Last days in Australia
7 oktober 2016 - Darwin International Airport, Australië
Eens even kijken waar ik gebleven ben met schrijven. Ik zit nu in het vliegtuig na 2,5 fantastische weken op Bali te hebben gehad en vervolg nu mijn reis verder naar Thailand. Met schrijven ben ik nog ergens in Australië dus daar ga ik even rap doorheen! **Ondertussen alweer in het noorden van Thailand..
Na weer een ontzettende slechte nachtrust in die stinkende, benauwde, natte auto beginnen we onze dag om half 6. Volgens mij ben ik nog nooit zo blij geweest om de dag zo vroeg te beginnen. We rijden naar een hostel en ruilen het slapen in de auto in voor een fijne kamer met airco. We blijven hier het liefst de hele dag hangen maar er moet nog het een en ander gedaan worden voordat we kunnen relaxen. We moeten de auto zien te verkopen en al snel staan we op de parkeerplaats de auto in orde te maken. We pakken onze spullen bij elkaar en sorteren de spullen van de auto. Na 4 uur flink bezig te zijn geweest is Frodo klaar om gezien te worden. We hebben meteen twee afspraken deze middag dus we gaan het meemaken..
De komende dagen bestaan uit bijkomen en relaxen. We zijn compleet gesloopt en als twee zombies proberen we de dagen door te komen. Na ongeveer vier dagen voelen we ons weer oké en verhuizen we naar het motel naast ons. Een fijne privé kamer met een eigen badkamer, tv, koelkast en natuurlijk airconditioning staat op ons te wachten. Jeetje wat een luxe! Hier kan ik het wel in volhouden! :)
Aangezien de auto nog niet is verkocht kunnen we nog mooi even door Darwin touren. Onze maatjes Heleen en Lindsay of terwijl “de dolfijnenvoerders” zijn hier ook dus we gaan gezellig met zijn vieren op pad. De eerste stop is bij een oude gevangenis genaamd Fanny Bay Jail. Het is zoals gewoonlijk weer zo ontzettend benauwd dat we er een snel rondje doorheen lopen. Hier wil je echt niet gevangen zitten in die kleine kamertjes zonder airco en dat in deze hitte. Er staat een klein vierkant gebouw in het midden van het terrein. We lopen naar binnen en al snel wordt er duidelijk wat zich hier heeft afgespeeld. We zien een ijzeren balk met een diep gaat daaronder achter de tralies. Aan de zijkant staat een grote hendel die de plaat van het diepe gat laat weggaan. Verschillende kruizen en verhalen hangen aan de muren en ik kan maar niet geloven dat dit het leven van mensen heeft beëindigd. Een galg, jak! Wat voor een harteloos wezen moet je zijn om die hendel naar beneden te trekken. Ik vind het erg interessant en na behoorlijk wat nieuwe indrukken op gedaan te hebben ruilen we de gevangenis in voor een waterpark. Jaaa, dit is beter! Na een tijdje in het water te hebben gelegen en een paar keer van de glijbanen af te zijn gegaan nemen we maar genoegen met het feit dat afkoelen onmogelijk is. We gaan terug naar het sharehouse waar Heleen en Lindsay verblijven en spellen wat spelletjes totdat de zonsondergang begint. We lopen door de mangrove om bij de zee te komen. We stappen over de krabbetjes en bukken voor de vele laaghangende takken totdat Heleen met een opmerking aankomt zetten ‘krokodil!’. Ik sta er even bij stil dat dit een perfecte plek is voor een krokodil om te leven. Ik ga deze zonsondergang aan me voorbij laten gaan hoe mooi ik het ook vind. Je staat er niet zomaar bij stil als Europeaan zijnde dat ze hier in de natuurgebieden van de stad overal kunnen zitten. We rijden terug naar onze fijne kamer en gaan verder helemaal niets meer doen op relaxen na :).
De auto staat nu voor een paar dagen te koop en we hebben verschillende mensen gehad die allemaal geïnteresseerd zijn maar daar blijft het bij. Een eigen auto hebben is ideaal maar het verkopen laat me toch wel een beetje op mijn zenuwen werken na een paar afwijzingen. Het heeft net iets langer dan een weekje geduurd maar hij is gelukkig verkocht! Jeetje wat een fijn gevoel is dat. Een week is nog niet eens lang maar wel als je erop zit te wachten. Nu kan ik tenminste andere plannen gaan maken om verder te reizen. Om het te vieren gaan we lekker samen uit eten vanavond!
