dolfijnen aan de kust omdat ze weten dat ze gevoerd worden. Vijftig jaar geleden begon een meisje een vis te voeren aan een dolfijn die naar de kust kwam en zo wist hij precies waar en wanneer hij moest zijn. Na de jaren kwamen er meer en meer en vandaag de dag komen ze nog steeds naar de kust en kunnen mensen dit aanschouwen voor een kleine entree prijs. We hebben net betaald en ik kan niet wachten! Sinds mijn snorkel avontuur met honderden wilde dusky dolfijnen in Nieuw Zeeland ben ik helemaal verkocht. Het is druk! We zijn niet de enige mensen die dit willen zien en terrecht. We staan met ongeveer 150 mensen een stuk van het water af te wachten. Het water is kalm en al vrij snel komen er wat verschillende vinnen omhoog. Na een korte uitleg mogen we rustig met onze voeten enkelhoog het water inlopen. Al snel komt er een recht voor onze voeten op zijn zij liggen en kijkt ons aan. Even poseren voor de foto en weer door. De dolfijnen voerders komen het water in. Ieder met drie vissen in een emmer om vervolgens drie mensen uit te kiezen om de dolfijn te voeren. Helaas, wij zijn het niet maar om het te zien is nog steeds fantastisch. De vis wordt in het water gelegd en zijn mond gaat open. Die tandjes en dat koppie dat boven het water uitsteekt laat mijn hart smelten. Wat een fantastische beesten zijn het ook! De drie vissen zitten erin en al snel zijn ze er vandoor. Dit was weer even een wauw momentje. Na een lunch te hebben gemaakt bij Little Lagoon vervolgen we onze weg verder. Het regent af en toe maar de temperatuur is prima. We rijden door het Francois Peron National Park en komen al snel aan bij Peron Homestead. Een oude Australische boerderij die nu tentoon staat voor publiek. We lopen een rondje en komen aan bij de shearing shed. De schuur waar de schapen werden geschoren. Al snel zien we de tafel, de oortag-tang en wat andere bekende dingen die we hebben gebruikt voor ons schapen avontuur. Super leuk om te zien! En ook waar de crew verbleef is mooi om te zien. Back in the old day! Na een bruine (dus giftige) slang te hebben gespot lopen we door naar de hottub. Water is het belangrijkste wat je kunt hebben om te leven en hier vonden ze een plek waar water omhoog komt van maar liefst 40 graden en daar hebben ze de hottub bij gemaakt. Na nog geen tien minuten heb ik het wel weer gehad. Pfoe wat is het heet en na een koude douche zitten we weer in de auto.
We rijden door naar Denham. Het voor ons laatste plaatsje in de Shark Bay regio. De zee ziet er weer zo mooi uit en we zetten de auto aan de kant en lopen een stukje verder. Het rode zand komt hier samen met het witte zand van het strand wat een apart maar mooi zicht geeft. ‘He, what's that?’ Jacks begint te trekken en een bot komt onder het zand/steen vandaan. Het kan een bot zijn maar we zijn er bijna zeker van dat het een tand van een walvis is. Hoe cool om dat gewoon hier te vinden? Na wat rond te hebben gekeken is het tijd om te gaan rijden. We hebben 300 kilometer te gaan naar onze volgende kampeerspot. Onderweg hebben we nog wat look outs om te gaan bekijken. Een daarvan is de Hamelin Pool Stromatolites. Deze kleine rotsformaties zijn een van de eerste tekens van leven geweest en zijn 3,5 biljoen jaar oud. Dus deze stenen in het water lagen hier ook toen de dinosaurusen hier rond liepen. Best een coole gedachte toch? We hebben nog heel wat kilometertjes te gaan dus we rijden weer door. Zoals ik al zei, Australië is het land van de afstanden. We zien borden langs de weg met “NEXT 200 K STRAY ANIMALS”. Onderweg zien we inderdaad wilde geiten, schapen, emu’s, koeien en kangeroes. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgen maar kangeroes zijn de enige beesten die je ook dood langs de weg ziet liggen. Sommige zien er “vers” dood uit en van de ander is alleen het skelet over..
We rijden verder naar Carnarvon wat nu niet meer al te ver van ons vandaan ligt. Na een half uurtje komen we aan en zoeken een fijn plekje om ons ontbijt te maken. We staan bij een rivier die uitloopt in de zee. Wat boten dobberen wat op en neer en we hebben ons plekje gevonden. Tot onze verbazing is dit plaatsje nog best groot en het heeft een grote supermarkt dus we kunnen het niet laten om flink in te slaan. Nu kunnen we er wel weer even tegen aan en met een volle tank rijden we door naar het space and technology museum. We openen de deur van het museum en staan meteen in een donker klein halletje. De tv springt aan en welkomt ons met een korte video. We lopen door en al snel wordt er gevraagd of we de simulator Apollo experience willen uitproberen. Sure! We klimmen erin en liggen op onze rug met de benen omhoog. Er hangt een televisie voor ons en een video begint te spelen zodra de deur wordt dicht gemaakt. We liggen nu dus in de kabine waar de astronauten in liggen wanneer ze de ruimte in gaan. Er wordt afgeteld vanaf twee minuten en “daar gaan we dan” de ruimte in. Aan de zijkant zijn twee raampjes gemaakt die al snel van blauwe lucht met wolken naar zwart gaat. Er beginnen allerlei knopjes te branden en ik besef me hoeveel lef je eigenlijk moet hebben om als een van de eerste mensen naar de maan te gaan. We lopen wat verder rond in het museum en wat vind ik dit cool zeg. Wat is de mens toch ver in wetenschap en technologie etc. Petje af! We bekijken wat video's/artikelen over de eerste mensen op de maan, hun reis ernaartoe en de rest wat ze doen. Ik kom flink wat meer te weten en ook over de planeten. De ruimte met zijn gigantische planeten en mooie sterren.. Het is en blijft iets apart. Het is onder tussen tijd om te lunchen maar ik wil niet weg. Na nog wat korte interessante filmpjes te hebben bekeken rijden we door naar een plekje om onze lunch te maken. We rijden over een brug die over een droge rivier gaat. Mm dit is apart en er staat een tafel met een bankje bij dus we hebben onze plek gevonden. Soep en wat worsten op een stokbroodje. Zo simpel, zo lekker en het herinnert me aan thuis. Jamm! Het is warm en de vliegen zijn niet weg te slaan. Gelukkig vinden ze Jackson wat leuker dan dat ze mij vinden en na de vermakelijke show gaan we weer rijden. Hoe verder we omhoog gaan hoe warmer het wordt en ik ben er klaar voor aangezien ik wel weer een kleurtje kan gebruiken. We hebben 200 kilometer te gaan voordat we op onze uitgekozen kampeerspot aankomen. Een bord langs de weg geeft de eerst volgende 7 plaatsen aan met hun afstanden en ze zijn allemaal verder dan 250 km. Het volgende bord: “Next services 224 km”. Tanken kan pas weer over 224 kilometer. Ik ben blij dat Frodo een tank van 130 liter heeft. Jacksons zijn neef is op het moment ook door Australië aan het reizen maar dan met een camper. Helaas stopte zijn camper ermee en het eerst volgende dorpje ligt 250 km verderop. Daar sta je dan.. Gelukkig heeft een vriendelijke local ze een lift gegeven naar het dorp. Om de camper hier naar toe te laten slepen kost 1000 dollar en dan moet het probleem nog gevonden worden/gemaakt worden. Ai.. Wat zou jij doen? Ze hebben uiteindelijk de keuze gemaakt om de camper te laten voor wat het is en verder met de bus te reizen. Nu snap ik waarom er zoveel auto's in Australië aan de kant staan en niks meer mee gedaan wordt! We zijn aangekomen op de kampeerspot en het is druk met caravans. Die gepensioneerden Australiërs nemen het er goed van. We raken wat aan de praat en deze man heeft vroeger in Nederland gewerkt. Genoeg om over te kletsen dus! Na een kleine rondleiding door hun caravan die op hun wensen is gemaakt denk ik weer aan vroeger. Gezellig met de familie op vakantie met de caravan er achteraan. Dat waren leuke tijden! Ik ben nog gezellig aan het kletsen totdat Jacks aankomt. ‘Diner is ready!’ en met een druk op de gekleurde lampjes is de setting perfect!
De zon komt op over een strak blauwe lucht. Vandaag gaat een mooie dag worden en we zijn niet meer al te ver weg van het volgende plaatsje. Tijdens het ontbijt raken we aan de praat met een Tsjechische jongen die alleen op zijn motor door het land reist. We krijgen een voucher van hem om te gaan kayaken die hij zelf helaas niet meer kon gebruiken. Met een toeter op de hoorn verlaten we de spot. Safe travels everybody! Na een klein half uurtje komen we aan in Coral Bay. Het is een straat die vol gepropt is met campings, winkels waar je snorkel spullen kunt kopen en genoeg plekken waar je tours kunt boeken en dat aan het mooie baaitje van Coral Bay. Gelukkig hebben wij onze eigen vinnen, snorkel en masker op het dak liggen. De bikini gaat aan en binnen no time staan we op het strand. Hé daar ligt een schildpad! Helaas is dit mooie beestje dood en ligt hier nu op het strand. We lopen door en maken ons klaar om te snorkelen. Brr het water is zo koud! We duiken erin en zwemmen een paar meter door het mooie helder blauwe water van Coral Bay totdat we bij het koraal aan komen. Maar een paar meter van het strand vandaan begint het al. Daar lig je dan in een compleet andere wereld. Het koraal lijkt op gigantisch grote opengeklapte rozen onder water. Vissen van verschillende soorten en maten zwemmen onder ons voorbij. Het is zo mooi en helder! De kou en na onze maskers die maar blijven beslaan besluiten we om eruit te gaan. Het is winter en genoeg mensen liggen hier in het water. Te gek toch? We laten ons opdrogen terwijl we onze voorbereide lunch nuttigen. Na een douche en de auto weer aangevuld te hebben besluiten we om door te rijden naar een kampeerspot aan zee en lekker niks meer te doen voor vandaag!
