Vang Vieng - Thakhek Loop

We zijn helemaal gesloopt maar we gaan maar door. Er is zoveel leuks te doen dat we onszelf geen rust kunnen geven. Vandaag gaan we het beruchte tuben zelf ondervinden over de rivier hier in Vang Vieng. We zijn compleet met de groep waarmee we ook op de slow boat hebben gezeten. Dit kan niet anders dan een gezellig drama worden. We staan bij de bandenverhuur en de biertjes worden al ingeslagen. Iedereen is aangemeld en de tuktuk staat voor ons klaar. Hij zit vol maar Anouk en ik hebben nog geen plaats. Uiteindelijk zitten we naast de tuktuk driver voorin het karretje wat misschien wel de beste plek is! Er liggen/hangen 15 banden op het dak en aan de zijkanten waarmee we over de hoofdweg hobbelen. Na een kwartiertje staan we aan de rivier en de banden worden uitgedeeld. We lopen naar het water, nemen een zit in de band en laten onszelf meeslepen over het water. – Een minuut later.. – Er wordt een touw van de zijkant naar ons toe gegooid. Huh? Nu al?! We zijn pas net begonnen maar we grijpen het touw vast en laten ons naar de kant slepen. We zijn aangekomen bij de eerste bar en het personeel hier spoort eerlijk waar van geen kant. Ze doen er alles aan om iedereen helemaal lam verder de rivier op te sturen. We spelen bierpong, tubendans en nog wat andere spellen. Samen met Anouk ga ik opzoek naar het toilet. Een klein stukje verder op staat een stenen hok waar een hang toilet in zit. Ik zal nooit fan van deze wc’s worden maar ik vind het wel erbij horen. Het piepende deurtje gaat weer open en ik sta weer midden in de natuur. Rechts wat velden met daaraan liggend prachtige rotsen die zich hoog de lucht in werken. Links de rivier waar we vandaag overheen gaan. We lopen op onze blote voeten terug over het plat gelopen pad naar de gebouwde hut die de bar moet voorstellen. Ik vind het hier fantastisch! We doen nog wat spellen en de alcohol is voelbaar. Niet veel later gaan we terug de rivier op en het is ongelooflijk maar we zitten net weer 1 minuut en het volgende touw wordt naar ons toe gegooid. Serieus? Nu alweer? Ik pak het touw en laat me weer binnen halen. Bar 2: Het is een groot veld met vooraan meteen een bar en een kleine overkapping. Aan de rechterkant is een modderbad en met de rest van het veld wordt vrij weinig gedaan. Een modderbad lijkt ineens heel interessant te zijn en samen met wat andere spring ik erin. De modder is warm en voelt fijn totdat het in je mond/ogen terecht komt. Als een stel varkens liggen we te rollen en te dollen en vermaken we onszelf fantastisch. Weer een drankje hier en daar en na een poos gaan we de band weer op. RUST.. Even lekker op die band zitten en niks doen. Althans, dat is wat ik dacht. Een jongen denkt grappig te zijn en gooit mijn band om op het midden van de rivier. De band gaat sneller dan dat ik ga en de stroming sleept mijn lichaam mee over het ondiepe water. Ik schuif over de grote stenen die op de bodem liggen heen en het doet pijn. Ik roep het een en ander maar hij gelooft me niet totdat ik een boze toon uitsla. Misschien zal het dan toch serieus zijn denkt hij.. Na wat pijnlijke botsingen met de stenen gehad te hebben wordt ik geholpen en heb ik mijn band weer terug. EIKEL!

