Bedankt Noordereiland!

Nieuw Zeeland is echt geweldig! Ze hebben geen giftige dieren (waar je in Australië wel voor op moet letten) en talloze bergen. Een van de weinige platte stukken die ik tot nu toe gezien heb is de landingsbaan van het vliegveld. Alles is super groen en het water is overal mooi blauw of turkoise. Mijn ogen raken hier veel te verwend..

Helaas hebben we de zonsopgang niet meer mogen spotten aan de oostkust maar wel heel veel andere mooie plekken. De eenerlaatste dag reden we door naar Maraehako Bay waar we weer een erg mooi guesthouse aan een baaitje hadden. De lucht die in onze kamer hing was echter minder maar goed daar doe je niet zoveel aan. De oostkust was heel relaxed aangezien er niet zoveel activiteiten te doen waren en je dus meer vrije tijd had. We hebben wel veel in de bus gezeten om van plek naar plek te gaan. Met Stray heb je onderweg ook leuke stops. Een daarvan was in Tikitiki bij de St Mary’s Church wat een Maorische kerk is. We liepen naar binnen en paar minuten later begon toevallig een mis. De pastoor verwelkomde ons hartelijk en gaf wat informatie over de kerk. Het was absoluut geen kerk zoals wij die kennen. Het was een houten witte hut met rode Maori carvings van binnen. Aan het plafond hingen een stuk of 8 witte tl buizen die het licht verzorgde. Nadat de pastoor zijn welkomstwoord gehouden had stond iedereen op om een liedje te zingen. Er hing een diascherm waarop de lyrics vanaf een foto op tevoorschijn sprong. De pastoor ging achter een keyboard zitten en iemand anders uit de kerk pakten een gitaar erbij en daar ging iedereen. Het was een vrolijk liedje met half Maoris en half Engelse stukken daarin. Het volk was lekker vrolijk mee aan het tetteren en ik denk dat ik nog nooit met zo'n grote big smile op mijn gezicht in de kerk heb gezeten. Na ongeveer een kwartier in de kerk te hebben genoten reden we door naar het oosterlijkste stuk van het land waar je een mooi uitzicht zou hebben. Het weer zag er al niet fantastisch uit maar natuurlijk gingen we er gewoon voor. Na een behoorlijke tijd over een onverharde weg te hebben gereden kwamen we aan bij de East Cape. Na 700 traptreden kwamen we aan bij de vuurtoren (of terwijl in de wolken). We hadden een uitzicht tot ongeveer drie meter voor onze neus wat wel even balen was maar goed ik kan nog steeds zeggen dat ik er ben geweest!

Na 4 dagen door de oostkust gereisd te hebben werd het weer tijd om terug landinwaarts te gaan. De volgende plek was Taupo en ik besloot om daar van de bus af te gaan om even lekker bij te komen. Iris (nl), Simon (nl) en Robin (d) hadden hetzelfde idee en zo gingen we samen naar ons volgende hostel. Iris wilde heel graag skydiven en Taupo was door een mooie plek voor. Taupo heeft namelijk een meer ter grootte van Singapore en dat maakt het ook meteen het grootste meer van het land. Ik had er eerlijk gezegd nog nooit over nagedacht om te gaan skydiven. Wie laat zichzelf nu voor zijn lol uit een vliegtuig gooien? Ik begon er steeds meer over na te denken en dacht dat het toch wel tof zou zijn om gedaan te hebben en besloot om mijn naam door te geven. Shit ga ik dit nu echt doen? De volgende ochtend was het zo ver. De lucht was strak blauw wat meer dan perfect is voor een skydive omdat je dan alles goed kunt zien. De limousine kwam ons om 9 uur ophalen en bracht ons naar het terrein. We zaten in de limo en keken elkaar aan met de vraag of we dit nu echt gingen doen? En ja hoor! Eenmaal bij het terrein aangekomen ging alles zo snel. Voordat we het wisten zaten we al in het vliegtuig die ons op een hoogte van 15.000 ft (5 km) naar beneden zou gooien. Alle zenuwen waren op dat moment verdwenen. Dan bedoel ik het moment dat het vliegtuig de lucht in ging. Het voelde gewoon als een chill vliegtuig ritje totdat de deur op 12.000 ft open ging waar de eerste sprong van iemand anders plaats vond. Omg, omg, omg.. Zo ga ik dadelijk ook maar dan nog hoger!! Na nog ongeveer 5 a 10 minuten kwamen we aan op onze hoogte. Simon zat voor mij en ging dus als eerst. Op het moment dat hij eruit hing schoof mijn buddy al naar voren. Ik was even niet meer zo zeker van mijn zaak en nu ik dit type borrelen de kriebels weer opnieuw in mijn buik.. Maar goed voordat ik het wist hing ik daar met mijn benen uit het vliegtuig te bungelen en 5 seconden later vlogen we eruit met wat saltos voordat we recht kwamen te hangen. Wow, wow, wow, links, rechts, onder je, voor je en de ronde weer opnieuw. Er viel zoveel te zien. Als je om je heen kijkt word ademhalen wat moeilijker en dan is schreeuwen een optie om wat lucht binnen te krijgen. Dus dan gaan we maar schreeuwen. Na ongeveer een freefal van één minuut (wat veel langer maar toch ook weer korter voelde?!) sprong de parachute open. Wat een heerlijk gevoel. Ik heb het gewoon gedaan! In de parachute hangen is zo chill. Lekker om je heen kijken, het meer, de bergen en de rest van de natuur wat zo mooi is. Na een stukje zelf gestuurd te hebben nam mijn buddy het weer over en werd het tijd voor de landing. Simon was er ook al en paar minuten later kwam Iris ook aangevlogen. Wauw we hebben het gewoon gedaan en het was zo gaaf! En dat op mama's verjaardag die van niets wist.