Het is een mooie dag. Ik loop naar het strand en de buurvrouw roept: ‘Another day at the office!’ met een grote lach op haar gezicht. Met muziek in mijn oren neem ik een zit op het zand. Ik kijk om mij heen en ik ben nog steeds aan het genieten in Australië. Na 8 maanden voelt het hier allemaal heel gewoon maar dat is het eigenlijk niet. We hebben een “vrije dag” van reizen en gaan voor een kleurtje. We genieten van het eten dat we hebben en met Yathzee komen we de dag goed door!
Het is weer een andere mooie dag. Jeej wat ben ik blij dat we eindelijk wat verder in het noorden zijn dus wat beter weer hebben. Wat zullen we vandaag eens gaan doen? Zullen we gaan of nog een dagje blijven? Ach waarom blijven we niet nog een dagje? En de keuze is gemaakt. De andere buurvrouw komt terug van de zee. Ze was samen met haar man wezen kayaken totdat ze een grote witte haai voorbij zagen komen. ‘Ik heb nog nooit zo hard gepeddeld in mijn leven!’ komt erachteraan en dat geloof ik maar al te goed. Ik vind het maar een enge gedachte dat haaien hier overal kunnen zijn. Ik loop samen met Jacks naar de mooie plek die ik gisteren gevonden heb. Al snel komt er een vin omhoog en het is dichtbij. Omg wat zal het zijn? Even later zien we een vin wat verder weg ook omhoog komen. Ik blijf gefocust op de plek en even later zijn we erachter en het zijn dolfijnen! Ze beginnen het water uit te springen en zien er zoals altijd vrolijk uit. Ook dolfijnen zijn overal hier in Australië. We komen de dag lekker lui door en vermaken ons meer dan prima.
Na twee dagen rust en aan ons kleurtje te hebben gewerkt rijden we terug naar Coral Bay. Je hebt wat mooie stranden waar je met je 4wd kunt rijden. Oh ik wil zo graag! Na wat informatie blijkt het toch niet zo verstandig te zijn en zijn deze stranden voor de ervaarde scheurmonsters. Helaas.. We willen niet vast komen te staan alleen ergens op een strand in Australië en besluiten om het maar te laten voor wat het is (deze keer dan). We hebben nog een voucher om te gaan kayaken hier dus al snel staan we klaar met een peddel in de hand. We trekken de kayak het kristalheldere water in en het lijkt net alsof we een foto in peddelen. Het is zo mooi! Ik ga het niet eens meer proberen uit te leggen! Na ongeveer een uur is het weer mooi geweest en we vervolgen onze weg naar de auto. Wat zullen we verder gaan doen? We pakken de kaart erbij en maken een nieuw plan. Laten we naar Cape Range National Park rijden en laten we zien van daar. Er gaan twee wegen naar toe maar niet alle wegen zijn altijd toegankelijk in Australië. Ik loop naar het informatie hutje en stel mijn vraag. Mijn vraag wordt Nederlands beantwoord door de man achter de balie. Huh?! ‘Ja meisje, ik pak accenten gelijk op!’ zegt Bill en dat is te merken. We beginnen wat te kletsen over van alles en nog wat en Nederlands?! Het voelt meteen vertrouwd! Het lukt af en toe niet om alleen maar Nederlands te praten en zo switchen we af en toe terug naar Engels. ‘Kan je auto zwemmen?’ vraagt Bill. ‘Uh ik wil hem liever niet laten zwemmen..’ is mijn antwoord. Dan zou ik deze weg pakken als ik jou was! Als je de andere weg pakt moet je een rivier door die op het moment hoog staat! De keuze is snel gemaakt in welke weg we gaan volgen. Bill is hier al 46 jaar en in die tijd is hij maar twee keer terug geweest naar Nederland en nooit meer! Jeetje, ik zou het ook wel willen maar ik wil mijn familie en vrienden niet achter laten. ‘Tja, mijn familie heeft mij hier mee naar toe genomen dus die keuze was niet moeilijk’. Pff, ik ben jaloers! Geniet er maar lekker van hier! Met een toet op de hoorn staat hij ons uit te zwaaien. ‘Veel plezier meisje, doei! Dankjewel, genieten Bill!! Houdoe!’. De muziek gaat aan en we beginnen te rijden. 215 kilometer in de auto en wat is het toch warm! We rijden het national park binnen het lijkt net alsof we een andere wereld inrijden. Er is een weg gemaakt door verschillende gorges en over de kliffen van het national park. Wauw! Het einde van de middag komt in zicht en we gaan op zoek naar een kampeerspot. Alle campings zijn vol. We moeten toch ergens blijven en zo stoppen we bij de mangrove aan zee voor een andere illegale spot. Oeps.. De zon komt langzaam naar beneden en we zorgen dat we op tijd op het strand zitten voor de zonsondergang. Door de mangrove en de zon die steeds lager komt lijkt het net alsof er een trap naar de zon loopt. De horizon kleurt geel, oranje, licht blauw, blauw, paars, donkerblauw, en de sterren poppen op. Het lijkt net alsof je in een kamer zit waar een grote koepel over je heen wordt getrokken die je meeneemt naar een andere wereld of terwijl de nacht.
De wekker gaat aangezien we hier weg willen zijn voordat er andere mensen komen. We schuiven de gordijnen open en een kangoeroe staat naast de auto. Goedemorgen! We rijden verder het national park in en beginnen met een 3 kilometer hike door de mandu mandu gorge. We lopen tussen twee bergen waar voorheen een rivier door heen heeft gestroomd. Bizar om hier nu te lopen.. Er springen wat kangeroes omhoog op de steile wanden van de bergen. Het beestje ziet eruit als een kangoeroe maar toch ook weer niet. De kleur is anders en het lijkt net alsof hij camouflage strepen over zich heen heeft getekend om er anders uit te zien. Het is een berg kangoeroe! Het begint wat warmer te worden en we mogen gaan klimmen. Mijn hart raast wanneer we bij de top aankomen maar wordt rustig wanneer ik het uitzicht in me op neem. We volgen de palen die ons over de bergen heen leiden terug naar de auto. Het is begin middag en het begint goed warm te worden. Er zijn verschillende mooie plekken in het national park waar je kunt snorkelen. Oyster Stacks is de eerste plek waar we stoppen. We halen onze spullen van het dak en lopen richting het water
Er is geen strand maar in plaats daarvan rotsen. De stroming staat vrij hard en het koraal begint direct. Het is een super mooie plek in het Ningaloo Reef maar niet mijn favoriete vanwege de sterke stroming, de rotsen en alle zee komkommers die het onmogelijk maken om even te staan. Na wat grote vissen en zeesterren te hebben gespot proberen we uit het water te klimmen. Met die grote vinnen over de slipperige rotsen heen met golven die maar blijven komen is het niet gemakkelijk en met een lach staan we weer aan de kant. Laten we eens kijken of de volgende plek beter is. Turquoise Bay is het volgende strand waar we stoppen. De naam zegt het al en het water is zo mooi turkoise/blauw en dan met het witte zand erbij.. Een plaatje is het! De handdoeken worden neergelegd en al snel leg ik mezelf erop neer. Vandaag gaan we niks anders doen dat genieten van deze fantastische plek. Een kleurtje krijgen en wanneer je zin hebt kun je gaan snorkelen of gewoon een duik nemen. We gaan het water in en al snel moeten we de kwallen ontwijken. Ahh ik vind het wel weer prima voor nu! Het begint wat later te worden en we delen deze plek met maar een paar andere mensen. We lopen terug naar Frodo en gaan op zoek naar een plek waar we de nacht door gaan brengen. We zoeken een beschutte plek bij het strand waar weinig mensen je kunnen zien. We komen aan en het is vol! Vol met auto's, mensen, surfplanken, bier en leven. Dit had ik niet verwacht! We pakken een biertje en nemen een zit op het strand. De zon zakt, de surfers pakken hun laatste golven en de biertjes worden genuttigd. Wat een mooie plek en wat een leven hier in Australië.. De zon is onder en al snel zijn we de enige die over zijn op deze mooie plek. Slaap lekker!
