Bloedig, lief en langzaam

Daar zit ik dan voor de laatste keer op mijn vertrouwde bankje in de tuin en in het zonnetje mijn blog te schrijven. Nee dit is niet mijn laatste blog maar wel vanuit dit plekje. Precies 13 weken geleden kwam ik hier aan. Dowerin, een klein dorpje gelegen in West Australië waar niet veel te doen is maar ik mezelf toch niet vaak verveeld heb. Ik heb 2 weken in een vreselijk spookhotel gewoond, 11 weken mijn eigen huisje/plekje waarvan de meeste weken met gezellige Nederlanders is geweest, 11 weken op de plantage gewerkt en genoeg verdiend om een mooie stoere 4x4 te kunnen kopen, bazen die er wel voor zorgde dat we ons niet verveelde op de goede manier, karten, buggy rijden, barbecuen, bier onder de sterren en rugby kijken met fish and chips. Ik heb kei hard gewerkt en gedroomd over mijn verdere reis wat mijn motivatie is geweest en nu wel erg dichtbij komt. Ja, ik heb het hier zwaar maar ook leuk gehad! Oh en niet te vergeten mijn twee weken op de boerderij die ik ook nooit meer ga vergeten en waarom niet? Lees dan vooral verder! ;)

Het is maandag middag wanneer ik samen met Jackson in de auto zit op weg naar de boerderij van Jarrad. Wat is het hier mooi in de winter. Gigantisch grote velden kleuren geel of groen, de meren waar de weg tussendoor kronkelt, de heuvels en de zon die alles mooier maakt dan dat het al is. Twintig minuten later staan we klaar op de boerderij. ‘Jump in guys’, roept Jarrad vanuit zijn ute en daan rijden we dan over zijn land heen op weg naar de eerste duizend schapen. TOET TOET!! En ze beginnen te lopen en dat is precies wat we willen. We gaan de schapen drijven naar de werkplek bij het huis. Klinkt makkelijk, maar duizend schapen waarvan de helft lieve lammetjes zijn en een behoorlijke afstand wordt het toch iets moeilijker. Ah kijk dat kleintje daar!! En die dan! Haha kijk die schaap daar staan en we maken ons eigen verhaal op het gebé van de schapen. Oh wat vind ik ze toch leuk en ik kom niet meer bij! De schapen staan waar we ze willen hebben en dag een zit erop. Makkie!

Het is dinsdag en ik ben een beetje opgewonden voor vandaag. We gaan de lammetjes een injectie tegen ziektes geven, een oortag, een oorkenmerk, een stiekje om de testikels en de staart gaat eraf. Auw.. En waarom? Het klinkt vreselijk maar het is alleen maar goed bedoeld voor het lammetje/schaap. Zoals iedereen weet poept een schaap en krijgt zij wol. Hoe vies is het als de poep continu in de staart van wol terecht komt? Nogal, en het wordt alleen maar meer poep en wol wat de vliegen leuk vinden maar de schapen niet. Dus voor een betere hygiëne en irritaties te voorkomen gaat de staart eraf. En denk eens na, heb jij ooit een schaap met een staart gezien? Nee! Ik ook niet maar wel lammetjes. Huh? Die staarten vallen er niet vanzelf af en wat wij vandaag gaan doen is de realiteit.
De rubberen laarzen gaan aan en ik spring in een ute samen met Jackson en rij Jarrad achterna. Daar staan we dan tussen duizend schapen te kijken. Jarrad vertelt ons precies wat we moeten doen en we beginnen met de lammetjes te scheiden van de schapen. Er is een handig systeem met hekken voor en het duurt niet zo lang voordat de eerste helft is gescheiden. Oh al die lieve kleine lammetjes bij elkaar! Mijn hart gaat er sneller van kloppen, maar nog sneller omdat ik weet wat ons te doen staat.

