Gibb River Road
25 september 2016 - Darwin, Australië
Deze keer hebben we geluk dat er meer mensen op de parkeerplaats zijn zodat we kunnen eten maar negen van de tien keer staan we alleen. We krijgen een tip dat er een goede camping winkel in Fitzroy Crossing is en dat we daar waarschijnlijk wel een nieuwe slang kunnen vinden. Dit was eigenlijk niet de planning maar we willen wel koken dus er zit niets anders op voor nu. Na 300 kilometer komen we aan in Fitzroy Crossing en al snel staan we in de winkel naar wat verschillende slangen te kijken voor de gasfles. Hoe makkelijk kan het zijn! Nou, niet echt. Er zijn behoorlijk wat verschillende maar natuurlijk hebben wij weer iets aparts en gaat geen van alle erop. Shit! We gaan alle plekken af maar helaas is deze zoektocht harder dan we dachten. Het informatie centrum gaat bijna open en aangezien het lunchtijd is leggen we een handdoek uit op het gras en eten een boterham. Aan de andere kant van de straat staat een groepje aboriginals en al snel vliegen ze elkaar in de haren. Twee meiden slaan er gigantisch tegen op en de rest staat er maar een beetje omheen te lachen. Hallo?! Dit is niet normaal hoor.. Ik blijf kijken maar na een vuile blik bedenk ik me dat het toch niet zo verstandig is. Ik kan het maar niet begrijpen hoe de levensstijl van een aboriginal er aan toe gaat vandaag de dag. Het enige wat zij doen is vechten, rondhangen en drinken. De geschiedenis achter hun verhaal is daarentegen wel triest maar hoe ze erbij lopen op de dag van vandaag is niet oké en er is niets of niemand die dit kan veranderen. Laten we hier niet te lang blijven! Na wat informatie rijden we door naar Geikie Gorge om even af te koelen. Althans, dat was het idee. We lopen naar het water en het eerste wat in me opkomt is dat er krokodillen zijn. Oké ga ik mijn leven riskeren om af te koelen en na een paar minuten weer te koken of blijf ik als een gekookt sardientjes rond lopen. Ik wil het allebei niet maar ook allebei wel.. Verstandig als we zijn besluiten we om het niet te doen. We lopen terug naar de auto en hebben wat horzels achter ons aan hangen. Voor we het weten zitten we weer in de sauna. Ramen open en rijden maar! We hebben ongeveer een backtrack van 80 kilometer en dat voor een slang die we nog steeds niet hebben. We openen een biertje, de muziek is niet te missen en mijn stem ook niet. We rijden de verharde weg af en hobbelen naar een mooie spot tussen de rotsen waar we de nacht gaan rusten. Ik parkeer de auto en we zetten het bed op. Zo, nu hoeven we lekker niets meer te doen. De stoelen staan klaar met een ander biertje en zo kijken we een volgende aflevering van Weeds. Ik loop terug naar de auto om wat te pakken en er lopen overal mieren op de auto. Oh nee we staan toch niet in een mieren nest? We willen ze absoluut niet in de auto hebben en al snel verplaatsen we Frodo naar een beter plekje. Oef!
De zon komt op achter de grote rots naast ons en er staat een nieuwe dag klaar. De komende dagen staat de Gibb River Road op de planning waar ik al gigantisch lang naar uitkijk. Een onverharde weg voor de volgende 700 kilometer waar je alleen overheen kunt rijden als je een 4wd hebt. Deze weg werd vroeger gebruikt om vee van A naar B te drijven. Vandaag de dag is het een van de laatste echte outback ervaringen die je op kunt doen met je eigen 4wd. We hebben de kust ingeruild voor de outback zonder enig besef. Dat heeft alleen niet lang geduurd voordat het er wel was. We beginnen te rijden en de eerste stop is Tunnel Creek. Een 750 meter lange grot waar je jezelf doorheen kunt leiden met je zaklamp. Er zitten gigantisch veel vleermuizen in en krokodillen zitten ook ergens verstopt in deze grot. Deze gedachte beangstigt me een beetje maar het zijn zoet water krokodillen en deze grot wordt door zoveel toeristen/locals gedaan dat het wel goed moet komen. We nemen de zaklamp in de hand, klimmen over de rotsen en lopen voorzichtig de duisternis in. We schijnen overal en al snel zien we twee lampjes in de verte. Yes! Andere mensen! Laten we ze volgen! We klimmen over de rotsen aan de zijkant zodat we het water niet hoeven aan te raken. Al snel loopt het pad dood en deze locals beginnen te beseffen dat dit niet de juiste route is. We lachen wat en klimmen terug naar het zand. Er komen meerdere lampjes tevoorschijn in de duisternis en zo weten wij wat de juiste route is. Op sommige plekken zijn de rotsen naar beneden gevallen wat daglicht creëert in de grot en precies op dat plekje hangen honderden vleermuizen aan de rots. Een baby vleermuis huilt en het is schattig op het begin maar al snel wordt het heel vervelend. We lopen door en al snel komen we op het punt aan waar we door water moeten lopen. Het is niet diep en met zijn vieren op een rij lopen we er snel doorheen. De gedachte dat er een krokodil hier in het water ligt waar wij doorheen lopen is een beetje scary en vooral omdat we bijna niets kunnen zien! Levend en wel komen we aan bij het einde van de grot. Was dit al 750 meter? Blijkbaar is het zo en niet veel later draaien we weer om en begint de tocht terug. Dat was cool!