Ik word wakker maar niet van het geluid van de wekker maar van een auto die naast ons parkeert. Shit! Hoe laat is het? Ik kijk op mijn telefoon en het is bijna 06.00 uur in de ochtend. Ik schuif het gordijntje opzij en zie een man naar de golven kijken. Een surfbord ligt op het dak en dit zijn blijkbaar niet de golven waar hij op zoek naar is en al snel verlaat hij de parkeerplaats. ‘Jacks, shall we wake up before it gets busy here? Good idea!’ en we staan op en maken ons klaar voor de dag. Al snel komt een andere auto de parkeerplaats op en ook zij checken de golven. Wat een mooie plek is het ook. De zee slaat zijn golven neer en de zon schijnt over een strak blauwe lucht. We rijden terug naar Exmouth en stoppen onderweg bij een vuurtoren. Wanneer je wat hoger bent zie je het toch anders en meer. We rollen de berg omlaag en een grote vin komt boven het water uit. ‘Wahhh did you see that Jacks? A whale, right there!’ en deze walvis is niet alleen. Op een gewone normale dag dat je wat aan het rond rijden bent zie je walvissen. Ik weet niet of het aan mij ligt maar dat geluksprongetje blijft. We zijn in Exmouth aangekomen en struinen wat winkeltjes af en vullen het een aan wat we tekort komen. Wat zullen we vandaag eens gaan doen? Aangezien we al een tijdje zonder verbinding hebben gezeten willen we toch ook wat familie en vrienden spreken en zo komen we de dag door op town beach in de schaduw van wat palmbomen. Eerst een gezellig telefoontje met mama even later met papa en natuurlijk ook met Lin en Robbert. Stemmen van thuis laten me stralen en ik ben weer helemaal opgeladen om verder te reizen. Eerst nog even een douche en diner op deze mooie plek en dan gaan we rijden. De zon is onder en we rijden eigenlijk nooit in het donker omdat dan de kangoeroes actief worden. We hebben 60 kilometer te gaan tot de kampspot. Aan mijn rechterkant zie ik de grens en bergen van het Cape Range National Park waar de zon al even achter is. De kleuren zijn zoals altijd weer een plaatje. Aan mijn linkerkant is wat groen en daarachter de zee met de kleuren van de nacht. Yes, 60 kilometer genieten! Oh en opletten natuurlijk. Schaap nummer 1 springt op de weg. TOET TOET, en weg is hij. Oef, dat scheelde niet veel. Niet veel later springt schaap 2 op de weg. TOET! Hij kijkt naar de auto, kijkt naar links, kijkt naar rechts en springt net op tijd weg. Mijn hart bonst als een gek. Als er een wild dier op de weg staat en je rijdt met een behoorlijke snelheid dan moet je gewoon rechtdoor blijven gaan, al dus de locals. Het is best moeilijk aangezien je geen beesten dood wilt rijden maar het is voor je eigen veiligheid. Schaap 3 laat niet lang op zich wachten maar gelukkig springt zij ook op tijd weg. Wat een avontuur weer..
We staan ergens aan de kant langs de weg. Het is vroeg maar al behoorlijk warm. Vandaag rijden we naar het Karijini National Park. Even kijken hoe ver dat is. Google maps is geopend, Karijini vanaf hier en wat?! 650 kilometer? Is dit een grap? Even opnieuw proberen.. 650 kilometer, 7,5 uur rijden en nee het is geen grap. Laten we maar gaan rijden dan! Dit keer volgen we niet de kust maar gaan we landinwaarts. Het is mooi met wat bergen op de achtergrond. Australië heeft ook behoorlijk wat platte stukken wat me af en toe herinnert aan Nederland. Er staat een gezellig muziekje op en de roofvogels spreiden hun vleugels. Als ik aan Australië denk, denk ik ook hieraan. Bergen, zon, een weg die voor honderden kilometers door gaat, roofvogels die boven je zweven en bijna geen ander verkeer op de weg. De weg veranderd in een landingsbaan voor de flying doctors. We rijden over een landingsbaan! Er is hier geen ambulance die overal binnen een bepaalde tijd kan zijn maar in plaats daarvan vliegen de dokters en hopelijk zijn ze op tijd. We zijn ongeveer op de helft en stoppen voor een lunch. Gelukkig is er schaduw en staat er een tafel met twee bankjes. We eten wat en spellen een spelletje voor wie er moet rijden. Jacks verliest en mag achter het stuur kruipen zodat ik lekker naar buiten kan kijken. 7,5 uur achter elkaar rijden in Australië is zo anders dan in Nederland. Ga na dat er maar een weg is, bijna geen verkeer, geen stoplichten niks. Je kunt gewoon lekker door gaan. We stoppen bij een tankstation om te tanken en de gasfles bij te vullen. We doen er al zolang mee dat we het maar voor de zekerheid willen bijvullen voordat je zonder gas staat en dus niet kunt koken. Helaas kunnen we het hier niet bijvullen. We rijden door naar een mooie plek waar we kunnen kamperen maar voordat we daar aankomen mogen we eerst 110 kilometer op een gravelroad rijden. Daar zijn we dan! We zetten de boel klaar en beginnen te koken. Er komt geen geluid door het kooktoestel. Serieus? Hebben we dus geen gas meer? Wat een toeval..
Wat ben ik blij dat we een boom naast ons hebben zodat we schaduw over de auto heen hebben. Schaduw of niet, warm in Frodo wordt het toch. Vandaag gaan we National Park in en ik heb veel positieve verhalen gehoord. We rijden naar de dichtstbijzijnde kloof en tot onze verbazing is het maar een paar minuutjes kris krassen door de bergen. Hamersley Gorge is de eerste kloof die we bezoeken en wauw.. Een kloof of een ravijn is een door erosie diep uitgesleten rivierdal met steile (rots)wanden. Het water is helder groen. We lopen de kloof in naar beneden en gaan voor een duik. Brr het water is koud maar het went al snel. Wat een enorme grote mooie plek is dit. Ik probeer altijd goede foto's te nemen om jullie een zo goed mogelijk beeld te geven maar dit geheel krijg ik never ever op de camera. Dus ik moet het helaas bij delen laten. We zijn weer afgekoeld en gaan terug naar de auto. Gas is toch wel handig om te hebben en we moeten een stuk terug rijden voor de andere ingangen van het park. We hebben een back track van 150 kilometer en komen aan in Tom Price. Een klein dorpje met vele mijnen daar omheen. We rijden er een paar voorbij en het is cool om te zien. We vullen de boodschappen aan, de gasfles, de tank en water. We zijn er weer helemaal klaar voor maar ondertussen is het al laat. Laten we maar op zoek gaan naar een kampeerspot. De bergen van het Karijini National Park zijn een plaatje om op je achtergrond te hebben en de bergen van Tom Price zijn fantastisch om doorheen te rijden. Wat is het toch mooi!