We waren voor drie nachten/vier dagen in Taupo. Vanaf het balkon van ons hostel kon je de bergen van het National Park al zien liggen. De bekende vulkaan Mount Doom of terwijl Mordor voor de Lord of the rings fans onder ons was daar een berg van. In Taupo hebben we nog wat rondgelopen bij het meer en kwamen bij Hot Water Bay aan. Het was een baaitje van het meer waar gewoon letterlijk stoom vanaf kwam omdat het zo heet was. Heel bizar om te zien aangezien het zo'n mega groot meer is. We waren ook een avond op stap geweest en de volgende dag konden we lekker uitslapen, bijkomen en waren we weer helemaal klaar voor een bus vol met nieuwe mensen en natuurlijk de volgende plek.

Whakahoro, Blue Duck Station it is. Daar gingen we weer voor paar uur de bus in. De weg ernaar toe was zoals ieder busritje hier prachtig. We sloegen op een gegeven moment ergens af en moesten ongeveer nog 40 kilometer op een onverharde weg boven een rivier in de bergen rijden. Overal waren koeien, schapen en herten te zien. We hebben zelfs in een schapen file gestaan. Alles was weer zo groen en overal om ons heen waren bergen maar dit keer wat kleinere bergen. Ik kreeg er echt het gevoel van dat ik in Nieuw Zeeland ben. Het is zo apart dat ik er gewoon echt ben en om dat besef te houden zeg ik iedere dag wel een keer tegen mezelf: Debbie, je bent in Nieuw Zeeland en iedere keer zeg ik het met een lach op mijn gezicht. Na een tijdje gehoebeld te hebben kwamen we aan in ons verblijf in de echte middle of nowhere. Buren? Tientallen kilometers verderop. Verbinding? Geen sprake van. Dieren? Overal. Ik vond het heerlijk. Lekker terug gaan naar de basis van leven met een gezellige nieuwe groep om ons heen. In de avond zaten we lekker wat biertjes bij het kampvuur met een goed muziekje op weg te tikken. Zo leerden we de groep steeds beter kennen. Met name onze nieuwe maat Astrid. Een Nederlandse dame met een behoorlijk groot en goed gevoel voor humor. Altijd leuk om erbij te hebben. Het was een erg gezellige avond maar besloot om 01.30 toch lekker naar bed te gaan aangezien een paar uur later mijn wekker weer ging om te gaan paardrijden door de bergen.