We hobbelen over de onverharde weg van de Gibb met wat muziek van Johny Cash op de achtergrond. Ja dit is het ultieme gevoel van weg rijden van de bewoonde wereld. Aan de kant tussen de bosjes komen we regelmatig auto's tegen die het niet gehaald hebben. Compleet verroest en leeg gehaald wat eruit valt te halen. Dat is het laatste wat je mee wilt maken! We gassen maar moeten ook regelmatig op de rem trappen voor de honderden wilde koeien/stieren die hier rondlopen. De muziek brengt ons helemaal in de stemming en ik kan me indenken hoe het er hier vroeger aan toe is gegaan. We rijden de entree in van de Windjana Gorge waar we een kleine hike gaan doen. Het is zo ontzettend warm en benauwd wat het niet zo zeer prettig maakt. Gelukkig staat er een klein kraantje en al snel starten we de hike met een nat shirt aan. Het scheelt wel iets maar het duurt niet lang voordat onze t-shirts weer droog zijn. We volgen het pad door de kloof en zien wat afdrukken van een rif dat hier duizenden jaren geleden lag. Het is te gek dat deze plek zo ver landinwaarts eens een rif was van de zee. We lopen verder langs de bijna compleet opgedroogde rivier. We komen aan bij wat water en hier spotten we meer dan 30 zoet water krokodillen. Afkoelen? Ik wacht wel totdat we weer bij het kraantje zijn! We nemen wat foto's en vervolgen onze weg terug naar de parkeerplaats. Met een nat shirt aan eten we wat en daarna zijn we klaar om door te gaan. Jacks vindt een goede spot om te kamperen op wikicamps en zo rijden we door naar Bell Gorge. Het is vier uur wanneer we aankomen. We staan naast een klein riviertje met tropische bomen eromheen. Er vliegen papegaaien rond die nogal angstaanjagend klinken maar er heel mooi uit zien. Ook kruipen er beestjes en de vliegen zijn niet te missen. We halen wat spelletjes tevoorschijn en met een biertje vermaken we ons goed. We hebben nog wat water in de solar shower zitten en gelukkig kunnen we na deze warme dag even afkoelen met een korte douche. Het is donker en de geluiden om me heen laten me al snel de auto inkruipen. Ik lig hier prima!
Door de bomen hebben we gelukkig wat schaduw en blijft het wat koeler in de auto. We staan nog steeds vroeg op om de hitte een beetje voor te zijn maar voordat we het weten zitten we er alweer midden in. Een vrolijk outback muziekje klinkt op de achtergrond wanneer we een briesje proberen te vangen van de ramen die compleet omlaag zijn gedraaid. We rijden maar wat totdat we een bordje voorbij scheuren. Oepsie! Al snel keer ik de auto om en we volgen de weg naar Bell Gorge wat de bekendste gorge van de Kimberley’s is aangezien je hier ook kunt zwemmen zonder bang te zijn van krokodillen. We parkeren de auto, springen in de zwemkleding, pakken een tas en we starten de wandeling. Het is zo benauwd dat de pas er flink in zit. We willen water! Na ongeveer 20 minuten zien we een plasje water met wat mensen erin die ook zichzelf aan het afkoelen zijn. Beneden is veel meer water maar om daar te komen moeten we eerst een grote rots omhoog en omlaag klimmen. In deze hitte is het niet echt plezierig maar goed je moet er wat voor over hebben. We klimmen de rots naar beneden en zien tientallen mensen in en rondom het water genieten en bijkomen van de hitte. Wat een mooie plek is dit met de waterval op de achtergrond. Het komt ons bekend voor en al snel weten we waardoor. Deze plek is een van de cover foto's van een boekje die we in de auto hebben liggen! We droppen de spullen en glijden voorzichtig van de glibberige rots het water in. Ahh dit voelt goed! We zwemmen op en neer en genieten van het water. We klimmen eruit maar al snel liggen we er weer in. Na de rots terug omhoog te hebben beklommen koelen we nog even af in het kleine plasje en vervolgen onze weg terug naar de auto. Jeetje wat is het heet! De hitte neemt over en na vele sterretjes te hebben gezien neemt Jacks me op sleeptouw mee naar de auto. Nee ik voel me niet helemaal top maar een lunch maakt het een beetje goed. We zijn er eigenlijk een beetje klaar mee met die hitte maar we zitten er midden in en kunnen niets anders dan doorgaan om eruit te komen. We besluiten om door te rijden naar een kampspot wat verderop. We krijgen hem maar niet gevonden en staan ondertussen voor de Addock Gorge. Gaan we ervoor ja of nee? Jacks ziet het helemaal niet meer zitten en eerlijk gezegd ik ook niet echt maar ik wil het niet missen. Jacks blijft bij de auto en ik begin te wandelen. Er staan geen bordjes of een route die je moet volgen dus ik doe maar wat. Al snel komt Jacks achter me aan gerend aan samen lopen we blij verder. Na een korte wandeling staan we bij de main pool van de gorge en wat ben ik blij dat we hier toch even naar toe zijn gelopen. Wat ontzettend mooi is het hier. Een kloof met een grote plas water en tropische bomen daaromheen maken het een mooi plaatje. Na een snelle plons in het water te hebben gedaan lopen we terug en aangezien we de kampspot niet kunnen vinden rijden we zelf maar ergens de weg af. We staan op een open veldje met veel bomen en koeien daaromheen. We luisteren fijn naar muziek en hebben een fijne avond.