We staan langs een spoorbaan waar redelijk wat vrachttreinen voorbij komen. Ik denk dat ik nog nooit zo'n lange treinen heb gezien als deze hier. Laten we maar opstaan en verder het park in gaan. Na een hoop kilometers komen we aan bij de Weano Gorge. De schoenen gaan aan en de tassen worden gevuld. Een koekje, water, handdoek en mijn go pro. Daar lopen we de kloof in. Het is ongeveer 30 meter naar beneden en daar sta je dan tussen twee steile rotswanden. Er stroomt wat water doorheen maar niet veel. Af en toe ligt er een plas en bomen en ander groen zijn ook niet te missen. De track start met een moeilijkheidsgraad van klas 4 en de laatste 150 meter eindigt met klas 5. Dat betekent goed opletten en klimmen wat super cool is. Dit wil ik vastleggen! Ik pak mijn go pro uit mijn tas en de juiste accessoires. Het duurt even en ondertussen hoor ik geritsel. Het geluid komt achter mij vandaan door de bosjes. Ik kijk achter me en een meter van mij vandaan ligt een slang naar ons te sissen. Snake!!! Ik pak mijn tas en spring overeind. Oh net op tijd.. We lopen verder en al snel komen we een schorpioen tegen. Heel cool allemaal maar laten we hier niet te lang stil blijven staan. We zijn bij de laatste 150 meter aangekomen en ik kan bijna niet geloven dat we hier doorheen moeten. Twee steile rode rotswanden aan beide kanten met nu veel water er doorheen stromen. Het loopt af naar beneden en je moet een handrail vastpakken om de kleine waterval af te klimmen. Daar zijn we dan, handrail pool. Een rond natuurlijk groen zwembad omringd door de mooie rode rotswanden. Laten we afkoelen met een duik. Brr, dat heeft zeker geholpen aangezien de zon hier bijna niet in kan schijnen. We vervolgen onze weg terug naar boven met een nieuw record. We steken de straat over en lopen de volgende kloof naar beneden. Ook deze begint met klas 4 en eindigt met klas 5. Er is een ladder naar beneden gemaakt om het wat makkelijker te maken maar dan.. We komen aan bij een flinke plas water wat onmogelijk is om droog te blijven. Ik probeer als een aapje aan de zijkant te klimmen maar helaas. Ik kan beter met mijn schoenen erin springen. Gelukkig is het niet diep en we lopen verder. We komen op een punt aan waar meerdere spullen zijn achtergelaten en mensen chillen. Het water wat volgt is diep en ook wij laten onze tassen achter. ‘He, die mensen daar lijken wel op de dolfijnenvoerders! ‘ en we raken aan de praat. Het is een Nederlands meisje en een Ierse jongen. Zij zitten samen met een Nederlandse jongen en een Duits meisje. We kletsen wat en al snel komt de vraag omhoog: ‘waar slapen jullie vannacht?’. We slapen op de Dales camping dus we kunnen daar misschien meeten en een gezellige avond hebben? Klinkt helemaal goed! Eindelijk ontmoeten we meerdere jongen reizigers. Dat heeft eeuwen geduurd voor mijn gevoel.. We vervolgen onze weg zonder onze spullen. We klauteren aan de zijkant maar springen al snel het water in. Even later komen we aan bij de spider walk waar je als een spin jezelf om de rotswanden naar voren kunt helpen. Als dat lukt kom je aan bij kermits pool wat een kleiner natuurlijk zwembad is. ‘Jacks, do you want to go first? No, you can go first! Okay I see the bottom! PLONS, blub blub.. Oké, ik zag de bodem maar no way dat ik het aan kon raken. Verfrissend en met een neus vol water klim er snel uit. ‘Now it's your go!’. We klimmen, lopen en zwemmen terug naar de tassen. Dat was super cool en mooi maar alles wat naar beneden komt moet weer omhoog en zo klimmen we terug naar de auto. We zijn vlakbij de Oxers look out wat de beste look out van Australië blijkt te zijn. We lopen naar het platform en met iedere meter die je verder zet begrijp je steeds beter waarom. De look out is gemaakt aan de rand van de kloof en we kijken zo paar tientallen meters naar beneden de kloof in. Je ziet zijn pad kriskrassend door de rotswanden heen gaan. Alles is groen en rood en een foto is moeilijk te nemen. We kijken naar de tijd en het begint al laat te worden. De camping is een stukje rijden maar aangezien we een 4x4 hebben kunnen we helft afsnijden. We zijn vlakbij een andere kloof en een waterval. We besluiten om de look out van de kloof te doen aangezien we al twee wandelingen door een kloof hebben gedaan. Laten we de wandeling van de waterval maar doen wat bijna allemaal klas 5 is. Klas 5 is echt super. Je volgt wat pijlen op rotsen en zo weet je welke kant je op moet klimmen. We komen aan en het is weer een gigantisch grote ronde plek met een kleine waterval die naar beneden stroomt. We nemen een laatste duik voor vandaag en klimmen terug naar boven. Hobbelend rijden we door naar de camping en met toeval staan de andere reizigers niet ver van ons vandaan. We zetten de auto's bij elkaar en we maken een gezellig plekje. Tafel in het midden, stoelen eromheen en dat omringd door lampjes en sterren. We leren elkaar wat kennen, kletsen wat weg en spellen spelletjes. Het is behoorlijk druk op deze camping maar we zijn niet luidruchtig totdat Lindsay Yathzee gooit. Uit enthousiasme roept iedereen jeah en bij toeval komt de ranger net voorbij. Willen jullie het volume even dimmen..
Vandaag gaan we de andere kant van het National Park bezoeken maar dit keer niet met zijn tweeën maar gezellig met zijn zessen. We stoppen bij Dales gorge en beginnen aan een 2,5 km wandeling die ons naar alle mooie plekken van deze kloof brengt. Het is allemaal wat breder dan gisteren wat het wat makkelijker lopen maakt. We zien bomen waar je niks meer van begrijpt. De wortels gaan overal naar toe en klampen zich vast aan de rotsen. We komen aan bij (ik denk een van mijn 100 favoriete plekken) Fern Pool wat een ander gigantisch mooi natuurlijk zwembad is. Het water is zo groen, de zon schijnt en aan het einde stroomt een mooie waterval naar beneden. Al snel liggen we met zijn zessen in het water en klimmen we de waterval op/in. Ik geniet van het water wat me afkoelt, de natuur en het gezelschap om mij heen. We kunnen hier helaas niet voor altijd blijven en zo zwemmen we terug en vervolgen onze wandeling. We lopen over de rotsen in het water en volgen het pad. Een mooie waterval laat zich over de rode rotsen naar beneden vallen in het helder groene water. Na wat geklim en hele boel foto's te hebben genomen komen we bij het eind van de kloof aan. Circular pool, een ander natuurlijk zwembad waar we al snel in liggen. Jeetje wat is het koud maar wel fijn voor even. De klim omhoog staat op ons te wachten en na wat gepuf en geblaas staan we weer boven. Ik kan bijna niet geloven dat we alle bezienswaardigheden al hebben gehad en ik baal een beetje dat we deze mooie plek weer gaan verlaten. We lunchen wat en dan is het tijd om verder te rijden. We rijden nu in een kleine convoy met op het moment een station wagon voorop gevolgd door een volkswagen busje en om het af te maken Frodo als 4x4 aan het eind. Het is vroeg in de middag en je kunt geen betere tijd uitkiezen om te gaan rijden. Het is zo giga heet.. We komen aan bij een T-spiltsing en het volkswagen busje met Thomas en Anna daarin volgt de station wagon naar links. Ik kijk naar rechts en zie om de bocht een road train met een gigantische snelheid aankomen rijden. Hij rijdt op de voorrangsweg maar de bocht en de knik kon Thomas hem niet zien. Thomas moet nog snelheid maken en de chauffeur van de road train gooit zijn stuur opzij. Jacks en ik staan machteloos toe te kijken in de hoop dat dit goed afloopt. Gelukkig kon de road train hen net ontwijken maar het scheelde niets! Gelukkig kwam er geen verkeer van de andere kant anders was de chauffeur en de tegenligger zwaar de sjaak. Ik kan niet geloven dat we dit zo gezien hebben. Wat een geluk dat alles goed is afgelopen. We stoppen bij het eerst volgende tankstation en vullen ook het water bij. ‘He, we got a solar shower! Let's fill it up!’. We vullen de zwarte 20 liter zak op met water en wij kunnen lekker een douche hebben op de kampspot. We rijden nog wat kilometers en stoppen bij de eerst volgende kampeerplaats langs de weg. Er wordt wat hout verzameld, de stoelen komen tevoorschijn en met de tafel is het compleet. We leggen de solar shower in de zon zodat de zwarte zak goed kan opwarmen. Het heeft niet lang nodig en al snel hangen we hem aan een boom. Het begint wat af te koelen en ik ga ervoor. Wat een uitvinding! Ik voel me super fris en ben klaar voor de avond. We koken wat, het kampvuur gaat aan, de muziek staat aan en we spellen spelletjes onder de sterren met een biertje. Cheers guys!
De zon komt op en een nieuwe dag staat op ons te wachten. We hebben 300 kilometer te gaan voordat we in het eerst volgende stadje aankomen. Genieten is het deze keer niet echt aangezien de hitte het overneemt. De airco blaast warme lucht van buiten dus werkt niet echt maar ieder briesje, koud of warm, helpt toch een beetje. Ongeveer op de helft zetten we de auto's aan de kant en springen in de schaduw. Ja, heerlijk verder in het noorden! Haha, het is altijd wat. Ik zie op Wikicamps een splash and play in Port Hedland. We zijn halverwege en met een water speeltuin in gedachte rijden we door. Yes! Eindelijk zijn we aangekomen en we lopen snel het grasveld op. We lopen om de hoek en daar staat de water speeltuin droog en wel. Meen je dit? Ah dit is zo ontzettend jammer.. We rijden door naar Pretty Pool in de hoop om een duik te nemen. Een Pretty pool is het maar het is geen zwembad. Het is een uitmonding van de zee met mangroves daar omheen. Alle borden maken het vrij duidelijk. “Crocodiles in this area. An attack can lead to seriously injury or death”. Oké, ik ga mijn leven niet riskeren dus zoek een fijn plekje in de schaduw. Gelukkig komt er een briesje voorbij wat het goed te doen maakt. We vullen de boel weer bij en meeten met de andere bij de bieb. We starten een aflevering van de Bachelor waar ik er nog geen van heb gemist! Het is bijna op zijn eind maar de bieb gaat dicht. Het is 5 uur en tijd voor ons om naar een kampeerspot te rijden. We vinden er een langs de weg omringd door wat heuvels. ‘Let’s watch the sunset up there with a beer!’ roept Lindsay en de schoenen gaan aan en met een biertje in de hand klimmen we de heuvel op. Cheers! De zon zakt, de kleuren komen omhoog en we draaien door naar de kleuren van de nacht. We kletsen wat weg en maken onze weg naar beneden. Dit is niet zo handig.. Het is steil en overal liggen losse stenen. Een voet verkeerd en je kunt beneden liggen. Gelukkig komen we allemaal heel huids aan en het is tijd voor spelletjes! We hebben geen licht nodig want de volle maan is ons licht en geeft zelfs schaduw! Wij vermaken ons hier nog wel even met zijn alle! :)
De wekker gaat. De wekker gaat? Oké ook tijdens het reizen moet je af en toe op tijd zijn. We pakken de auto in en verlaten deze mooie look out snel aangezien we hier eigenlijk niet mogen kamperen. We hebben nog 80 kilometer te gaan voordat we in Monkey Mia aankomen. Een klein dorpje met een inwonersaantal van 50 mensen. Iedere ochtend komen er dolfijnen aan de kust omdat ze weten dat ze gevoerd worden. Vijftig jaar geleden begon een meisje een vis te voeren aan een dolfijn die naar de kust kwam en zo wist hij precies waar en wanneer hij moest zijn. Na de jaren kwamen er meer en meer en vandaag de dag komen ze nog steeds naar de kust en kunnen mensen dit aanschouwen voor een kleine entree prijs. We hebben net betaald en ik kan niet wachten! Sinds mijn snorkel avontuur met honderden wilde dusky dolfijnen in Nieuw Zeeland ben ik helemaal verkocht. Het is druk! We zijn niet de enige mensen die dit willen zien en terrecht. We staan met ongeveer 150 mensen een stuk van het water af te wachten. Het water is kalm en al vrij snel komen er wat verschillende vinnen omhoog. Na een korte uitleg mogen we rustig met onze voeten enkelhoog het water inlopen. Al snel komt er een recht voor onze voeten op zijn zij liggen en kijkt ons aan. Even poseren voor de foto en weer door. De dolfijnen voerders komen het water in. Ieder met drie vissen in een emmer om vervolgens drie mensen uit te kiezen om de dolfijn te voeren. Helaas, wij zijn het niet maar om het te zien is nog steeds fantastisch. De vis wordt in het water gelegd en zijn mond gaat open. Die tandjes en dat koppie dat boven het water uitsteekt laat mijn hart smelten. Wat een fantastische beesten zijn het ook! De drie vissen zitten erin en al snel zijn ze er vandoor. Dit was weer even een wauw momentje. Na een lunch te hebben gemaakt bij Little Lagoon vervolgen we onze weg verder. Het regent af en toe maar de temperatuur is prima. We rijden door het Francois Peron National Park en komen al snel aan bij Peron Homestead. Een oude Australische boerderij die nu tentoon staat voor publiek. We lopen een rondje en komen aan bij de shearing shed. De schuur waar de schapen werden geschoren. Al snel zien we de tafel, de oortag-tang en wat andere bekende dingen die we hebben gebruikt voor ons schapen avontuur. Super leuk om te zien! En ook waar de crew verbleef is mooi om te zien. Back in the old day! Na een bruine (dus giftige) slang te hebben gespot lopen we door naar de hottub. Water is het belangrijkste wat je kunt hebben om te leven en hier vonden ze een plek waar water omhoog komt van maar liefst 40 graden en daar hebben ze de hottub bij gemaakt. Na nog geen tien minuten heb ik het wel weer gehad. Pfoe wat is het heet en na een koude douche zitten we weer in de auto.
