Kampot - Phnom Phen

We ruilen het paradijselijke eiland in voor het vaste land. We nemen de bus naar Kampot en hobbelen zoals gewoonlijk over de slechte wegen. Ik besef me maar al te goed dat mijn laatste week is aangebroken. Het voelt gek.. Het enige wat ik beu ben is die enorme zware tas van hot naar her sjouwen. Ik heb de laatste tijd heel wat dingen verzameld omdat het einde inzicht komt en daarom stuur ik het niet meer op maar neem ik het mee. Mijn grote rugzak weegt 23 kilo en mijn kleine vol geladen 5 a 6 kilo. Dan heb ik nog een rietenhoedje uit Laos die nergens in kan maar wel heel leuk is dus draag hem continu in een hand omdat hij ook niet op mijn hoofd kan als ik de tassen op heb. We zitten een beetje melig in de bus te kletsen en ik laat het thuisfront weten dat ik het reizen “zat” ben door middel van het volgende bericht:

Oh wat ben ik het zat om uit die tas te leven en die 30 kilo met me mee te dragen. en dat in die hitte! Iedere dag maar weer.. Op mijn kleding ben ik ondertussen ook gigantisch uitgekeken. Elke dag weer de beslissing welke bikini ik vandaag weer aan moet en dan heb ik het nog niet eens gehad over het zand in mijn bed. Ik kan geen cocktails en bier meer zien en alle gerechten uit de Aziatische keuken zijn uitgeprobeerd. Daarnaast gaan die hangwc's en koude douches ook nooit wennen. De woorden tuktuk en massage kan ik niet meer aanhoren en die Aziatische hobbelige wegen maken het er ook niet beter op. Bruiner dan dit word ik toch niet meer. Mijn limiet is bereikt en toch sta ik over een week op Schiphol te zeiken dat het veel te koud is. Nederland, ik kom eraan!

De aankondiging is gemaakt en nu is het nog even vol gas een week genieten. We zijn ondertussen aangekomen in het centrum van Kampot. We gaan op zoek naar een tuktuk, sluiten de beste deal die we kunnen en nemen plaats. Al snel gaan we een onverhard pad op en deze is echt een regelrechte ramp. Enorme gaten van kleine naar ontzettende grote knikken. Het heeft hier geregend en nu is het helemaal een modderige glijbaan. We worden helemaal door elkaar geschud maar vinden het prachtig. Dit hoort er allemaal bij.

We komen aan bij het prachtige resort van Villa Vedici. Het komt me erg bekend voor omdat ik hier al vaak foto’s van voorbij heb zien komen. We lopen verder naar de bar en daar zit een bekende van me. Simone, een dame met wie ik in Nederland een hele poos geleden heb gewerkt. We waren gezellig aan het kletsen tijdens de opdracht in Nederland en ik vroeg waar ze woonde: ‘ Cambodja’ was haar antwoord. Ik begreep er vrij weinig van maar het werd steeds duidelijker. Ze was toen even op ‘’vakantie’’ in Nederland. Ik vertelde haar toen al dat ik ook daar wilde gaan reizen en ze nodige mij uit om eens bij haar langs te komen en zodoende staan we nu samen in het prachtige resort van haar schoonfamilie. We omhelzen elkaar en de blijdschap is aanwezig. We kletsen wat, krijgen een rondleiding en ten slotte de sleutel van onze kamer. Hij is klein maar ontzettend luxe! Twee losse eenpersoonsbedden, een tv met dvd speler, een badkamer in perfecte conditie, mooie aankleding en niet te vergeten airco. Wat een luxe allemaal! Zo luxe heb ik in mijn hele reis nog niet gezeten. Dit is meer een vakantie gevoel en wij gaan ons hier prima vermaken.

Uitkijkend op de rivier met een reeks prachtige bergen daarachter zitten we op de comfortabele bank/stoelen te nippen aan een wijntje. Er komt een Engelse vriendin langs van Simone die hier een project is gestart en we praten oneindig. Net voor zonsondergang komt er een hele bootparade voorbij. De vissers gaan de hele nacht op pad en komen morgen vroeg rond 6 uur weer terug. Het ziet er prachtig uit om ze zo allemaal voorbij te zien komen. Even later genieten we van een heerlijke maaltijd en dan heb ik zin om lekker in bed te gaan liggen en een film te kijken. Het duurde even maar we hebben er een uitgekozen. Het duurde ook even voordat we hem aan de praat kregen maar met een beetje hulp liggen we er klaar voor. De film is nog geen 2 minuten bezig wanneer ik Anouk al zie slapen. Mijn ogen beginnen ook te vallen en ik leg mijn hoofd in het heerlijk ruikende kussen neer..