Het is 05.50 wanneer we wakker worden. Jeetje wat is het vroeg! We klimmen de auto uit en worden meteen aangevallen door tientallen vliegen. Laten we de boel snel inpakken en wegwezen hier. We komen aan bij het enige roadhouse (tankstation) op de Gibb en moeten een uurtje wachten voordat het opengaat. Denken we er goed aan te doen om de dag vroeg te beginnen en dan staan we hier te wachten. We zitten in de schaduw, spellen wat spelletjes en even later gaan ze gelukkig open. Wauwie de benzine prijs is hier dubbel zoveel dan wat we gewend zijn. Tanken moeten we toch en laten we ons ook eens lekker verwennen met een lekkere Australisch vlees taartje als ontbijt. Jamm! We rijden een stukje verder en komen bij de Barnett River Gorge waar we onze volgende wandeling gaan doen. Het is zoals gewoonlijk weer super benauwd dus genoeg water bij hebben is een must. We zien wat Australiërs rondlopen en ze zijn gekleed als rangers. Nou, als we die volgen dan zouden we er wel moeten komen. Al snel blijkt dat we beter onze eigen intuïtie moeten volgen want zodra we andere mensen achterna gaan lopen we verkeerd. We gaan onze eigen pad volgen en tadaa! Binnen no time staan we bij het water. Het blijkt ontzettend diep te zijn en of er krokodillen inzitten dat is maar de vraag. We trekken onze kleren uit en dompelen ze even onder water zodat we een verkoelende terug weg hebben. We vervolgen onze weg en stoppen bij een parkeerplaats met wat bankjes en een long drop. We eten een mandarijntje en ondertussen zien we een kleine tornado tussen de bomen doorgaan. Het zand en bladeren stuiven omhoog en gaan in de ronde. Ik weet niet wat ik zie! Dit is zo ontzettend cool! Even later komt er nog een voorbij maar deze is iets groter. Het is super gaaf om te zien maar ik ben blij wel dat hij van ons weg draait. Dit is onze vierde dag op de Gibb en om heel eerlijk te zijn ben ik wel klaar met het gehoebel nu. Niet alleen het gehoebel wordt vervelend maar ook die hitte. De lol gaat er een beetje vanaf en we besluiten om nog een flink stuk te gaan rijden. Hoe meer we rijden, hoe eerder we er vanaf zijn. Dat is hoe onze gedachte nu staat. We zijn beide kapot maar willen niet in de hitte stil blijven staan dus we beginnen aan de volgende 200 kilometer. Het is toch maar een weg zonder enige afslagen. We rijden en rijden en rijden maar door, maar het einde blijft ver uit het zicht. We genieten nog steeds als er een mooi uitzicht voor ons ligt maar de kilometers tellen we af. We komen nu heel dichtbij de kampspot die we hebben uitgekozen voor de nacht aan de Chamberlain River. Ik herken deze gave plek van foto's alleen het ziet er nu wel wat anders uit. Bij de Gibb moet je een rivier kruisen en dat is een ding waar ik zo naar uitkijk. Nu staan we er recht voor en de rivier is behoorlijk droog. Het gedeelte waar we nu doorheen moeten rijden ziet er meer uit als een grote regenplas. Een kleine baal maar daar doet niemand iets aan behalve moeder natuur. We rijden door de plas en slaan daarna gelijk af om de rivier te volgen naar onze uitgekozen spot. Het is een 4wd track met de rivier links van ons en de ontzettende gave bergen rechts van ons. Na 20 minuten op deze coole track te hebben gereden zetten we Frodo zo dicht mogelijk bij een boompje neer maar schaduw is ver te zoeken. We zetten een filmpje aan en proberen onszelf rustig te houden in de hitte maar niets helpt. We gooien de solar shower op het dak en gaan voor een douche maar het water is zo heet dat ook dat niet helpt. Dit wordt interessant! De zon gaat langzaam onder maar het neemt de benauwdheid niet weg. Na wat sterren gespot te hebben kruipen we de auto in en een van mijn ergste nachten gaat nu beginnen. Ik ben super moe maar de hitte maakt het onmogelijk om nu in slaap te vallen. De deur staat open en het gezoem van de muggen is niet te missen. Het is 10 uur wanneer ik wat lichten in de verte zie. Het is pikkedonker en we staan letterlijk in de middle of nowhere. Wie rijdt er in hemelsnaam nu nog rond? De lichten komen steeds dichterbij en Jacks wordt ook wakker. We houden de auto in de gaten wanneer hij ons voorbij komt gereden maar hij rijdt gelukkig door. Ongeveer tweehonderd meter verderop stopt hij en de lampen gaan uit. Nu zien we dus niets meer! Jacks valt rustig verder in slaap maar ik blijf gefocust. Dit is toch een beetje vreemd.. Met de deur open probeer ik ook maar een oogje dicht te doen. Het lukt met moeite totdat er twee kei harde knallen luiden. Het klinkt als