We rijden door naar Denham. Het voor ons laatste plaatsje in de Shark Bay regio. De zee ziet er weer zo mooi uit en we zetten de auto aan de kant en lopen een stukje verder. Het rode zand komt hier samen met het witte zand van het strand wat een apart maar mooi zicht geeft. ‘He, what's that?’ Jacks begint te trekken en een bot komt onder het zand/steen vandaan. Het kan een bot zijn maar we zijn er bijna zeker van dat het een tand van een walvis is. Hoe cool om dat gewoon hier te vinden? Na wat rond te hebben gekeken is het tijd om te gaan rijden. We hebben 300 kilometer te gaan naar onze volgende kampeerspot. Onderweg hebben we nog wat look outs om te gaan bekijken. Een daarvan is de Hamelin Pool Stromatolites. Deze kleine rotsformaties zijn een van de eerste tekens van leven geweest en zijn 3,5 biljoen jaar oud. Dus deze stenen in het water lagen hier ook toen de dinosaurusen hier rond liepen. Best een coole gedachte toch? We hebben nog heel wat kilometertjes te gaan dus we rijden weer door. Zoals ik al zei, Australië is het land van de afstanden. We zien borden langs de weg met “NEXT 200 K STRAY ANIMALS”. Onderweg zien we inderdaad wilde geiten, schapen, emu’s, koeien en kangeroes. Ik weet niet hoe ze het voor elkaar krijgen maar kangeroes zijn de enige beesten die je ook dood langs de weg ziet liggen. Sommige zien er “vers” dood uit en van de ander is alleen het skelet over..
We rijden verder naar Carnarvon wat nu niet meer al te ver van ons vandaan ligt. Na een half uurtje komen we aan en zoeken een fijn plekje om ons ontbijt te maken. We staan bij een rivier die uitloopt in de zee. Wat boten dobberen wat op en neer en we hebben ons plekje gevonden. Tot onze verbazing is dit plaatsje nog best groot en het heeft een grote supermarkt dus we kunnen het niet laten om flink in te slaan. Nu kunnen we er wel weer even tegen aan en met een volle tank rijden we door naar het space and technology museum. We openen de deur van het museum en staan meteen in een donker klein halletje. De tv springt aan en welkomt ons met een korte video. We lopen door en al snel wordt er gevraagd of we de simulator Apollo experience willen uitproberen. Sure! We klimmen erin en liggen op onze rug met de benen omhoog. Er hangt een televisie voor ons en een video begint te spelen zodra de deur wordt dicht gemaakt. We liggen nu dus in de kabine waar de astronauten in liggen wanneer ze de ruimte in gaan. Er wordt afgeteld vanaf twee minuten en “daar gaan we dan” de ruimte in. Aan de zijkant zijn twee raampjes gemaakt die al snel van blauwe lucht met wolken naar zwart gaat. Er beginnen allerlei knopjes te branden en ik besef me hoeveel lef je eigenlijk moet hebben om als een van de eerste mensen naar de maan te gaan. We lopen wat verder rond in het museum en wat vind ik dit cool zeg. Wat is de mens toch ver in wetenschap en technologie etc. Petje af! We bekijken wat video's/artikelen over de eerste mensen op de maan, hun reis ernaartoe en de rest wat ze doen. Ik kom flink wat meer te weten en ook over de planeten. De ruimte met zijn gigantische planeten en mooie sterren.. Het is en blijft iets apart. Het is onder tussen tijd om te lunchen maar ik wil niet weg. Na nog wat korte interessante filmpjes te hebben bekeken rijden we door naar een plekje om onze lunch te maken. We rijden over een brug die over een droge rivier gaat. Mm dit is apart en er staat een tafel met een bankje bij dus we hebben onze plek gevonden. Soep en wat worsten op een stokbroodje. Zo simpel, zo lekker en het herinnert me aan thuis. Jamm! Het is warm en de vliegen zijn niet weg te slaan. Gelukkig vinden ze Jackson wat leuker dan dat ze mij vinden en na de vermakelijke show gaan we weer rijden. Hoe verder we omhoog gaan hoe warmer het wordt en ik ben er klaar voor aangezien ik wel weer een kleurtje kan gebruiken. We hebben 200 kilometer te gaan voordat we op onze uitgekozen kampeerspot aankomen. Een bord langs de weg geeft de eerst volgende 7 plaatsen aan met hun afstanden en ze zijn allemaal verder dan 250 km. Het volgende bord: “Next services 224 km”. Tanken kan pas weer over 224 kilometer. Ik ben blij dat Frodo een tank van 130 liter heeft. Jacksons zijn neef is op het moment ook door Australië aan het reizen maar dan met een camper. Helaas stopte zijn camper ermee en het eerst volgende dorpje ligt 250 km verderop. Daar sta je dan.. Gelukkig heeft een vriendelijke local ze een lift gegeven naar het dorp. Om de camper hier naar toe te laten slepen kost 1000 dollar en dan moet het probleem nog gevonden worden/gemaakt worden. Ai.. Wat zou jij doen? Ze hebben uiteindelijk de keuze gemaakt om de camper te laten voor wat het is en verder met de bus te reizen. Nu snap ik waarom er zoveel auto's in Australië aan de kant staan en niks meer mee gedaan wordt! We zijn aangekomen op de kampeerspot en het is druk met caravans. Die gepensioneerden Australiërs nemen het er goed van. We raken wat aan de praat en deze man heeft vroeger in Nederland gewerkt. Genoeg om over te kletsen dus! Na een kleine rondleiding door hun caravan die op hun wensen is gemaakt denk ik weer aan vroeger. Gezellig met de familie op vakantie met de caravan er achteraan. Dat waren leuke tijden! Ik ben nog gezellig aan het kletsen totdat Jacks aankomt. ‘Diner is ready!’ en met een druk op de gekleurde lampjes is de setting perfect!