Mijn laatste dagen in Australië zijn een feit en we gaan er nog wat mooie herinneringen in maken. Zo gaan we gezellig op stap met Lindsay en Heleen in de bar onder het hostel. Het is 4 maanden geleden dat we echt zijn wezen stappen en dat hebben we geweten ook. Wat een ontzettende leuke avond was het! En dat hebben we de dagen erna ook wel mogen voelen, helaas. De laatste avond in Darwin, Australië is aangebroken en deze gaan we afsluiten op de Mindil Beach Sunset Market. Een markt aan het strand met meer dan 200 verschillende tentjes waarvan 100 eettentjes zijn gok ik zo. We zijn weer gezellig op pad met Lindsay en Heleen en struinen van het ene tentje naar het andere tentje. We pikken overal wat kleine hapjes vandaan en vullen onze buik met heerlijk verschillend eten. De zon begint te zakken en we nemen een zit op het strand. We zijn niet de enige en delen deze mooie plek met paar honderd andere levensgenieters. De kleuren die omhoog komen zijn weer fenomenaal. Ik ga dit nooit, maar dan ook nooit in mijn leven vergeten. De zonsopkomst en de zonsondergang blijven iets magisch hier. Ik geniet. De sterren poppen langzaam op en we lopen naar de andere kant van het strand. Op de markt hebben we telescopen zien staan en zodra de nacht valt kun je een kijkje gaan nemen. We zijn er snel bij maar het is al druk en terecht! Ik mag een kijkje nemen door de eerste telescoop en het neemt mijn hart weg. De maan, zo scherp, “zo dichtbij”, zo ontzettend cool en zo mooi als hij schijnt. De maan is maar een klein stukje zichtbaar deze avond en het lijkt net alsof hij een kleine glimp van een lach laat zien. Ik zou hier het liefst een hele poos blijven staan maar er staan meer mensen te wachten. Ik wacht totdat het beeld compleet in mijn netvlies is opgenomen en neem afstand voor de volgende. De tweede telescoop laat ook de maan zien maar dan een close up. De vele kraters die hij op zich meedraagt zijn scherper dan ooit! In mijn ogen dan haha. Ik neem weer afstand en al snel sta ik voor de derde en laatste telescoop. Ik neem een kijkje en ik geloof mijn ogen niet. ‘What the fuck, serious? This is amazing! I can see Saturn!!’ Ik weet niet waarom maar ik vind dit zo waanzinnig cool dat ik mijn traanbuizen vol voel lopen van geluk. Ik kijk naar de planeet Saturn en zie ook echt zijn cirkel om hem heen. Wat een geweldige ervaring is dit! Eentje die ik nooit in mijn leven zal gaan vergeten. Ik wil ook een telescoop! We staan stomverbaasd met zijn vieren op een rijtje na te praten over hoe ontzettend cool het was. We eten nog wat maar dan wordt het tijd om afscheid te nemen. Bedankt voor de leuke tijd en veel geluk samen Lindsay en Heleen! We lopen hand in hand terug naar ons motel in het veel te benauwde Darwin. Wat zijn we blij wanneer we weer terug in onze koele kamer aankomen. We hadden gehoopt dat het eten een beetje zou gaan zakken na de wandeling maar helaas.
De wekker gaat en de dag die we eigenlijk willen skippen breekt aan. Mijn laatste dag in Australië en natuurlijk het afscheid van elkaar nemen na zoveel moois meegemaakt te hebben is niet zomaar wat. Het hoort er allemaal bij en dat zijn de minder leuke kanten van reizen. We pakken onze tassen in en laten de kamer met tassen vol kleding en spullen achter. Helaas, geen plek of het mag niet mee. De mooie pot met bizar mooie, bijzondere, gekleurde schelpen die rusten in een bedje van het perfect witte zand van de prachtige stranden die we hebben bezocht aan de westkust is er een van. Waarom mag het niet gewoon mee? :( Ik snap de reden goed maar balen doe ik toch. We ontbijten wat, nemen de taxi en het vliegveld staat recht voor ons. Het vliegveld geeft altijd dubbele gevoelens. Je neemt afscheid van de mensen waar je van houdt maar je gaat ook weer een nieuw avontuur in. We halen wat fijne herinneringen op en denken terug aan de prachtige trip die we met elkaar gedeeld hebben. Jacks zijn vlucht laat niet meer lang op zich wachten en het moment is daar. Afscheid nemen.. We proberen onszelf groot te houden maar het gaat al mis in de eerste minuut. We huilen in elkaars armen en geven de laatste dikke knuffel. Hij pakt zijn spullen en loopt richting de douane. We zijn in hetzelfde gebouw gescheiden door een muur. Nu is het nog maar een muur maar de afstand zal met de dag groter en groter gaan worden wat een nare gedachte is. Mijn vlucht gaat pas over 8 uur en als een emotioneel wrak neem ik een zit aan het einde van het gangpad. We bellen totdat hij de lucht in gaat. Door mijn foto album heen kijken blijkt een slecht idee te zijn. De muziek op de achtergrond van het vliegveld helpt er ook niet echt aan mee om me op te vrolijken. De leuke lijst op mijn telefoon ook niet want die brengt me alleen maar terug naar de trip. Hoe ga ik deze dag doorkomen?! Denk aan je volgende avontuur Deb.. Bali is waiting for me
Na weer een ontzettende slechte nachtrust in die stinkende, benauwde, natte auto beginnen we onze dag om half 6. Volgens mij ben ik nog nooit zo blij geweest om de dag zo vroeg te beginnen. We rijden naar een hostel en ruilen het slapen in de auto in voor een fijne kamer met airco. We blijven hier het liefst de hele dag hangen maar er moet nog het een en ander gedaan worden voordat we kunnen relaxen. We moeten de auto zien te verkopen en al snel staan we op de parkeerplaats de auto in orde te maken. We pakken onze spullen bij elkaar en sorteren de spullen van de auto. Na 4 uur flink bezig te zijn geweest is Frodo klaar om gezien te worden. We hebben meteen twee afspraken deze middag dus we gaan het meemaken..