een vuurschot! Ik schrik en mijn gedachte gaat gelijk naar een gestoorde backpacker killer. Je hoort wel meer verhalen rond gaan die je niet echt helpen om in deze situatie kalm te blijven. Het zal toch niet zo zijn dat mijn laatste uurtje is ingegaan. Ik schud Jacks wakker en we houden de boel samen in de gaten. Al snel volgen er meer knallen in de lucht en het vuurwerk ontpopt hoog boven ons. Pfjieuw, het is maar vuvuurwerk! Maar voor alsnog, wat een mafkezen.. Het is 04.00 uur en ik heb nog steeds niet kunnen slapen. Af en toe komt er een klein briesje voorbij dat helpt voor 3 seconden en daarna is het weer terug bij af. Wat een ontzettende klote nacht is dit! Het is half 6 wanneer ik wakker word. Yes! Ik heb toch nog even mijn ogen dicht gehad.
We beginnen aan een andere dag die alleen maar uit rijden gaat bestaan. Vandaag is het Jacks beurt maar na ongeveer 10 minuten zijn we terug op de verharde weg. Wat rijdt een normale weg toch fijn! We zetten onze favoriete nieuwe afspeellijst aan en beginnen al snel een show. We schreeuwen en bleren lekker mee totdat de auto stilstaat op een parkeerplaats waar we even lekker gaan ontbijten. Ook deze dag bestaat alleen maar uit rijden. Na 400 kilometer is het mooi genoeg geweest en stoppen we bij een rest area aan de kant van de weg. Er staan behoorlijk wat auto's en met wat warm water proberen we ons af te koelen. Een local ziet ons strengelen en komt naar ons toe met een koude fles cola. “Do you want some? Please, go for it!”. Hij komt bij ons zitten en de verhalen barsten los. Deze man spoort van geen kanten. Ik weet niet of dit door de hoeveelheid biertjes komt of dat hij gewoon echt zo is. “He, I don't give a fuck!” en met zijn middelvinger in de lucht gaat hij het leven door. Na een biertje geproost te hebben met Browse besluiten we om wat slaap in te halen. Het heeft net even geregend en gelukkig is een stuk koeler dan anders.
Na een fijne nacht begint de ochtend en de hitte is weer snel terug. We ontbijten wat, zeggen Browse gedag en beginnen weer te rijden. Na 100 kilometer komen we aan in Katherine wat een klein stadje is. Hier kunnen we onze zoektocht naar een slang voortzetten. We lopen de eerste winkel in en gelukkig vinden we daar de juiste! Het is wel handig als we die auto verkopen met een gasfles die werkt. Blij dat we zijn rijden we het stadje weer uit en na wat kilometers nemen we de afslag naar Edith Falls. Een riviertje waar een kleine waterval zich in laat glijden. We lopen richting het water en horen al snel dat de vissen in het water bijten en aan je zuigen. Dit maakt me nou niet zo zeer enthousiast maar ik heb verkoeling nodig. We lopen het water in en zwemmen een klein stukje vooruit. Jacks gaat onder water en al snel grijpt hij me bij de benen. Oké, dit is niet grappig! Oké, misschien toch wel maar ik vind het wel weer mooi geweest. Eenmaal bij de auto aangekomen pakken we de kookspullen en eindelijk kunnen we wat opwarmen. We lunchen gezellig op een tafeltje onder een boom in het grasveld vlakbij het water. Wanneer we de spullen weer in de auto zetten hebben we het natuurlijk weer veel te warm en al snel liggen we weer in het water tussen de bijtende visjes. Het einde van de middag is in zicht en we gaan op zoek naar een kampspot. We stoppen ergens langs de weg maar overal staan bordjes dat we hier niet mogen staan dus we rijden maar weer verder. We komen na een kwartiertje aan op een andere plek en het komt met bakken de hemel uitvallen. We willen eigenlijk naar het Litchfield National Park morgen maar door de afgelopen week zijn we er eigenlijk helemaal klaar mee. De hitte, het slapen in de auto en de oververmoeidheid laten de emmer overlopen. Veel mensen denken dat reizen alleen maar rozengeur en maneschijn is maar dat is het echt niet altijd. We besluiten om het national park te skippen en onze weg naar Darwin, onze laatste stop maar meteen voor te zetten. Het is donker wanneer we op zoek zijn naar een kampspot. We mogen eigenlijk nergens staan dus ik probeer een beetje een bosje in te rijden. We hebben ons avondmaal al voorbereid en met de deuren open zitten we oververmoeid onze laatste pasta pesto tuna weg te slikken. Gatver, wat ben ik hier klaar mee! En vooral met die muggen die me compleet lek steken. Hier willen we niet blijven en even later staan we midden in een woonwijk. Het is ontzettend benauwd, de auto ruikt niet meer even fris en het onderlaken is zeik nat. Gatver! Oh ik zie het echt even niet meer zitten..