Oh wat heb ik heerlijk geslapen en het is gewoon koel in de kamer. Het voelt alsof we echt uitgeslapen zijn en daardoor ook nogal lui. Er zit een zwembad bij het resort waar we twee bedjes in beslag nemen en proberen wakker te worden met een duik. We relaxen de hele ochtend/middag en in de avond maken we ons klaar voor het centrum van Kampot. Simone neemt ons mee naar een leuke cocktailbar met (jaja) een Nederlandse eigenaresse. Ze zit toevallig met haar familie uit Nederland aan de tafel achter ons en ze komen nog vlakbij mij uit de buurt vandaan ook. Kleine wereld! We bestellen wat verschillende cocktails en genieten van de happy hour. Anouk voelt zich plotseling niet zo lekker en gaat voor alle zekerheid even naar het toilet (hier heeft ze overigens nog geen druppel alcohol op). Het duurt me te lang en ik ga even kijken hoe het met haar gaat. Ik klop en ze maakt de deur open. ‘Deb, er is net iets vreselijks gebeurd!’ zegt ze met haar serieuze en zielige blik. ‘Wat is er gebeurd dan? Ik moest net overgeven en er kwam gewoon rijst door mijn neus naar buiten!’. Ik kan niet stoppen met lachen en ga helemaal kapot om wat ze zojuist verteld. ‘Rijst door je neus? Hahahha! Deb, niet lachen!’ zegt ze lachend tegen mij. ‘Weet je wel niet hoeveel pijn dat doet?’. Ik kan het me niet voorstellen maar aangezien we al paar maanden rijst eten vind ik hilarisch dat het zelfs haar ‘’de’’ neus uitkomt. Anouk kan er uiteindelijk ook alleen maar om lachen en besluit even later om terug te gaan naar ons verblijf om uit te rusten. We doen nog wat drankjes en gaan daarna door naar de andere kant van de rivier waar een hostel zit van vrienden van Simone en Frank. Frank heeft een grote crossmotor en met zijn drieën rijden we gezellig voorbij de hobbels. Tijdens het eten worden ze gebeld door vrienden dat er bij een Amerikaanse vrouw een Thanksgiving party is en dat we daar ook langs mogen komen. Na het eten gaan we weer met zijn drieën op pad en vinden het juiste adres. Er zijn wat lokale mensen maar ook best wel wat die geïmmigreerd zijn en het is een mooie mix van van alles en nog wat. Het is een gezellige avond en uiteindelijk crossen we met zijn drieën op de motor terug naar huis. Bedankt lieve mensen, dit was een mooie avond!

We zijn weer heerlijk uitgeslapen en Anouk voelt zich gelukkig al iets beter. Wat later op de middag trekken we weer door en tot die tijd gaan we heerlijk chillen en niets doen. We kijken een film en genieten van de heerlijke bank (uit Nederland) en een goede maaltijd. Na de 2,5 uur durende film zijn we ook weer blij dat die afgelopen is. We worden zo opgehaald en nemen afscheid van Simone. Het verblijf was heerlijk en we zien elkaar in Nederland weer! We zitten in een klein busje onderweg naar de hoofdstad genaamd Phnom Penh. Toevallig heb ik weer de goede plek in de bus en zit Anouk minder prettig achterin. Iedereen in het busje doet zijn eigen ding totdat Anouk in lachen uitbarst. Ik draai me om en ze gaat helemaal stuk met haar handen op haar oren. Er zit een box net boven haar en er komt ineens harde kerstmuziek uit. Daar beginnen ze hier wel erg vroeg mee..

De hoofdstad is gigantisch druk! We zien mensen in kleine open vrachtwagens staan die fungeren als bussen. In Azië kan echt alles! We hebben nog geen hostel geboekt en dit is niet zo handig want het hostel dat we willen en waar we overigens ook staan is vol. Onze tuktuk chauffeur weet wel wat en brengt ons ergens naar toe. Het ziet er veel minder uit en ook de wijk trekt ons minder aan maar we moeten ergens blijven. We besluiten het maar gewoon te doen want we zijn moe van de lange rit. De kamer is vreemd en stinkt enorm. We bestellen onder het hostel wat te eten. Anouk gaat voor spaghetti en ik voor een zoet zuur noedels gerecht. Niet heel veel later komen er twee borden op tafel. De spaghetti en noedels zijn hetzelfde en dit is echt een van de meest pittige gerechten die ik ooit heb gekregen. Dan denk je er goed aan te doen om een zoet zuur gerechtje te bestellen maar nee hoor haha! We doen nog even een drankje vooraan de straat en dan zien we wat ongewoons. Een meisje valt continu op de grond. Ze lijkt wel dronken en veel mensen zitten maar een beetje te kijken. De jongen die bij haar is weet zich niet zo goed een houding te geven. Dan staat ze weer op en valt vervolgens weer neer. Ik loop erop af en vraag of het wel allemaal goed gaat. Ze kan ook moeilijk praten en ik vraag of ze dronken is. Haar antwoord is nee en met moeite komt eruit dat ze epilepsie heeft. De jongen bij haar is niet haar vriend maar gewoon iemand die ze in het hostel heeft leren kennen. Hij maakt een lullige opmerking die neer komt dat hij het vervelend voor zichzelf vindt dat hij met haar op pad is. Ik regel een tuktuk en til haar dar samen met die rare gast in. Ga maar terug naar het hostel en zorg een beetje voor haar! Vol ongeloof loop ik terug naar het tafeltje waar Anouk zit. ´En was ze dronken? Nee ze heeft een epilepsie aanval en het is toch bizar dat iedereen kijkt, voorbij loopt en niets doet?´. Het leek wel echt alsof ze dronken was maar dat iedereen daar dan ook vanuit gaat en gewoon niets doet vind ik wel erg. Morgen staan we vroeg op en staat een heftige dag voor ons klaar dus we gaan lekker op tijd naar bed.