We zitten al een uur op de band en er is geen andere bar te bekennen. Ook hebben we geen idee waar we de rivier af moeten en of we opgehaald worden ja of nee. Na 1,5 uur proberen we de zijkant op te gaan maar dat is nog niet zo handig. We zijn allemaal compleet en zoeken naar een tuktuk om terug het stadje in te gaan. Dit is zo handig nog niet en zo lopen we op onze blote voeten in zwemkleding met een band omhoog door eerst de natuur heen en vervolgens een klein dorpje. Ik voel me verdwaald en dat zijn we natuurlijk ook een beetje. Even later vinden we er een en we sluiten een deal. We zijn terug in Vang Vieng, leveren de banden in en gaan terug naar het hostel. Dit was me weer een avontuur en ik snap oprecht dat mensen hier niet levend uitkomen. Er waren nu maar 2 baren open maar voorheen lag dit getal tussen de 20 en de 30. Samen met Vief en Gemma ga ik terug naar onze kamer en rusten we wat uit. In de avond gaan we een hapje eten en maakt ieder een eigen plan waar hij of zij hierna naar toe gaat. Ik besluit om het zuiden van Laos te gaan doen en Anouk heeft hetzelfde idee. We regelen een bus voor morgen en ik neem afscheid van de rest. Eenmaal terug bij het hostel zie ik een bekend gezicht van een afstand. Wie is dit ook alweer? Denk Deb.. Ik kom dichterbij en ik zie Tabitha en Harry. Een stel met wie ik een half jaar geleden een paar dagen op de boot door de Whitsundays in Australië heb gezeten. Het is ongelooflijk om elkaar weer te zien! We kletsen wat bij en ik zou maar al te graag mee op stap gaan maar ik ben helemaal gesloopt. Na een knuffel en ook afscheid van hen te hebben genomen zoek ik mijn bed op en donzel meteen weg.

Oef.. Ik stap mijn bed uit en voel dat er aanslag op mijn lichaam is gepleegd. Mijn knieën liggen een beetje open en ik ben gecoverd in wat mooie blauwe plekken. Ik zet een stap en deze gaat niet recht. Ik heb ergens in een steen of iets dergelijke gestaan waardoor ik als een manke Harry erbij loop. Even later meet ik met Anouk en zij heeft precies hetzelfde. Dit is een goed begin van ons samen zijn haha! We worden pas in de middag opgehaald en brengen de tijd door op een bijzonder mooi plekje. We zwieren in de hangmat aan de kant van de rivier met deze prachtige reeks bergen op de achtergrond. Dit zicht zal mij nooit vervelen. Het is raar om de groep uit te zijn maar ik ben blij om samen met Anouk verder te gaan. Een tuktuk komt ons ophalen wat ten eerste vraagtekens oproept. We hebben en lange rit voor de boeg dus geloven niet dat we dat hierin gaan doen. Gelukkig is het ook niet zo en dropt hij ons bij een busstation. Niks is duidelijk hier en je moet maar zien waar je uitkomt. Het is heet en we wachten al een tijdje op een busje. Er komt er een aan maar daar passen alle wachtende mensen nooit in! Met dit besef staan we redelijk snel bij het busje en gelukkig zijn er nog twee plekken vrij die we maar al te graag bemachtigen. We zijn onderweg naar de hoofdstad van Laos genaamd Vientane. Na 4 uur hobbelen komen we in het donker aan en worden ergens midden in de stad de bus uit gebonjourd. We gaan hier niet blijven en zouden bij een busstation worden afgezet. Het duurt even voordat de chauffeur ons begrijpt maar daarna brengt hij ons toch naar het juiste busstation. We zijn maar net op en tijd als we de tijden van hier moeten geloven dan. We zoeken onze bus en zien een grote dubbeldekker staan wat net op een kermisattractie lijkt. Hij heeft allerlei kleuren en lichtjes en Winnie de Poeh is groot afgebeeld samen met zijn vriendjes. We halen nog snel wat te snacken voor in de bus en nemen plaats op ons aangewezen bed’JE’. Het is een 1 persoons Aziatisch bedje die wij met zijn tweeën moeten delen. Dit gaat gezellig worden! We proberen een film te kijken maar mijn harde schijf geeft het op en wij dus ook. De bus gaat rijden en we besluiten om maar een dutje te gaan doen. Het is tenslotte nacht dus zo’n gek idee is dat niet. Even puzzelen hoe we hier met zijn tweeën in passen. Lang uit liggen is geen optie. Daar is het bed veel te kort voor. Het wordt gezellig lepeltje lepeltje liggen! Oef wat ben ik blij dat ik hier niet met een wild vreemde local lig..