Ps, vraag je je nu af welke temperatuur het dan is? Overdag tegen de 40 met volle zon en gedurende de nacht 30. Oh ja, het is ook continu super benauwd. Zie jij het zitten in een auto zonder airco en met weinig mogelijkheden om af te koelen?
De zon komt op achter de grote rots naast ons en er staat een nieuwe dag klaar. De komende dagen staat de Gibb River Road op de planning waar ik al gigantisch lang naar uitkijk. Een onverharde weg voor de volgende 700 kilometer waar je alleen overheen kunt rijden als je een 4wd hebt. Deze weg werd vroeger gebruikt om vee van A naar B te drijven. Vandaag de dag is het een van de laatste echte outback ervaringen die je op kunt doen met je eigen 4wd. We hebben de kust ingeruild voor de outback zonder enig besef. Dat heeft alleen niet lang geduurd voordat het er wel was. We beginnen te rijden en de eerste stop is Tunnel Creek. Een 750 meter lange grot waar je jezelf doorheen kunt leiden met je zaklamp. Er zitten gigantisch veel vleermuizen in en krokodillen zitten ook ergens verstopt in deze grot. Deze gedachte beangstigt me een beetje maar het zijn zoet water krokodillen en deze grot wordt door zoveel toeristen/locals gedaan dat het wel goed moet komen. We nemen de zaklamp in de hand, klimmen over de rotsen en lopen voorzichtig de duisternis in. We schijnen overal en al snel zien we twee lampjes in de verte. Yes! Andere mensen! Laten we ze volgen! We klimmen over de rotsen aan de zijkant zodat we het water niet hoeven aan te raken. Al snel loopt het pad dood en deze locals beginnen te beseffen dat dit niet de juiste route is. We lachen wat en klimmen terug naar het zand. Er komen meerdere lampjes tevoorschijn in de duisternis en zo weten wij wat de juiste route is. Op sommige plekken zijn de rotsen naar beneden gevallen wat daglicht creëert in de grot en precies op dat plekje hangen honderden vleermuizen aan de rots. Een baby vleermuis huilt en het is schattig op het begin maar al snel wordt het heel vervelend. We lopen door en al snel komen we op het punt aan waar we door water moeten lopen. Het is niet diep en met zijn vieren op een rij lopen we er snel doorheen. De gedachte dat er een krokodil hier in het water ligt waar wij doorheen lopen is een beetje scary en vooral omdat we bijna niets kunnen zien! Levend en wel komen we aan bij het einde van de grot. Was dit al 750 meter? Blijkbaar is het zo en niet veel later draaien we weer om en begint de tocht terug. Dat was cool!