Er staat een speciale tafel klaar waar 6 lammetjes tegelijkertijd op kunnen liggen. Jackson vangt het eerste lammetje en legt het op de tafel en zet zijn achterpoten in de daarvoor bestemde houders. Jarrad doet voor hoe hij de injectie moet geven en draait de tafel door. Daar sta ik dan.. Te kijken naar dat schattige koppie.. Ook Jarrad laat mij zien wat ik moet doen. De oortag gaat in de knijptang, is het een meisje of een jongetje? ‘Girls are always right, right?’ zegt hij met lach en het is makkelijk om te onthouden aan welke kant de oortag gaat. Het is een meisje dus rechts. Hij pakt dat oortje vast en knip! Niks aan het handje. Het oorkenmerk gaat dus rechts. Knip, knip en het bloed druppelt naar beneden. Nee.. Dit was precies waar ik bang voor was. Ik haat bloed! Arm beestje, maar kom op Deb. Hij draait de tafel weer een stand verder en dat wordt zijn plek. Hij doet een stiekje om de ballen heen, knipt de staart af en laat ze vrij. De schaar brand op gas en is heet wat de bloeding vrijwel direct stopt.De staart gaat onder de tafel en dat was nummer 1. Nummer twee gaat er na wat gespartel en gebé op. De injectie gaat erin en de tafel wordt doorgedraaid. Shit.. Ik pak voorzichtig het oortje en knip de oortag erin. Ik beeld mezelf in dat het maar een mooie oorbel is en dat ik in dezelfde situatie heb gezeten toen ik mijn gaatjes kreeg. Knip, knip aan de andere kant en gelukkig bloed deze niet zo. Jackson vangt er weer een, injectie, doordraaien, Jarrad knipt de staart eraf, ik knip knip, knip en zo draaien we door. De eerste paar zijn spannend en beetje sneu maar even later staat de automatische piloot aan en zie ik bijna niet eens meer dat het een lammetje is. De tafel is redelijk bloederig maar gelukkig hebben we bijna alle lammetjes gehad. En ja, 495 lammetjes verder zit de eerste grote dag erop. Wat een lieve schattige beestjes zijn het ook. Ookal hebben ze Jackson een paar keer te pakken gehad met kick hij vindt ze ook nog helemaal geweldig. We spuiten de tafel schoon en zetten ons weg voort naar huis. We hebben wat muziek opstaan in de keuken terwijl we wat koken en eten. We kijken elkaar op precies hetzelfde moment aan en zijn verbaasd. “Omg, did you hear that as well?” zeg ik tegen hem. “Yes! Omg I hear them everywhere..” zei Jackson en precies dat deel ik met hem. Ik hoor het gebé van de schapen overal door mijn hoofd ingaan. Op het begin is het grappig maar na een tijdje word ik gek. Ik lig op de bank met mijn ogen dicht aangezien het reclame is maar ik hoor alleen maar schapen en kijk snel op maar er is geen schaap in de reclame te bekennen..

Het is woensdag en het avontuur is nog niet afgelopen. Vandaag gaan we de andere duizend schapen verplaatsen maar deze staan nog verder weg. Gelukkig zijn deze lammetjes wat sterker aangezien zij iets meer geluk hebben op welke grond zij staan. We rijden er weer achteraan, TOET TOET TOET TOET! En even later staan ze op het volgende stuk land. Jarrad geeft ze even wat tijd om elkaar weer te zoeken en tot rust te komen en wij doen hetzelfde. Pauze! Na de pauze word ik op een plek gezet in een van zijn ute’s. Jackson wordt op een andere plek neer gezet en Jarrad gaat de schapen onze richting op drijven. Ik zit te wachten in zijn ute en ze komen langzaamaan steeds dichterbij en dit is met de nadruk op langzaamaan bedoeld. Oeh ik vind het weer een beetje spannend en na een uur zijn ze er dan eindelijk. Wij rijden allebei langzaam achter de schapen te toeteren maar het schiet niet echt op. Na een half uur zijn we bij de eerste afslag waar Jackson staat. De schapen gaan rechts en dat is wat we willen. Jarrad gaat andere dingen op de boerderij doen en laat het ons verder met zijn tweeën doen. Jackson moet snel omrijden naar de volgende bocht en nu ben ik het alleen die de duizend schapen drijft. TOET TOET TOET TOET TOET, VROEM VROEM, HOLE JA LOPEN!! Het is een weg van ongeveer 1 kilometer rechtdoor. Zo moeilijk kan dat niet zijn toch? De schapen staan allemaal stil en ik bedenk me dat er een plas water op de grond ligt. Obstakel nummer 1.. De wegen hier zijn zo breed en ze blijven maar aan de zijkant eten. Hoe ga ik dit in hemelsnaam alleen doen? Anderhalf uur later ben ik een kilometer verder. Pff! Maar gelukkig staat Jackson daar en kunnen we ze het laten stuk samen drijven. Ik blijf toeteren in de auto en Jackson laat ernaast te klappen. Snel zijn ze niet maar lief vind ik ze nog steeds! 2,5 uur later staan ze waar we ze hebben willen voor de andere grote dag die morgen plaats vindt. En oh wat ben ik blij dat ze nog allemaal bij elkaar zijn en met een gerust hart kan ik zeggen dat de taak goed is verlopen.