De bus stopt ergens in de middle of nowhere.. Wat gaan we doen? Het is snik heet! We worden vies zwetend wakker en we hebben geen idee wat er aan de hand is. We horen iemand zeggen dat de bus kapot is. Serieus? Hier heb ik dus echt geen zin in! We gaan even een frisse neus halen en komen erachter dat de airco kapot is. Vandaar dat het zo ontzettend heet is. We waren al bang dat we ziek zouden worden maar dat is het gelukkig niet. De airco is gefikst en we gaan terug in positie. Na 6 uur kapot gaan komen we om 2 uur in de nacht aan in Thakhek. Op het busstation rijdt een tuktuk die we aan de haak slaan en even later staan we bij ons hostel die we uit voorzorg maar vast geboekt hadden. Eenmaal bij de receptie aangekomen zien we wat strechbedjes staan en na een geluidje gemaakt te hebben wordt de jongen wakker en helpt hij ons inchecken. We openen de kamer deur en zien een ontzettend groot tweepersoonsbed. Oh wat zijn we blij! Slaap lekker!

We hebben heerlijk geslapen en afgesproken om vandaag lekker rustig aan te gaan doen. We zijn allebei al een behoorlijke tijd alleen maar aan het doorgaan en doorgaan. Af en toe moet je ook even tijd voor jezelf nemen om uitgerust aan je volgende avontuur te gaan beginnen. We ontbijten wat bij het hostel en gaan niet veel later op zoen naar een scooter. Thakhek, de plek waar we nu zijn is het beginpunt van een mooie ronde die je in een paar dagen op de scooter af kunt leggen. Hij leidt je naar mooie plekken en het is eigenlijk het enigste waar Thakhek onder de reizigers bekend van is. We krijgen een vage uitleg waar een verhuur bedrijf zou zitten dat zo’n twee kilometer verderop zou zijn. Dat is nog wel te doen ook al loop je er samen nog afgetakeld bij van het tuben. De twee kilometer draait uiteindelijk uit op zo’n 5 km maar na een tijd gezocht te hebben staan we wel voor Wang Wang waar we op internet over gelezen hebben. We sluiten een deal en gaan voor twee Honda Zoomer X. Een oranje en een gele scooter die eruitzien als een kleine motor. We hebben een nieuw motto voor de tijd de we samen gaan reizen en dat is GO LOCAL. We willen niet bij de toeristische eettentjes zitten maar bij de plekjes waar de locals ook naar toe gaan. We hebben er een uitgekozen aan de oever maar niet veel later komt er een stortbui naar beneden vallen. We gaan snel naar binnen en communiceren met handen en voeten verder. We hebben lekker gegeten en zien het niet echt voor ons om 5 km terug te lopen in deze bui. Om wat tijd op te vullen ga ik voor een facial massage. Een goed idee vind ik het maar de uitvoering is zwaar slecht. Helaas.. En het regent nog steeds.. Dan nemen we maar een tuktuk terug. Nu gaan we echt niets meer doen en kijken een filmpje op ons grote bed. We eten wat bij het hostel, kijken nog een filmpje en vallen vervolgens knock-out in slaap.