We hobbelen over de onverharde weg van de Gibb met wat muziek van Johny Cash op de achtergrond. Ja dit is het ultieme gevoel van weg rijden van de bewoonde wereld. Aan de kant tussen de bosjes komen we regelmatig auto's tegen die het niet gehaald hebben. Compleet verroest en leeg gehaald wat eruit valt te halen. Dat is het laatste wat je mee wilt maken! We gassen maar moeten ook regelmatig op de rem trappen voor de honderden wilde koeien/stieren die hier rondlopen. De muziek brengt ons helemaal in de stemming en ik kan me indenken hoe het er hier vroeger aan toe is gegaan. We rijden de entree in van de Windjana Gorge waar we een kleine hike gaan doen. Het is zo ontzettend warm en benauwd wat het niet zo zeer prettig maakt. Gelukkig staat er een klein kraantje en al snel starten we de hike met een nat shirt aan. Het scheelt wel iets maar het duurt niet lang voordat onze t-shirts weer droog zijn. We volgen het pad door de kloof en zien wat afdrukken van een rif dat hier duizenden jaren geleden lag. Het is te gek dat deze plek zo ver landinwaarts eens een rif was van de zee. We lopen verder langs de bijna compleet opgedroogde rivier. We komen aan bij wat water en hier spotten we meer dan 30 zoet water krokodillen. Afkoelen? Ik wacht wel totdat we weer bij het kraantje zijn! We nemen wat foto's en vervolgen onze weg terug naar de parkeerplaats. Met een nat shirt aan eten we wat en daarna zijn we klaar om door te gaan. Jacks vindt een goede spot om te kamperen op wikicamps en zo rijden we door naar Bell Gorge. Het is vier uur wanneer we aankomen. We staan naast een klein riviertje met tropische bomen eromheen. Er vliegen papegaaien rond die nogal angstaanjagend klinken maar er heel mooi uit zien. Ook kruipen er beestjes en de vliegen zijn niet te missen. We halen wat spelletjes tevoorschijn en met een biertje vermaken we ons goed. We hebben nog wat water in de solar shower zitten en gelukkig kunnen we na deze warme dag even afkoelen met een korte douche. Het is donker en de geluiden om me heen laten me al snel de auto inkruipen. Ik lig hier prima!
Door de bomen hebben we gelukkig wat schaduw en blijft het wat koeler in de auto. We staan nog steeds vroeg op om de hitte een beetje voor te zijn maar voordat we het weten zitten we er alweer midden in. Een vrolijk outback muziekje klinkt op de achtergrond wanneer we een briesje proberen te vangen van de ramen die compleet omlaag zijn gedraaid. We rijden maar wat totdat we een bordje voorbij scheuren. Oepsie! Al snel keer ik de auto om en we volgen de weg naar Bell Gorge wat de bekendste gorge van de Kimberley’s is aangezien je hier ook kunt zwemmen zonder bang te zijn van krokodillen. We parkeren de auto, springen in de zwemkleding, pakken een tas en we starten de wandeling. Het is zo benauwd dat de pas er flink in zit. We willen water! Na ongeveer 20 minuten zien we een plasje water met wat mensen erin die ook zichzelf aan het afkoelen zijn. Beneden is veel meer water maar om daar te komen moeten we eerst een grote rots omhoog en omlaag klimmen. In deze hitte is het niet echt plezierig maar goed je moet er wat voor over hebben. We klimmen de rots naar beneden en zien tientallen mensen in en rondom het water genieten en bijkomen van de hitte. Wat een mooie plek is dit met de waterval op de achtergrond. Het komt ons bekend voor en al snel weten we waardoor. Deze plek is een van de cover foto's van een boekje die we in de auto hebben liggen! We droppen de spullen en glijden voorzichtig van de glibberige rots het water in. Ahh dit voelt goed! We zwemmen op en neer en genieten van het water. We klimmen eruit maar al snel liggen we er weer in. Na de rots terug omhoog te hebben beklommen koelen we nog even af in het kleine plasje en vervolgen onze weg terug naar de auto. Jeetje wat is het heet! De hitte neemt over en na vele sterretjes te hebben gezien neemt Jacks me op sleeptouw mee naar de auto. Nee ik voel me niet helemaal top maar een lunch maakt het een beetje goed. We zijn er eigenlijk een beetje klaar mee met die hitte maar we zitten er midden in en kunnen niets anders dan doorgaan om eruit te komen. We besluiten om door te rijden naar een kampspot wat verderop. We krijgen hem maar niet gevonden en staan ondertussen voor de Addock Gorge. Gaan we ervoor ja of nee? Jacks ziet het helemaal niet meer zitten en eerlijk gezegd ik ook niet echt maar ik wil het niet missen. Jacks blijft bij de auto en ik begin te wandelen. Er staan geen bordjes of een route die je moet volgen dus ik doe maar wat. Al snel komt Jacks achter me aan gerend aan samen lopen we blij verder. Na een korte wandeling staan we bij de main pool van de gorge en wat ben ik blij dat we hier toch even naar toe zijn gelopen. Wat ontzettend mooi is het hier. Een kloof met een grote plas water en tropische bomen daaromheen maken het een mooi plaatje. Na een snelle plons in het water te hebben gedaan lopen we terug en aangezien we de kampspot niet kunnen vinden rijden we zelf maar ergens de weg af. We staan op een open veldje met veel bomen en koeien daaromheen. We luisteren fijn naar muziek en hebben een fijne avond.