De komende dagen bestaan uit bijkomen en relaxen. We zijn compleet gesloopt en als twee zombies proberen we de dagen door te komen. Na ongeveer vier dagen voelen we ons weer oké en verhuizen we naar het motel naast ons. Een fijne privé kamer met een eigen badkamer, tv, koelkast en natuurlijk airconditioning staat op ons te wachten. Jeetje wat een luxe! Hier kan ik het wel in volhouden! :)
Aangezien de auto nog niet is verkocht kunnen we nog mooi even door Darwin touren. Onze maatjes Heleen en Lindsay of terwijl “de dolfijnenvoerders” zijn hier ook dus we gaan gezellig met zijn vieren op pad. De eerste stop is bij een oude gevangenis genaamd Fanny Bay Jail. Het is zoals gewoonlijk weer zo ontzettend benauwd dat we er een snel rondje doorheen lopen. Hier wil je echt niet gevangen zitten in die kleine kamertjes zonder airco en dat in deze hitte. Er staat een klein vierkant gebouw in het midden van het terrein. We lopen naar binnen en al snel wordt er duidelijk wat zich hier heeft afgespeeld. We zien een ijzeren balk met een diep gaat daaronder achter de tralies. Aan de zijkant staat een grote hendel die de plaat van het diepe gat laat weggaan. Verschillende kruizen en verhalen hangen aan de muren en ik kan maar niet geloven dat dit het leven van mensen heeft beëindigd. Een galg, jak! Wat voor een harteloos wezen moet je zijn om die hendel naar beneden te trekken. Ik vind het erg interessant en na behoorlijk wat nieuwe indrukken op gedaan te hebben ruilen we de gevangenis in voor een waterpark. Jaaa, dit is beter! Na een tijdje in het water te hebben gelegen en een paar keer van de glijbanen af te zijn gegaan nemen we maar genoegen met het feit dat afkoelen onmogelijk is. We gaan terug naar het sharehouse waar Heleen en Lindsay verblijven en spellen wat spelletjes totdat de zonsondergang begint. We lopen door de mangrove om bij de zee te komen. We stappen over de krabbetjes en bukken voor de vele laaghangende takken totdat Heleen met een opmerking aankomt zetten ‘krokodil!’. Ik sta er even bij stil dat dit een perfecte plek is voor een krokodil om te leven. Ik ga deze zonsondergang aan me voorbij laten gaan hoe mooi ik het ook vind. Je staat er niet zomaar bij stil als Europeaan zijnde dat ze hier in de natuurgebieden van de stad overal kunnen zitten. We rijden terug naar onze fijne kamer en gaan verder helemaal niets meer doen op relaxen na :).
De auto staat nu voor een paar dagen te koop en we hebben verschillende mensen gehad die allemaal geïnteresseerd zijn maar daar blijft het bij. Een eigen auto hebben is ideaal maar het verkopen laat me toch wel een beetje op mijn zenuwen werken na een paar afwijzingen. Het heeft net iets langer dan een weekje geduurd maar hij is gelukkig verkocht! Jeetje wat een fijn gevoel is dat. Een week is nog niet eens lang maar wel als je erop zit te wachten. Nu kan ik tenminste andere plannen gaan maken om verder te reizen. Om het te vieren gaan we lekker samen uit eten vanavond!