De wekker gaat en het duurt niet lang voordat we klaar zijn voor ons nieuwe avontuur. We pakken het hoogstnodige in de daypack en laten de grote tas achter. Het is 7 uur in de ochtend wanneer de man van WangWang ons op komt halen. We komen aan bij de zaak en de Zoomers staan al te schitteren. Er staat een oranje en een gele voor ons klaar. We zijn geïnstalleerd en hebben de kaart op zak dus het is tijd om te gaan. We starten en het begint van binnen te borrelen. Heerlijk die ultieme vrijheid in gaan! We vullen de tank en ruilen het stadje in voor de natuur. Deze loop staat bekend om zijn vele grotten dus die willen we dan ook zien. De kaart is niet super duidelijk en de borden op de weg ook niet. Althans, niet voor ons! Het eerste bord hebben we gemist en dus ook de eerste grot. Ach, er zullen nog vele anderen komen! Niet veel later staat de tweede aangegeven en na wat toeters kijken we elkaar aan. “Zouden we hierheen moeten?” kijken we elkaar vragend aan. Het is een onverhard pad met gigantisch veel grote gaten en hobbels erin. Door de stortbui is het pad een grote modder-glij-maar-weg-pad geworden. We komen er maar op een manier achter en volgen het pad. De bandjes slippen hier en daar een beetje weg en met geconcentreerde blikken en een lach ertussen door komen we steeds verder. De weg wordt echter alleen maar slechter en smaller. We rijden door plassen water waarvan we niet weten hoe diep ze zullen zijn. Het is een avontuur en daar houden we van! “Hoe gaat het Anouk? Ja ik voel mij best comfortabel nu!” en hop ze passeert mij voorbij. Nog geen 5 minuten later zie ik haar worstelen en komt ze tot een minimale snelheid waarbij het even niet meer gaat. Ze schuift zo onderweg lichtelijk in de blub! SERIEUS? Oh man ik kom niet meer bij van het lachen! Anouk zelf gelukkig ook niet! Het is een zachte val maar het zag er oh zo komisch uit. Ineens staan er 3 locals voor ons en 4 achter ons toe te kijken. De hele weg zijn we niemand tegen gekomen en nu ze erbij gaat liggen staan ze maar te kijken en te toeteren. Ze ligt op het stuk wat het enige toegankelijke gedeelte is. Ze krabbelt langzaam overeind en  stoppen een stukje verderop nog even. We lachen maar door en mijn dag is al compleet! Een paar minuten voor de val roept ze nog dat ze zo comfortabel rijdt en hop daar ging ze! De weg begint iets beter te worden en er staan hier en daar wat houten huisjes. Er staat een bord dat we nog een klein stukje naar links moeten dus dat doen we maar. We zetten de scooters neer op de daarvoor bestemde plekken en we verdwijnen achter de bomen. We volgen het platgelopen pad maar die leid op verschillende plekken naar meerdere paden. We weten niet welke we moeten volgen en doen maar iets. We lopen al een kwartier in de brandende zon te puffen en het ziet er niet naar uit dat we in de buurt van een grot komen. Onderweg komen we wat locals tegen en we proberen de weg te vragen. Dit gaat voor geen meter.. Ze begrijpen er niets van en wij ook niet meer. Een paar kleine dames wijzen een kant op en we volgen het pad maar. Ze komt met het mes waarmee ze werkt achter ons aan lopen wat een rare gedachte bij mij naar boven brengt. We komen bij een bruggetje die ons naar de andere kant van het water leidt. Het ziet er niet naar uit dat veel mensen hier komen. Het is redelijk dichtbegroeid en een groot klim avontuur. We lopen alweer een kwartier en het leidt nergens op uit. Nog een klein stukje dan.. We komen bij een meer en iets verderop is weer een klimparcours. We doen het maar! Er is een ingang in de rotsen en het lijkt op een grot. Er ligt een kano voor en in de duisternis is een local aan het vissen. Oké ik denk niet dat dit de grot is waar we naar opzoek zijn. We kijken even en zetten de klimtocht voort maar deze keer terug naar de scooters.