Het is 05.50 wanneer we wakker worden. Jeetje wat is het vroeg! We klimmen de auto uit en worden meteen aangevallen door tientallen vliegen. Laten we de boel snel inpakken en wegwezen hier. We komen aan bij het enige roadhouse (tankstation) op de Gibb en moeten een uurtje wachten voordat het opengaat. Denken we er goed aan te doen om de dag vroeg te beginnen en dan staan we hier te wachten. We zitten in de schaduw, spellen wat spelletjes en even later gaan ze gelukkig open. Wauwie de benzine prijs is hier dubbel zoveel dan wat we gewend zijn. Tanken moeten we toch en laten we ons ook eens lekker verwennen met een lekkere Australisch vlees taartje als ontbijt. Jamm! We rijden een stukje verder en komen bij de Barnett River Gorge waar we onze volgende wandeling gaan doen. Het is zoals gewoonlijk weer super benauwd dus genoeg water bij hebben is een must. We zien wat Australiërs rondlopen en ze zijn gekleed als rangers. Nou, als we die volgen dan zouden we er wel moeten komen. Al snel blijkt dat we beter onze eigen intuïtie moeten volgen want zodra we andere mensen achterna gaan lopen we verkeerd. We gaan onze eigen pad volgen en tadaa! Binnen no time staan we bij het water. Het blijkt ontzettend diep te zijn en of er krokodillen inzitten dat is maar de vraag. We trekken onze kleren uit en dompelen ze even onder water zodat we een verkoelende terug weg hebben. We vervolgen onze weg en stoppen bij een parkeerplaats met wat bankjes en een long drop. We eten een mandarijntje en ondertussen zien we een kleine tornado tussen de bomen doorgaan. Het zand en bladeren stuiven omhoog en gaan in de ronde. Ik weet niet wat ik zie! Dit is zo ontzettend cool! Even later komt er nog een voorbij maar deze is iets groter. Het is super gaaf om te zien maar ik ben blij wel dat hij van ons weg draait. Dit is onze vierde dag op de Gibb en om heel eerlijk te zijn ben ik wel klaar met het gehoebel nu. Niet alleen het gehoebel wordt vervelend maar ook die hitte. De lol gaat er een beetje vanaf en we besluiten om nog een flink stuk te gaan rijden. Hoe meer we rijden, hoe eerder we er vanaf zijn. Dat is hoe onze gedachte nu staat. We zijn beide kapot maar willen niet in de hitte stil blijven staan dus we beginnen aan de volgende 200 kilometer. Het is toch maar een weg zonder enige afslagen. We rijden en rijden en rijden maar door, maar het einde blijft ver uit het zicht. We genieten nog steeds als er een mooi uitzicht voor ons ligt maar de kilometers tellen we af. We komen nu heel dichtbij de kampspot die we hebben uitgekozen voor de nacht aan de Chamberlain River. Ik herken deze gave plek van foto's alleen het ziet er nu wel wat anders uit. Bij de Gibb moet je een rivier kruisen en dat is een ding waar ik zo naar uitkijk. Nu staan we er recht voor en de rivier is behoorlijk droog. Het gedeelte waar we nu doorheen moeten rijden ziet er meer uit als een grote regenplas. Een kleine baal maar daar doet niemand iets aan behalve moeder natuur. We rijden door de plas en slaan daarna gelijk af om de rivier te volgen naar onze uitgekozen spot. Het is een 4wd track met de rivier links van ons en de ontzettende gave bergen rechts van ons. Na 20 minuten op deze coole track te hebben gereden zetten we Frodo zo dicht mogelijk bij een boompje neer maar schaduw is ver te zoeken. We zetten een filmpje aan en proberen onszelf rustig te houden in de hitte maar niets helpt. We gooien de solar shower op het dak en gaan voor een douche maar het water is zo heet dat ook dat niet helpt. Dit wordt interessant! De zon gaat langzaam onder maar het neemt de benauwdheid niet weg. Na wat sterren gespot te hebben kruipen we de auto in en een van mijn ergste nachten gaat nu beginnen. Ik ben super moe maar de hitte maakt het onmogelijk om nu in slaap te vallen. De deur staat open en het gezoem van de muggen is niet te missen. Het is 10 uur wanneer ik wat lichten in de verte zie. Het is pikkedonker en we staan letterlijk in de middle of nowhere. Wie rijdt er in hemelsnaam nu nog rond? De lichten komen steeds dichterbij en Jacks wordt ook wakker. We houden de auto in de gaten wanneer hij ons voorbij komt gereden maar hij rijdt gelukkig door. Ongeveer tweehonderd meter verderop stopt hij en de lampen gaan uit. Nu zien we dus niets meer! Jacks valt rustig verder in slaap maar ik blijf gefocust. Dit is toch een beetje vreemd.. Met de deur open probeer ik ook maar een oogje dicht te doen. Het lukt met moeite totdat er twee kei harde knallen luiden. Het klinkt als een vuurschot! Ik schrik en mijn gedachte gaat gelijk naar een gestoorde backpacker killer. Je hoort wel meer verhalen rond gaan die je niet echt helpen om in deze situatie kalm te blijven. Het zal toch niet zo zijn dat mijn laatste uurtje is ingegaan. Ik schud Jacks wakker en we houden de boel samen in de gaten. Al snel volgen er meer knallen in de lucht en het vuurwerk ontpopt hoog boven ons. Pfjieuw, het is maar vuvuurwerk! Maar voor alsnog, wat een mafkezen.. Het is 04.00 uur en ik heb nog steeds niet kunnen slapen. Af en toe komt er een klein briesje voorbij dat helpt voor 3 seconden en daarna is het weer terug bij af. Wat een ontzettende klote nacht is dit! Het is half 6 wanneer ik wakker word. Yes! Ik heb toch nog even mijn ogen dicht gehad.