De zon komt op over een strak blauwe lucht. Vandaag gaat een mooie dag worden en we zijn niet meer al te ver weg van het volgende plaatsje. Tijdens het ontbijt raken we aan de praat met een Tsjechische jongen die alleen op zijn motor door het land reist. We krijgen een voucher van hem om te gaan kayaken die hij zelf helaas niet meer kon gebruiken. Met een toeter op de hoorn verlaten we de spot. Safe travels everybody! Na een klein half uurtje komen we aan in Coral Bay. Het is een straat die vol gepropt is met campings, winkels waar je snorkel spullen kunt kopen en genoeg plekken waar je tours kunt boeken en dat aan het mooie baaitje van Coral Bay. Gelukkig hebben wij onze eigen vinnen, snorkel en masker op het dak liggen. De bikini gaat aan en binnen no time staan we op het strand. Hé daar ligt een schildpad! Helaas is dit mooie beestje dood en ligt hier nu op het strand. We lopen door en maken ons klaar om te snorkelen. Brr het water is zo koud! We duiken erin en zwemmen een paar meter door het mooie helder blauwe water van Coral Bay totdat we bij het koraal aan komen. Maar een paar meter van het strand vandaan begint het al. Daar lig je dan in een compleet andere wereld. Het koraal lijkt op gigantisch grote opengeklapte rozen onder water. Vissen van verschillende soorten en maten zwemmen onder ons voorbij. Het is zo mooi en helder! De kou en na onze maskers die maar blijven beslaan besluiten we om eruit te gaan. Het is winter en genoeg mensen liggen hier in het water. Te gek toch? We laten ons opdrogen terwijl we onze voorbereide lunch nuttigen. Na een douche en de auto weer aangevuld te hebben besluiten we om door te rijden naar een kampeerspot aan zee en lekker niks meer te doen voor vandaag!
Het is een mooie dag. Ik loop naar het strand en de buurvrouw roept: ‘Another day at the office!’ met een grote lach op haar gezicht. Met muziek in mijn oren neem ik een zit op het zand. Ik kijk om mij heen en ik ben nog steeds aan het genieten in Australië. Na 8 maanden voelt het hier allemaal heel gewoon maar dat is het eigenlijk niet. We hebben een “vrije dag” van reizen en gaan voor een kleurtje. We genieten van het eten dat we hebben en met Yathzee komen we de dag goed door!
Het is weer een andere mooie dag. Jeej wat ben ik blij dat we eindelijk wat verder in het noorden zijn dus wat beter weer hebben. Wat zullen we vandaag eens gaan doen? Zullen we gaan of nog een dagje blijven? Ach waarom blijven we niet nog een dagje? En de keuze is gemaakt. De andere buurvrouw komt terug van de zee. Ze was samen met haar man wezen kayaken totdat ze een grote witte haai voorbij zagen komen. ‘Ik heb nog nooit zo hard gepeddeld in mijn leven!’ komt erachteraan en dat geloof ik maar al te goed. Ik vind het maar een enge gedachte dat haaien hier overal kunnen zijn. Ik loop samen met Jacks naar de mooie plek die ik gisteren gevonden heb. Al snel komt er een vin omhoog en het is dichtbij. Omg wat zal het zijn? Even later zien we een vin wat verder weg ook omhoog komen. Ik blijf gefocust op de plek en even later zijn we erachter en het zijn dolfijnen! Ze beginnen het water uit te springen en zien er zoals altijd vrolijk uit. Ook dolfijnen zijn overal hier in Australië. We komen de dag lekker lui door en vermaken ons meer dan prima.
Na twee dagen rust en aan ons kleurtje te hebben gewerkt rijden we terug naar Coral Bay. Je hebt wat mooie stranden waar je met je 4wd kunt rijden. Oh ik wil zo graag! Na wat informatie blijkt het toch niet zo verstandig te zijn en zijn deze stranden voor de ervaarde scheurmonsters. Helaas.. We willen niet vast komen te staan alleen ergens op een strand in Australië en besluiten om het maar te laten voor wat het is (deze keer dan). We hebben nog een voucher om te gaan kayaken hier dus al snel staan we klaar met een peddel in de hand. We trekken de kayak het kristalheldere water in en het lijkt net alsof we een foto in peddelen. Het is zo mooi! Ik ga het niet eens meer proberen uit te leggen! Na ongeveer een uur is het weer mooi geweest en we vervolgen onze weg naar de auto. Wat zullen we verder gaan doen? We pakken de kaart erbij en maken een nieuw plan. Laten we naar Cape Range National Park rijden en laten we zien van daar. Er gaan twee wegen naar toe maar niet alle wegen zijn altijd toegankelijk in Australië. Ik loop naar het informatie hutje en stel mijn vraag. Mijn vraag wordt Nederlands beantwoord door de man achter de balie. Huh?! ‘Ja meisje, ik pak accenten gelijk op!’ zegt Bill en dat is te merken. We beginnen wat te kletsen over van alles en nog wat en Nederlands?! Het voelt meteen vertrouwd! Het lukt af en toe niet om alleen maar Nederlands te praten en zo switchen we af en toe terug naar Engels. ‘Kan je auto zwemmen?’ vraagt Bill. ‘Uh ik wil hem liever niet laten zwemmen..’ is mijn antwoord. Dan zou ik deze weg pakken als ik jou was! Als je de andere weg pakt moet je een rivier door die op het moment hoog staat! De keuze is snel gemaakt in welke weg we gaan volgen. Bill is hier al 46 jaar en in die tijd is hij maar twee keer terug geweest naar Nederland en nooit meer! Jeetje, ik zou het ook wel willen maar ik wil mijn familie en vrienden niet achter laten. ‘Tja, mijn familie heeft mij hier mee naar toe genomen dus die keuze was niet moeilijk’. Pff, ik ben jaloers! Geniet er maar lekker van hier! Met een toet op de hoorn staat hij ons uit te zwaaien. ‘Veel plezier meisje, doei! Dankjewel, genieten Bill!! Houdoe!’. De muziek gaat aan en we beginnen te rijden. 215 kilometer in de auto en wat is het toch warm! We rijden het national park binnen het lijkt net alsof we een andere wereld inrijden. Er is een weg gemaakt door verschillende gorges en over de kliffen van het national park. Wauw! Het einde van de middag komt in zicht en we gaan op zoek naar een kampeerspot. Alle campings zijn vol. We moeten toch ergens blijven en zo stoppen we bij de mangrove aan zee voor een andere illegale spot. Oeps.. De zon komt langzaam naar beneden en we zorgen dat we op tijd op het strand zitten voor de zonsondergang. Door de mangrove en de zon die steeds lager komt lijkt het net alsof er een trap naar de zon loopt. De horizon kleurt geel, oranje, licht blauw, blauw, paars, donkerblauw, en de sterren poppen op. Het lijkt net alsof je in een kamer zit waar een grote koepel over je heen wordt getrokken die je meeneemt naar een andere wereld of terwijl de nacht.
De wekker gaat aangezien we hier weg willen zijn voordat er andere mensen komen. We schuiven de gordijnen open en een kangoeroe staat naast de auto. Goedemorgen! We rijden verder het national park in en beginnen met een 3 kilometer hike door de mandu mandu gorge. We lopen tussen twee bergen waar voorheen een rivier door heen heeft gestroomd. Bizar om hier nu te lopen.. Er springen wat kangeroes omhoog op de steile wanden van de bergen. Het beestje ziet eruit als een kangoeroe maar toch ook weer niet. De kleur is anders en het lijkt net alsof hij camouflage strepen over zich heen heeft getekend om er anders uit te zien. Het is een berg kangoeroe! Het begint wat warmer te worden en we mogen gaan klimmen. Mijn hart raast wanneer we bij de top aankomen maar wordt rustig wanneer ik het uitzicht in me op neem. We volgen de palen die ons over de bergen heen leiden terug naar de auto. Het is begin middag en het begint goed warm te worden. Er zijn verschillende mooie plekken in het national park waar je kunt snorkelen. Oyster Stacks is de eerste plek waar we stoppen. We halen onze spullen van het dak en lopen richting het water
Er is geen strand maar in plaats daarvan rotsen. De stroming staat vrij hard en het koraal begint direct. Het is een super mooie plek in het Ningaloo Reef maar niet mijn favoriete vanwege de sterke stroming, de rotsen en alle zee komkommers die het onmogelijk maken om even te staan. Na wat grote vissen en zeesterren te hebben gespot proberen we uit het water te klimmen. Met die grote vinnen over de slipperige rotsen heen met golven die maar blijven komen is het niet gemakkelijk en met een lach staan we weer aan de kant. Laten we eens kijken of de volgende plek beter is. Turquoise Bay is het volgende strand waar we stoppen. De naam zegt het al en het water is zo mooi turkoise/blauw en dan met het witte zand erbij.. Een plaatje is het! De handdoeken worden neergelegd en al snel leg ik mezelf erop neer. Vandaag gaan we niks anders doen dat genieten van deze fantastische plek. Een kleurtje krijgen en wanneer je zin hebt kun je gaan snorkelen of gewoon een duik nemen. We gaan het water in en al snel moeten we de kwallen ontwijken. Ahh ik vind het wel weer prima voor nu! Het begint wat later te worden en we delen deze plek met maar een paar andere mensen. We lopen terug naar Frodo en gaan op zoek naar een plek waar we de nacht door gaan brengen. We zoeken een beschutte plek bij het strand waar weinig mensen je kunnen zien. We komen aan en het is vol! Vol met auto's, mensen, surfplanken, bier en leven. Dit had ik niet verwacht! We pakken een biertje en nemen een zit op het strand. De zon zakt, de surfers pakken hun laatste golven en de biertjes worden genuttigd. Wat een mooie plek en wat een leven hier in Australië.. De zon is onder en al snel zijn we de enige die over zijn op deze mooie plek. Slaap lekker!