De wekker ging en redelijk snel daarna was ik er klaar voor om door de bergen heen te gaan. We waren met een leuk groepje en ik kreeg Royal toegewezen als paard. Het was een knapperd! We zijn 4,5 uur door een landschap heen gegaan waar je u tegen zegt. Langs de rivier, door de bergen, tussen de schapen en de koeien door, omhoog en weer omlaag en dan het uitzicht nog. Het was prachtig alleen ik begon het wel een beetje sneu te vinden voor de paarden aangezien het een pittige route was. Dat vond ik in ieder geval. Halverwege de middag kwamen we terug en het begon een klein beetje te regenen. Ik besloot om niet meer veel te gaan doen aangezien er een grote dag op ons stond te wachten. Wat later op de avond toen het helemaal donker was waren de sterren prachtig aan het schitteren. Na een uur op mijn handdoekje te hebben genoten van de prachtige hemel boven ons werd het bedtijd.

De wekker ging om 06.00 uur en daar was dan eindelijk de dag waar ik al een tijd naar uitkeek. De Tongariro Crossing in het National Park van 19,5 km door een vulkanisch gebied heen stond op ons te wachten. Deze hike staat aangegeven als een van de mooiste eendaghikes van de wereld. Met half gesloten ogen moesten we nog ongeveer twee uur in de bus zitten naa het National Park en om 09.30 begonnen we uiteindelijk. Ik liep samen met Iris, Astrid en Mandy tussen honderden andere enthousiaste mensen die klaar waren voor een mooie dag. Het weer was weer geweldig en daar gingen we dan. Het gebied is fantastisch. Vroeger vond ik vulkanen super interessant en nu loop ik er de hele dag op en omheen. Op de foto's in het album kun je zien dat het zeker de moeite waard is geweest. Paar stukken waren wel flink omhoog maar dat bracht je op een fantastisch uitkijkpunt. Na 7 uur op ons gemakje gelopen te hebben kwamen we (eindelijk) aan bij de finish. Yes ook hier kunnen we weer een vinkje achter zetten.

Na een nacht in een hostel vlakbij het National Park te hebben geslapen vervolgden we onze weg door naar de Hoofdstad. Onderweg stopten we even bij een speeltuin om onze benen te streken. Ik liep samen met Iris en ik probeerde wat maar het lukte niet echt goed. Op dat moment kwam een klein meisje samen met haar moeder aangelopen. Ze hoorden ons Nederlands praten en brak in in ons gesprek. Ze kwam ook uit Nederland en was 35 jaar geleden toen ze 12 was hierheen verhuisd met gezin. Ze riep naar haar moeder die een klein stukje verderop zat dat we uit Nederland kwamen en al vol enthousiasme kwam ze snel onze kant op. In een korte tijd kwamen er veel verhalen uit. Na 35 jaar vieren ze nog steeds sinterklaas met Nederlands gezelschap.
Er bestaan vanuit vroeger nog steeds groepen waar Nederlanders samen komen om leuke dingen met elkaar te doen. Super leuk allemaal maar ze vertelde ook de minpunten van emigreren. Het was een interessant gesprek en we hadden meteen een klik. Na 20 minuten gingen we weer verder met de bus en stonden onze nieuwe kennisen ons vrolijk uit te zwaaien. Heel mooi moment vond ik zelf.

Om 16.30 uur kwamen we (paar uur later dan verwacht) aan in Wellington. Samen met Iris, Astrid, een taart en een biertje vierden we dat we het noordereiland op een mooie manier hebben mogen zien. We hadden een erg leuke groep in de bus met veel verschillende types. Een daarvan was een echte hippie met ontzettend veel superfood en die graag een wilde zijn met de natuur. Dat betekent zijn kleding zo min mogelijk wassen, nagels laten groeien en niks mee doen, hele lange haren, geen zeep of net wat dan ook. Hij was verder heel aardig maar de lucht die hij bij zich droeg was niet echt smakelijk. In onze kamer was nog een bed vrij en wel het bed boven mij. En ja hoor.. Daar kwam onze geurige vriend aan gezet en hij hing zijn altijd dezelfde outfit over de railing van het bed heen zodat de geur mooi door de hele kamer heen kon gaan en in het speciaal boven mijn kussen. Jammer dit.. Na een rondje gelopen te hebben werd het tijd voor de kroeg onder ons hostel. Het was een super leuke avond met wederom een veel te korte nacht.

De wekker ging weer veel te vroeg, maar ook nu gingen we weer met een soort van enthousiasme het bed uit. Het noordereiland was prachtig en nu staat het zuidereiland op ons te wachten. Op naar de ferry en op naar meer mooie avonturen! :)