“Goodmorning, ready for our next big day? Yes we are!” We scheiden de lammetjes weer van de moeders en het staat weer vol met lieve lammetjes. Deze zijn alleen wel wat groter en sterker en dus zwaarder om te vangen. En kijk daar dan! Afgelopen nacht is er nog een lammetje geboren. Wat een lief klein schattig wezentje staat daar te wankelen op zijn dunne beentjes. De kleintjes passen bijna niet in de houders dus die doen we maar apart. De grote passen maar net wat een grappig gezicht is. Af en toe spuit er straaltje bloed uit de staart wat ik minder grappig vind. Er is een fout gemaakt in de bestelling van de oortags en we komen er behoorlijk wat te kort. Het scheelt mij weer een taak maar we moeten wel weten hoeveel lammetjes we gedaan hebben. Om daar achter te komen wordt het staarten tellen. Er staat een koude wind wat het niet echt plezierig maakt en 462 staarten verder zit onze dag er weer op. Ik hoop zo dat ik geen schapen ga horen vanavond!

Gelukkig heb ik geen schapen meer gehoord gisteren avond. Helaas wel poep en braaksel van de hond op staan ruimen en dat is precies de reden dat wij hem mogen hebben van de baas. Nou, na dit een paar keer te hebben gedaan ben ik er ook klaar mee. Sorry Albert, maar ik ga je terug geven na het werk. Het is vrijdag en er staat ons nog 1 ding te wachten. De schapen moeten natuurlijk ook weer terug naar hun land en het gaat weer hetzelfde als woensdag. Ik rij er alleen achteraan en Jackson staat in de bochten. Achter de schapen lopen en klappen gaat iets sneller dan toeterend in de auto dus ik heb een nieuwe strategie. Eerst een stukje toeteren en dan de auto uit. HOLE, JA LOPEN JIHAA KOM OP! Loop ik te roepen terwijl ik er klappend achterna loop. Ik voel mezelf echt een idioot maar kan er toch ook wel flink om lachen. Oh shit.. Heb ik alweer zo ver gelopen? Denk ik als ik achter me kijk. De ute staat een stuk verderop dus ik loop snel terug en rij weer tot ik bij ben. TOET TOET, eruit en daar sta ik weer als een idioot en zo gaat het nog even door. Na ongeveer twee uur staan ze weer veilig op hun land en is de taak voltooid.

Ik kan me nog wel herinneren dat ik in Nieuw Zeeland twee keer in een schapen file heb gestaan en nu sta ik hier met het besef dat ik het zelf twee keer heb veroorzaakt. Ik vind het een leuke gedachte en een hele ervaring. Snap je nu waarom ik deze week op de boerderij nooit meer ga vergeten? Dankjewel Jarrad! Ik ben weer een ervaring rijker en ook letterlijk wat rijker. Helaas heeft hij op het moment niet genoeg werk om ons nog langer bezig te houden. “Once more, thanks mate and also for the flights! See ya!” :) We zijn gesloopt en de vrijdag avond is voor een korte duur.

Wat hebben we nou nog precies nodig voordat we echt onze reis gaan beginnen? Laten we dat eens op een rijtje gaan zetten en richting de stad gaan dan weten we precies met hoeveel dollar we gaan. Na een Ray Ban, Adidasjes, GoPro Hero 4 black + stok en hoofdband, bikini, sjaal en een muts denk ik het wel te hebben. Holy moly.. Maar ik ben wel blij! Nadat we boodschappen hebben gedaan rijden we terug naar huis in de stromende regen en het is pikkedonker. Normaal duurt het al twee uur maar met een snelheid van 40 duurt het nog wel iets langer. Oh, de politie zet ons aan de kant.. Ja nu gaat het nog langer duren maar gelukkig was het alleen een rijbewijs check. We laden de boodschappen uit en onze nieuwe aanwinsten. Een goede daarvan is Yathzee en beginnen meteen te spellen. De zaterdag avond duurt ook niet lang..

We hebben goed nieuws want we kunnen samen op de plantage aan de gang met roll tops maken. Het is eigenlijk een job voor een persoon maar samen ben je net wat sneller maar de verdiensten gaat per meter en gedeelte door twee. Het schiet niet echt op maar ach het is beter dan niets en ik heb bijna mijn second year visa. Die krijg je als je 88 dagen farmwork hebt gedaan en dan ben je welkom om nog eens voor een heel jaar in Australië te verblijven. Ik ben nu zo dichtbij dat het stom is om die kans te laten liggen.

We hebben afgelopen week op de plantage gewerkt en zoals we dachten schiet het niet echt op maar alle beetjes helpen en ik zit al op 85 dagen! Komende week gaan we nog werken en daarna starten we samen de westkust in Desert Warrior! Ik kan niet wachten!! :)

Liefs Debbie