Ik word wakker maar niet van het geluid van de wekker maar van een auto die naast ons parkeert. Shit! Hoe laat is het? Ik kijk op mijn telefoon en het is bijna 06.00 uur in de ochtend. Ik schuif het gordijntje opzij en zie een man naar de golven kijken. Een surfbord ligt op het dak en dit zijn blijkbaar niet de golven waar hij op zoek naar is en al snel verlaat hij de parkeerplaats. ‘Jacks, shall we wake up before it gets busy here? Good idea!’ en we staan op en maken ons klaar voor de dag. Al snel komt een andere auto de parkeerplaats op en ook zij checken de golven. Wat een mooie plek is het ook. De zee slaat zijn golven neer en de zon schijnt over een strak blauwe lucht. We rijden terug naar Exmouth en stoppen onderweg bij een vuurtoren. Wanneer je wat hoger bent zie je het toch anders en meer. We rollen de berg omlaag en een grote vin komt boven het water uit. ‘Wahhh did you see that Jacks? A whale, right there!’ en deze walvis is niet alleen. Op een gewone normale dag dat je wat aan het rond rijden bent zie je walvissen. Ik weet niet of het aan mij ligt maar dat geluksprongetje blijft. We zijn in Exmouth aangekomen en struinen wat winkeltjes af en vullen het een aan wat we tekort komen. Wat zullen we vandaag eens gaan doen? Aangezien we al een tijdje zonder verbinding hebben gezeten willen we toch ook wat familie en vrienden spreken en zo komen we de dag door op town beach in de schaduw van wat palmbomen. Eerst een gezellig telefoontje met mama even later met papa en natuurlijk ook met Lin en Robbert. Stemmen van thuis laten me stralen en ik ben weer helemaal opgeladen om verder te reizen. Eerst nog even een douche en diner op deze mooie plek en dan gaan we rijden. De zon is onder en we rijden eigenlijk nooit in het donker omdat dan de kangoeroes actief worden. We hebben 60 kilometer te gaan tot de kampspot. Aan mijn rechterkant zie ik de grens en bergen van het Cape Range National Park waar de zon al even achter is. De kleuren zijn zoals altijd weer een plaatje. Aan mijn linkerkant is wat groen en daarachter de zee met de kleuren van de nacht. Yes, 60 kilometer genieten! Oh en opletten natuurlijk. Schaap nummer 1 springt op de weg. TOET TOET, en weg is hij. Oef, dat scheelde niet veel. Niet veel later springt schaap 2 op de weg. TOET! Hij kijkt naar de auto, kijkt naar links, kijkt naar rechts en springt net op tijd weg. Mijn hart bonst als een gek. Als er een wild dier op de weg staat en je rijdt met een behoorlijke snelheid dan moet je gewoon rechtdoor blijven gaan, al dus de locals. Het is best moeilijk aangezien je geen beesten dood wilt rijden maar het is voor je eigen veiligheid. Schaap 3 laat niet lang op zich wachten maar gelukkig springt zij ook op tijd weg. Wat een avontuur weer..
We staan ergens aan de kant langs de weg. Het is vroeg maar al behoorlijk warm. Vandaag rijden we naar het Karijini National Park. Even kijken hoe ver dat is. Google maps is geopend, Karijini vanaf hier en wat?! 650 kilometer? Is dit een grap? Even opnieuw proberen.. 650 kilometer, 7,5 uur rijden en nee het is geen grap. Laten we maar gaan rijden dan! Dit keer volgen we niet de kust maar gaan we landinwaarts. Het is mooi met wat bergen op de achtergrond. Australië heeft ook behoorlijk wat platte stukken wat me af en toe herinnert aan Nederland. Er staat een gezellig muziekje op en de roofvogels spreiden hun vleugels. Als ik aan Australië denk, denk ik ook hieraan. Bergen, zon, een weg die voor honderden kilometers door gaat, roofvogels die boven je zweven en bijna geen ander verkeer op de weg. De weg veranderd in een landingsbaan voor de flying doctors. We rijden over een landingsbaan! Er is hier geen ambulance die overal binnen een bepaalde tijd kan zijn maar in plaats daarvan vliegen de dokters en hopelijk zijn ze op tijd. We zijn ongeveer op de helft en stoppen voor een lunch. Gelukkig is er schaduw en staat er een tafel met twee bankjes. We eten wat en spellen een spelletje voor wie er moet rijden. Jacks verliest en mag achter het stuur kruipen zodat ik lekker naar buiten kan kijken. 7,5 uur achter elkaar rijden in Australië is zo anders dan in Nederland. Ga na dat er maar een weg is, bijna geen verkeer, geen stoplichten niks. Je kunt gewoon lekker door gaan. We stoppen bij een tankstation om te tanken en de gasfles bij te vullen. We doen er al zolang mee dat we het maar voor de zekerheid willen bijvullen voordat je zonder gas staat en dus niet kunt koken. Helaas kunnen we het hier niet bijvullen. We rijden door naar een mooie plek waar we kunnen kamperen maar voordat we daar aankomen mogen we eerst 110 kilometer op een gravelroad rijden. Daar zijn we dan! We zetten de boel klaar en beginnen te koken. Er komt geen geluid door het kooktoestel. Serieus? Hebben we dus geen gas meer? Wat een toeval..
Wat ben ik blij dat we een boom naast ons hebben zodat we schaduw over de auto heen hebben. Schaduw of niet, warm in Frodo wordt het toch. Vandaag gaan we National Park in en ik heb veel positieve verhalen gehoord. We rijden naar de dichtstbijzijnde kloof en tot onze verbazing is het maar een paar minuutjes kris krassen door de bergen. Hamersley Gorge is de eerste kloof die we bezoeken en wauw.. Een kloof of een ravijn is een door erosie diep uitgesleten rivierdal met steile (rots)wanden. Het water is helder groen. We lopen de kloof in naar beneden en gaan voor een duik. Brr het water is koud maar het went al snel. Wat een enorme grote mooie plek is dit. Ik probeer altijd goede foto's te nemen om jullie een zo goed mogelijk beeld te geven maar dit geheel krijg ik never ever op de camera. Dus ik moet het helaas bij delen laten. We zijn weer afgekoeld en gaan terug naar de auto. Gas is toch wel handig om te hebben en we moeten een stuk terug rijden voor de andere ingangen van het park. We hebben een back track van 150 kilometer en komen aan in Tom Price. Een klein dorpje met vele mijnen daar omheen. We rijden er een paar voorbij en het is cool om te zien. We vullen de boodschappen aan, de gasfles, de tank en water. We zijn er weer helemaal klaar voor maar ondertussen is het al laat. Laten we maar op zoek gaan naar een kampeerspot. De bergen van het Karijini National Park zijn een plaatje om op je achtergrond te hebben en de bergen van Tom Price zijn fantastisch om doorheen te rijden. Wat is het toch mooi!