Op een afstand horen we muziek. Het lijkt wel een feestje wat zeer onwaarschijnlijk is. Eenmaal terug bij de scooters staan wat vrouwen met hun kinderen te dansen en te lachen op de muziek. Die kindjes zijn zo schattig! En die dames zien er ook wel grappig uit. We vragen de weg maar deze keer.. Zoals verwacht sturen ze ons de andere kant op dan we net vandaan kwamen. We knopen de sarong om ons middel zodat onze benen niet zichtbaar zijn. Deze grot is namelijk heilig. We volgen de trap die uit de rots is geslagen omhoog. Er is een kleine opening naar binnen en nu volgen we de trap omlaag. Er zitten drie mensen en ze wijzen ons er direct op dat de schoenen uit moeten. Het lijkt wel een woonkamer maar dan in een grot. Heel bizar en cool! Achter wat tralies staan tientallen boeddha beeldjes. De een is wat groter dan de andere. Er zit een verhaal achter maar niemand kan hem ontrafelen. Er was een man die deze grot een paar jaar geleden heeft gevonden en alle beeldjes zouden al zo op zijn plek staan. De grot gaat verder maar we mogen niet verder dan de tralies. Jammer! Ook zien we op verschillende boeddha’s nog een stickertje waar de prijs hoogstwaarschijnlijk op heeft gestaan. Het valt ons vies tegen en we zijn er van overtuigd dat het gewoon een stunt is om toeristen te trekken zodat zij ook wat verdienen. Laten we maar weer verder gaan scooteren.. De terug weg gaat ons iets beter af en na een tijdje staan we weer op de normale weg. Het landschap hier is zo bijzonder. Als je Laos intypt op Google krijg je een landschap te zien waar je U tegen zegt. Het lijkt wel nep maar ik kan je vertellen dat het echt zo is. Het is moeilijk te beschrijven dus daarom moet je ook maar een kijkje nemen in mijn foto album. Heb je de film avatar gezien? Daar hangen wat rots blokken in de lucht met aparte vormen. Het lijkt net alsof die rotsblokken hier op de grond zijn geplaatst. De rotsen gaan vanaf de grond steil en hoog de lucht in. Het is een bijzonder plaatje!

We stoppen nog bij wat andere grotten en doorstaan meerdere modderpaden. Ook rijden we voorbij een interessante basisschool. De kinderen zijn aan het spelen en aan de linkerzijde zitten wat volwassen mannen te drinken en wat dames staan te dansen. Ik stop recht voor de ingang en toeter naar Anouk. Ik wil hier een kijkje gaan nemen maar wacht op hun goedkeuring. Niet veel later seinen ze dat we mogen aansluiten. We parkeren de scooter en een man komt op ons afgelopen. Hij spreekt een heel klein beetje Engels en vraagt of we zin hebben in een biertje. We lopen met hem mee en schuiven aan tafel bij de locals. Twee glazen worden gevuld met bier en voor ons geschoteld. Het is de bedoeling dat je deze in een keer achterover slaat. PROOST! En daar gaan we! We lachen wat met deze mensen en we willen graag met hen op de foto en zij met ons. De glazen worden weer bijgevuld en de rest doet mee. “Wat lief dat ze meteen twee glazen voor ons pakken he Anouk! Nou Deb, het is Lao stijl en we krijgen gewoon random glazen die hier al even op tafel staan en waar dus waarschijnlijk iedereen van deze tafel uit heeft gedronken..”. Serieus?! Dat is best goor.. We lachen wat heen en vragen de man die een beetje Engels spreekt om een rondleiding over de school. Trouwens, er is een jubileum gaande dus vandaar dat er feest is. Ik mag niet hopen dat het iedere dag zo gaat. We volgen hem en hij laat ons de klaslokalen zien waar de kinderen normaal les krijgen. Ze zijn er ook en de een zwaait uitbundig en de ander verschuilt zich uit verlegenheid. We worden aangekeken alsof we de koning en koningin zijn. Het voelt gek maar mijn lichaam vult zich met blijheid. Die lieve kinderen overal! We lopen over het voetbalveld naar het andere gebouw en hier staan ook weer een hoop schattige kinderen. Wij willen graag een foto met ze en binnen no time zijn we omringd met vele lachen op hun gezicht. We lopen terug over het voetbalveld en onze vriend roept wat en het hele team stopt en komt naar ons toe en ook zij gaan voor een foto. Oh jongens toch! Dit is geweldig! Deze man is leraar Engels hier op school maar zijn Engels is echt minimaal. Het is zo bijzonder dat het onderwijs in landen zoveel van elkaar verschilt. We gaan terug naar de tafel en hier krijgen we nog meer bier.  Eens is het genoeg geweest! We zouden graag wat langer willen blijven bij deze lieve open mensen maar we hebben nog een flink eind te gaan. Dit is zeker een van mijn hoogtepunten en ik zal dit niet snel vergeten! Khokhobchai!