We zijn onderweg naar een ander hostel waar vrienden van Anouk zitten. Samen met het gezellige stel gaan we op pad. Vandaag gaan we een bezoek brengen aan de bekende Killing Fields genaamd Choeung Ek. Er zijn vele Killing Fields in Cambodja (400) maar deze is de bekendste aangezien hij vlakbij de hoofdstad ligt en goed toe gangbaar is. Het is ongeveer een half uurtje rijden en onderweg zien we hoe het leven er aan toe gaat net buiten de grote stad. Het is armmoedig zoals we gewend zijn en er liggen hele bulten plastic langs de kanten. Ik word er een beetje verdrietig van. Plastic is zo slecht! En als mensen niet weten wat ze er mee moeten doen wordt het een regelrechte ramp. Maar goed we zijn aangekomen bij Choeung Ek. We halen een kaartje, krijgen een koptelefoon en een mapje. We volgen de aangegeven route en bij elk nummertje krijg je een verhaal te horen wat er zich op die plek heeft afgespeeld. De verhalen komen om de beurt kei hard binnen. Wat zich hier, in dit land, op de ze plek heeft afgespeeld is pure horror. Pol Pot, een van de gruwelijkste dictators ooit (en wel uit eigen land) had een heel plan uitgestippeld om van Cambodja een agrarisch land te maken. Degene die hier niet aan mee zou werken of hem in de weg stond werd zonder pardon op gruwelijke wijzen vermoord. Op een dag kwam hij binnenvallen met de Rode Khmer en rukte gezinnen uit een. In drie jaar tijd zijn zoveel onschuldige mensen vermoord, doodgeschoten en later, toen kogels te duur werden gevonden, doodgeknuppeld en vervolgens gedumpt in massagraven.

Naarmate we verder lopen zien we een grasveld met bomen erin. Er zijn verschillende grote kuilen in het grasveld. Het lijkt wel een beetje op teletubbieland maar dat is het niet. Deze kuilen zijn de massagraven. Hier en daar steekt nog een lapje stof uit de grond. We zien bordjes bij de graven staan met daarop: 389 of 427. Dit zijn het aantal slachtoffers, die in deze kuil gevonden zijn. Veel slachtoffers zijn nog niet opgegraven uit de ondiepe massagraven. Dit is te wijten aan het grote aantal slachtoffers. Het kan dus gebeuren, dat bij hevige regenval kleding, botten of tanden zichtbaar worden boven de grond. We kunnen er maar niet bij komen hoe er in zo’n kuil zoveel mensen zijn gestopt en dat na een gruwelijke dood. Met alle stompe voorwerpen die ze maar hadden zijn mensen van kant gemaakt. Ook is een vrouw voor de neus van haar man kapot gemaakt omdat ze om een banaan vroeg.. Een klein stukje verder zien we een overdekt massagraf met ernaast een boom: "killing tree against which executioners beat children". Tegen deze boom werden de baby’s/kleine kinderen met hun hoofdjes doodgeslagen. Er heerst een doodse stilte met af en toe een zuchtje wind die voorbij komt razen. Het is niet eerlijk en ik kom er met mijn verstand niet bij..

Je kunt jezelf wel voorstellen dat dit een groot horror verhaal is. Dit heeft zich afgespeeld in de jaren 1975 tot 1979 dus zolang is het nog niet eens geleden. Pol Pot heeft samen met de Rode Khmer 1/3 van zijn volk vermoord (dat zijn zo’n 1,5 tot 3 miljoen Cambodjanen). Alleen al in Choeng Ek zijn er 8985 lijken opgegraven. Veel van deze schedels en botten zijn aan het einde te zien in een monument. Er zijn vele verschillende rijen met schedels en iedere rij geeft een andere wijze aan waarop ze zijn vermoord. In de ene rij zie je dezelfde gaten in de schedels die door botte voorwerpen zoals een knuppel zijn ingeslagen. Bij de andere is het schedel voor de helft in tweeën gesplist en hier zijn ze met een hakbijl doodgeslagen..

Zo even genoeg over de Killing Fields. We gaan door naar een school die als gevangenis werd gebruikt. Mensen wisten dit niet en dachten nog steeds dat het een school was. Ook hier zijn enorme brute dingen gebeurd. Er hangt veel informatie in de oude klaslokalen/martelkamers. Je voelt dat er een nare sfeer rondt hangt. Er hangen foto’s aan de muren van vele mensen die het niet overleefd hebben. Ook hangen er foto’s hoe ze deze gevangenis aantroffen met veel dode lijken daarin. De een stapt naar buiten omdat zij het niet aan kan. De ander is nieuwsgierig en wil de narigheid diep voelen. Ik wil die narigheid ook liever niet voelen maar om het goed tot me door te laten dringen blijf ik door wandelen door deze grauwige gangen..