We staan langs een spoorbaan waar redelijk wat vrachttreinen voorbij komen. Ik denk dat ik nog nooit zo'n lange treinen heb gezien als deze hier. Laten we maar opstaan en verder het park in gaan. Na een hoop kilometers komen we aan bij de Weano Gorge. De schoenen gaan aan en de tassen worden gevuld. Een koekje, water, handdoek en mijn go pro. Daar lopen we de kloof in. Het is ongeveer 30 meter naar beneden en daar sta je dan tussen twee steile rotswanden. Er stroomt wat water doorheen maar niet veel. Af en toe ligt er een plas en bomen en ander groen zijn ook niet te missen. De track start met een moeilijkheidsgraad van klas 4 en de laatste 150 meter eindigt met klas 5. Dat betekent goed opletten en klimmen wat super cool is. Dit wil ik vastleggen! Ik pak mijn go pro uit mijn tas en de juiste accessoires. Het duurt even en ondertussen hoor ik geritsel. Het geluid komt achter mij vandaan door de bosjes. Ik kijk achter me en een meter van mij vandaan ligt een slang naar ons te sissen. Snake!!! Ik pak mijn tas en spring overeind. Oh net op tijd.. We lopen verder en al snel komen we een schorpioen tegen. Heel cool allemaal maar laten we hier niet te lang stil blijven staan. We zijn bij de laatste 150 meter aangekomen en ik kan bijna niet geloven dat we hier doorheen moeten. Twee steile rode rotswanden aan beide kanten met nu veel water er doorheen stromen. Het loopt af naar beneden en je moet een handrail vastpakken om de kleine waterval af te klimmen. Daar zijn we dan, handrail pool. Een rond natuurlijk groen zwembad omringd door de mooie rode rotswanden. Laten we afkoelen met een duik. Brr, dat heeft zeker geholpen aangezien de zon hier bijna niet in kan schijnen. We vervolgen onze weg terug naar boven met een nieuw record. We steken de straat over en lopen de volgende kloof naar beneden. Ook deze begint met klas 4 en eindigt met klas 5. Er is een ladder naar beneden gemaakt om het wat makkelijker te maken maar dan.. We komen aan bij een flinke plas water wat onmogelijk is om droog te blijven. Ik probeer als een aapje aan de zijkant te klimmen maar helaas. Ik kan beter met mijn schoenen erin springen. Gelukkig is het niet diep en we lopen verder. We komen op een punt aan waar meerdere spullen zijn achtergelaten en mensen chillen. Het water wat volgt is diep en ook wij laten onze tassen achter. ‘He, die mensen daar lijken wel op de dolfijnenvoerders! ‘ en we raken aan de praat. Het is een Nederlands meisje en een Ierse jongen. Zij zitten samen met een Nederlandse jongen en een Duits meisje. We kletsen wat en al snel komt de vraag omhoog: ‘waar slapen jullie vannacht?’. We slapen op de Dales camping dus we kunnen daar misschien meeten en een gezellige avond hebben? Klinkt helemaal goed! Eindelijk ontmoeten we meerdere jongen reizigers. Dat heeft eeuwen geduurd voor mijn gevoel.. We vervolgen onze weg zonder onze spullen. We klauteren aan de zijkant maar springen al snel het water in. Even later komen we aan bij de spider walk waar je als een spin jezelf om de rotswanden naar voren kunt helpen. Als dat lukt kom je aan bij kermits pool wat een kleiner natuurlijk zwembad is. ‘Jacks, do you want to go first? No, you can go first! Okay I see the bottom! PLONS, blub blub.. Oké, ik zag de bodem maar no way dat ik het aan kon raken. Verfrissend en met een neus vol water klim er snel uit. ‘Now it's your go!’. We klimmen, lopen en zwemmen terug naar de tassen. Dat was super cool en mooi maar alles wat naar beneden komt moet weer omhoog en zo klimmen we terug naar de auto. We zijn vlakbij de Oxers look out wat de beste look out van Australië blijkt te zijn. We lopen naar het platform en met iedere meter die je verder zet begrijp je steeds beter waarom. De look out is gemaakt aan de rand van de kloof en we kijken zo paar tientallen meters naar beneden de kloof in. Je ziet zijn pad kriskrassend door de rotswanden heen gaan. Alles is groen en rood en een foto is moeilijk te nemen. We kijken naar de tijd en het begint al laat te worden. De camping is een stukje rijden maar aangezien we een 4x4 hebben kunnen we helft afsnijden. We zijn vlakbij een andere kloof en een waterval. We besluiten om de look out van de kloof te doen aangezien we al twee wandelingen door een kloof hebben gedaan. Laten we de wandeling van de waterval maar doen wat bijna allemaal klas 5 is. Klas 5 is echt super. Je volgt wat pijlen op rotsen en zo weet je welke kant je op moet klimmen. We komen aan en het is weer een gigantisch grote ronde plek met een kleine waterval die naar beneden stroomt. We nemen een laatste duik voor vandaag en klimmen terug naar boven. Hobbelend rijden we door naar de camping en met toeval staan de andere reizigers niet ver van ons vandaan. We zetten de auto's bij elkaar en we maken een gezellig plekje. Tafel in het midden, stoelen eromheen en dat omringd door lampjes en sterren. We leren elkaar wat kennen, kletsen wat weg en spellen spelletjes. Het is behoorlijk druk op deze camping maar we zijn niet luidruchtig totdat Lindsay Yathzee gooit. Uit enthousiasme roept iedereen jeah en bij toeval komt de ranger net voorbij. Willen jullie het volume even dimmen..
Vandaag gaan we de andere kant van het National Park bezoeken maar dit keer niet met zijn tweeën maar gezellig met zijn zessen. We stoppen bij Dales gorge en beginnen aan een 2,5 km wandeling die ons naar alle mooie plekken van deze kloof brengt. Het is allemaal wat breder dan gisteren wat het wat makkelijker lopen maakt. We zien bomen waar je niks meer van begrijpt. De wortels gaan overal naar toe en klampen zich vast aan de rotsen. We komen aan bij (ik denk een van mijn 100 favoriete plekken) Fern Pool wat een ander gigantisch mooi natuurlijk zwembad is. Het water is zo groen, de zon schijnt en aan het einde stroomt een mooie waterval naar beneden. Al snel liggen we met zijn zessen in het water en klimmen we de waterval op/in. Ik geniet van het water wat me afkoelt, de natuur en het gezelschap om mij heen. We kunnen hier helaas niet voor altijd blijven en zo zwemmen we terug en vervolgen onze wandeling. We lopen over de rotsen in het water en volgen het pad. Een mooie waterval laat zich over de rode rotsen naar beneden vallen in het helder groene water. Na wat geklim en hele boel foto's te hebben genomen komen we bij het eind van de kloof aan. Circular pool, een ander natuurlijk zwembad waar we al snel in liggen. Jeetje wat is het koud maar wel fijn voor even. De klim omhoog staat op ons te wachten en na wat gepuf en geblaas staan we weer boven. Ik kan bijna niet geloven dat we alle bezienswaardigheden al hebben gehad en ik baal een beetje dat we deze mooie plek weer gaan verlaten. We lunchen wat en dan is het tijd om verder te rijden. We rijden nu in een kleine convoy met op het moment een station wagon voorop gevolgd door een volkswagen busje en om het af te maken Frodo als 4x4 aan het eind. Het is vroeg in de middag en je kunt geen betere tijd uitkiezen om te gaan rijden. Het is zo giga heet.. We komen aan bij een T-spiltsing en het volkswagen busje met Thomas en Anna daarin volgt de station wagon naar links. Ik kijk naar rechts en zie om de bocht een road train met een gigantische snelheid aankomen rijden. Hij rijdt op de voorrangsweg maar de bocht en de knik kon Thomas hem niet zien. Thomas moet nog snelheid maken en de chauffeur van de road train gooit zijn stuur opzij. Jacks en ik staan machteloos toe te kijken in de hoop dat dit goed afloopt. Gelukkig kon de road train hen net ontwijken maar het scheelde niets! Gelukkig kwam er geen verkeer van de andere kant anders was de chauffeur en de tegenligger zwaar de sjaak. Ik kan niet geloven dat we dit zo gezien hebben. Wat een geluk dat alles goed is afgelopen. We stoppen bij het eerst volgende tankstation en vullen ook het water bij. ‘He, we got a solar shower! Let's fill it up!’. We vullen de zwarte 20 liter zak op met water en wij kunnen lekker een douche hebben op de kampspot. We rijden nog wat kilometers en stoppen bij de eerst volgende kampeerplaats langs de weg. Er wordt wat hout verzameld, de stoelen komen tevoorschijn en met de tafel is het compleet. We leggen de solar shower in de zon zodat de zwarte zak goed kan opwarmen. Het heeft niet lang nodig en al snel hangen we hem aan een boom. Het begint wat af te koelen en ik ga ervoor. Wat een uitvinding! Ik voel me super fris en ben klaar voor de avond. We koken wat, het kampvuur gaat aan, de muziek staat aan en we spellen spelletjes onder de sterren met een biertje. Cheers guys!
De zon komt op en een nieuwe dag staat op ons te wachten. We hebben 300 kilometer te gaan voordat we in het eerst volgende stadje aankomen. Genieten is het deze keer niet echt aangezien de hitte het overneemt. De airco blaast warme lucht van buiten dus werkt niet echt maar ieder briesje, koud of warm, helpt toch een beetje. Ongeveer op de helft zetten we de auto's aan de kant en springen in de schaduw. Ja, heerlijk verder in het noorden! Haha, het is altijd wat. Ik zie op Wikicamps een splash and play in Port Hedland. We zijn halverwege en met een water speeltuin in gedachte rijden we door. Yes! Eindelijk zijn we aangekomen en we lopen snel het grasveld op. We lopen om de hoek en daar staat de water speeltuin droog en wel. Meen je dit? Ah dit is zo ontzettend jammer.. We rijden door naar Pretty Pool in de hoop om een duik te nemen. Een Pretty pool is het maar het is geen zwembad. Het is een uitmonding van de zee met mangroves daar omheen. Alle borden maken het vrij duidelijk. “Crocodiles in this area. An attack can lead to seriously injury or death”. Oké, ik ga mijn leven niet riskeren dus zoek een fijn plekje in de schaduw. Gelukkig komt er een briesje voorbij wat het goed te doen maakt. We vullen de boel weer bij en meeten met de andere bij de bieb. We starten een aflevering van de Bachelor waar ik er nog geen van heb gemist! Het is bijna op zijn eind maar de bieb gaat dicht. Het is 5 uur en tijd voor ons om naar een kampeerspot te rijden. We vinden er een langs de weg omringd door wat heuvels. ‘Let’s watch the sunset up there with a beer!’ roept Lindsay en de schoenen gaan aan en met een biertje in de hand klimmen we de heuvel op. Cheers! De zon zakt, de kleuren komen omhoog en we draaien door naar de kleuren van de nacht. We kletsen wat weg en maken onze weg naar beneden. Dit is niet zo handig.. Het is steil en overal liggen losse stenen. Een voet verkeerd en je kunt beneden liggen. Gelukkig komen we allemaal heel huids aan en het is tijd voor spelletjes! We hebben geen licht nodig want de volle maan is ons licht en geeft zelfs schaduw! Wij vermaken ons hier nog wel even met zijn alle! :)
Wat leuk dat je wat reisgenoten hebt gevonden , en af en toe Nederlands kan praten , maar engels gaat je ook goed af .....kortom jij red je wel .
Wederom prachtige plaatjes van jullie avontuur , nog eventjes en dan sluit ik je weer in mijn armen en dat is ook een prettige gedachte xxx
Nog veel plezier en de groetjes daar ...houdoe !!xxx