Volgens de kaart hebben we nog een heel eind te gaan en het begint al af te koelen. De extra kleding gaat aan en de muziek gaat in. De zon zakt langzaam achter de prachtige rotsen en ik voel me vrij. We komen aan bij een dorpje met verschillende guesthouses maar hebben wat goede verhalen gehoord over het Sabaidee guesthouse. De eigenaar ontvangt ons vriendelijk en leidt ons naar de kamer. Het is een grote hut met allemaal verschillende bedden naast elkaar. Het lijkt erop dat wij de enige gaan zijn in deze kamer wat we niet heel erg vinden. We voelen alle bedden en maken een keuze. Deze kamer lijkt wel een beetje op de kamer van de 7 dwergen! Al die verschillende bedden naast elkaar en de sfeer is een beetje kinderlijk. Na een koude douche gaan de enige warme kleding die we hebben aan en nemen we plaats rondom het kampvuur. Iedereen die hier zit is bezig met de scooter ronde en we delen onze ervaringen. De grappige eigenaar komt langs en vraagt wie er mee wilt doen aan de barbecue. We eten gezellig wat met zijn alle en niet veel later zoek ik mijn bedje op. Het was een mooie dag.

De wekker gaat en we willen optimaal gebruik maken van deze nieuwe dag. We lopen ons  hutje uit en het is vredig. We staan op het grasveldje met alle hutjes eromheen en het gedoofde kampvuur van gisteren avond in het midden. We nemen het houten trapje omhoog en gaan wat ontbijten in het hutje. We kijken uit over een riviertje en een aantal koeien lopen voorbij met een bel om hun hals heen. Die bellen laten me denken aan Oosterrijk maar daar zijn we overduidelijk niet. We bedanken de grappige eigenaar en zetten de ronde voort. Bij ons beide staat de knop genieten weer vol aan. Het landschap vandaag is totaal verschillend met wat we gisteren hebben gezien maar ook dit heeft zijn charme. In de bergen kan het nogal fris zijn en we zijn alleen op pad met wat korte broeken. We komen aan in een wat groter stadje en stoppen even bij een tempel. We nemen even een pauze en observeren de monnikjes en de mis die binnen gaande is. Een stukje verderop staan wat marktkraampjes en we scoren een lange broek. Er is er maar een die ons aanspreekt en zo lopen we samen met dezelfde broek terug. Het plekje waar we nu zijn heet Laxao en ook hier nuttigen we onze lunch. Vandaag zijn er niet echt veel bezienswaardigheden waar we kunnen stoppen maar is het vooral veel rijden en genieten van de uitzichten die de natuur te bieden heeft. Na de lunch scoren we nog een biertje en wat lekkers zodat we die straks op een mooie plek kunnen nuttigen. De komende uurtjes gaan we kris kras door de bergen heen en komen we aan bij de ingang van een waterval. Willen we hier nog naar toe? We hebben er eigenlijk allebei geen zin in en we hebben ook niet meer veel tijd over totdat het donker is. Met nog wat kilometers te gaan besluiten we om het niet te doen en zetten onze weg voort. De zon is alweer aan het zakken en we zoeken een mooi plekje om hier rustig naar te kijken met een biertje. Een weilandje is het geworden en op de sarong proosten we op het goede leven!