We beginnen aan een andere dag die alleen maar uit rijden gaat bestaan. Vandaag is het Jacks beurt maar na ongeveer 10 minuten zijn we terug op de verharde weg. Wat rijdt een normale weg toch fijn! We zetten onze favoriete nieuwe afspeellijst aan en beginnen al snel een show. We schreeuwen en bleren lekker mee totdat de auto stilstaat op een parkeerplaats waar we even lekker gaan ontbijten. Ook deze dag bestaat alleen maar uit rijden. Na 400 kilometer is het mooi genoeg geweest en stoppen we bij een rest area aan de kant van de weg. Er staan behoorlijk wat auto's en met wat warm water proberen we ons af te koelen. Een local ziet ons strengelen en komt naar ons toe met een koude fles cola. “Do you want some? Please, go for it!”. Hij komt bij ons zitten en de verhalen barsten los. Deze man spoort van geen kanten. Ik weet niet of dit door de hoeveelheid biertjes komt of dat hij gewoon echt zo is. “He, I don't give a fuck!” en met zijn middelvinger in de lucht gaat hij het leven door. Na een biertje geproost te hebben met Browse besluiten we om wat slaap in te halen. Het heeft net even geregend en gelukkig is een stuk koeler dan anders.
Na een fijne nacht begint de ochtend en de hitte is weer snel terug. We ontbijten wat, zeggen Browse gedag en beginnen weer te rijden. Na 100 kilometer komen we aan in Katherine wat een klein stadje is. Hier kunnen we onze zoektocht naar een slang voortzetten. We lopen de eerste winkel in en gelukkig vinden we daar de juiste! Het is wel handig als we die auto verkopen met een gasfles die werkt. Blij dat we zijn rijden we het stadje weer uit en na wat kilometers nemen we de afslag naar Edith Falls. Een riviertje waar een kleine waterval zich in laat glijden. We lopen richting het water en horen al snel dat de vissen in het water bijten en aan je zuigen. Dit maakt me nou niet zo zeer enthousiast maar ik heb verkoeling nodig. We lopen het water in en zwemmen een klein stukje vooruit. Jacks gaat onder water en al snel grijpt hij me bij de benen. Oké, dit is niet grappig! Oké, misschien toch wel maar ik vind het wel weer mooi geweest. Eenmaal bij de auto aangekomen pakken we de kookspullen en eindelijk kunnen we wat opwarmen. We lunchen gezellig op een tafeltje onder een boom in het grasveld vlakbij het water. Wanneer we de spullen weer in de auto zetten hebben we het natuurlijk weer veel te warm en al snel liggen we weer in het water tussen de bijtende visjes. Het einde van de middag is in zicht en we gaan op zoek naar een kampspot. We stoppen ergens langs de weg maar overal staan bordjes dat we hier niet mogen staan dus we rijden maar weer verder. We komen na een kwartiertje aan op een andere plek en het komt met bakken de hemel uitvallen. We willen eigenlijk naar het Litchfield National Park morgen maar door de afgelopen week zijn we er eigenlijk helemaal klaar mee. De hitte, het slapen in de auto en de oververmoeidheid laten de emmer overlopen. Veel mensen denken dat reizen alleen maar rozengeur en maneschijn is maar dat is het echt niet altijd. We besluiten om het national park te skippen en onze weg naar Darwin, onze laatste stop maar meteen voor te zetten. Het is donker wanneer we op zoek zijn naar een kampspot. We mogen eigenlijk nergens staan dus ik probeer een beetje een bosje in te rijden. We hebben ons avondmaal al voorbereid en met de deuren open zitten we oververmoeid onze laatste pasta pesto tuna weg te slikken. Gatver, wat ben ik hier klaar mee! En vooral met die muggen die me compleet lek steken. Hier willen we niet blijven en even later staan we midden in een woonwijk. Het is ontzettend benauwd, de auto ruikt niet meer even fris en het onderlaken is zeik nat. Gatver! Oh ik zie het echt even niet meer zitten..
Ps, vraag je je nu af welke temperatuur het dan is? Overdag tegen de 40 met volle zon en gedurende de nacht 30. Oh ja, het is ook continu super benauwd. Zie jij het zitten in een auto zonder airco en met weinig mogelijkheden om af te koelen?
Geniet lekker in Bali, en veek plezier met tante Net en Hans, maar dat gaat wel lukken xxxx tot snel lieverd!!