Mijn laatste dagen in Australië zijn een feit en we gaan er nog wat mooie herinneringen in maken. Zo gaan we gezellig op stap met Lindsay en Heleen in de bar onder het hostel. Het is 4 maanden geleden dat we echt zijn wezen stappen en dat hebben we geweten ook. Wat een ontzettende leuke avond was het! En dat hebben we de dagen erna ook wel mogen voelen, helaas. De laatste avond in Darwin, Australië is aangebroken en deze gaan we afsluiten op de Mindil Beach Sunset Market. Een markt aan het strand met meer dan 200 verschillende tentjes waarvan 100 eettentjes zijn gok ik zo. We zijn weer gezellig op pad met Lindsay en Heleen en struinen van het ene tentje naar het andere tentje. We pikken overal wat kleine hapjes vandaan en vullen onze buik met heerlijk verschillend eten. De zon begint te zakken en we nemen een zit op het strand. We zijn niet de enige en delen deze mooie plek met paar honderd andere levensgenieters. De kleuren die omhoog komen zijn weer fenomenaal. Ik ga dit nooit, maar dan ook nooit in mijn leven vergeten. De zonsopkomst en de zonsondergang blijven iets magisch hier. Ik geniet. De sterren poppen langzaam op en we lopen naar de andere kant van het strand. Op de markt hebben we telescopen zien staan en zodra de nacht valt kun je een kijkje gaan nemen. We zijn er snel bij maar het is al druk en terecht! Ik mag een kijkje nemen door de eerste telescoop en het neemt mijn hart weg. De maan, zo scherp, “zo dichtbij”, zo ontzettend cool en zo mooi als hij schijnt. De maan is maar een klein stukje zichtbaar deze avond en het lijkt net alsof hij een kleine glimp van een lach laat zien. Ik zou hier het liefst een hele poos blijven staan maar er staan meer mensen te wachten. Ik wacht totdat het beeld compleet in mijn netvlies is opgenomen en neem afstand voor de volgende. De tweede telescoop laat ook de maan zien maar dan een close up. De vele kraters die hij op zich meedraagt zijn scherper dan ooit! In mijn ogen dan haha. Ik neem weer afstand en al snel sta ik voor de derde en laatste telescoop. Ik neem een kijkje en ik geloof mijn ogen niet. ‘What the fuck, serious? This is amazing! I can see Saturn!!’ Ik weet niet waarom maar ik vind dit zo waanzinnig cool dat ik mijn traanbuizen vol voel lopen van geluk. Ik kijk naar de planeet Saturn en zie ook echt zijn cirkel om hem heen. Wat een geweldige ervaring is dit! Eentje die ik nooit in mijn leven zal gaan vergeten. Ik wil ook een telescoop! We staan stomverbaasd met zijn vieren op een rijtje na te praten over hoe ontzettend cool het was. We eten nog wat maar dan wordt het tijd om afscheid te nemen. Bedankt voor de leuke tijd en veel geluk samen Lindsay en Heleen! We lopen hand in hand terug naar ons motel in het veel te benauwde Darwin. Wat zijn we blij wanneer we weer terug in onze koele kamer aankomen. We hadden gehoopt dat het eten een beetje zou gaan zakken na de wandeling maar helaas.
De wekker gaat en de dag die we eigenlijk willen skippen breekt aan. Mijn laatste dag in Australië en natuurlijk het afscheid van elkaar nemen na zoveel moois meegemaakt te hebben is niet zomaar wat. Het hoort er allemaal bij en dat zijn de minder leuke kanten van reizen. We pakken onze tassen in en laten de kamer met tassen vol kleding en spullen achter. Helaas, geen plek of het mag niet mee. De mooie pot met bizar mooie, bijzondere, gekleurde schelpen die rusten in een bedje van het perfect witte zand van de prachtige stranden die we hebben bezocht aan de westkust is er een van. Waarom mag het niet gewoon mee? :( Ik snap de reden goed maar balen doe ik toch. We ontbijten wat, nemen de taxi en het vliegveld staat recht voor ons. Het vliegveld geeft altijd dubbele gevoelens. Je neemt afscheid van de mensen waar je van houdt maar je gaat ook weer een nieuw avontuur in. We halen wat fijne herinneringen op en denken terug aan de prachtige trip die we met elkaar gedeeld hebben. Jacks zijn vlucht laat niet meer lang op zich wachten en het moment is daar. Afscheid nemen.. We proberen onszelf groot te houden maar het gaat al mis in de eerste minuut. We huilen in elkaars armen en geven de laatste dikke knuffel. Hij pakt zijn spullen en loopt richting de douane. We zijn in hetzelfde gebouw gescheiden door een muur. Nu is het nog maar een muur maar de afstand zal met de dag groter en groter gaan worden wat een nare gedachte is. Mijn vlucht gaat pas over 8 uur en als een emotioneel wrak neem ik een zit aan het einde van het gangpad. We bellen totdat hij de lucht in gaat. Door mijn foto album heen kijken blijkt een slecht idee te zijn. De muziek op de achtergrond van het vliegveld helpt er ook niet echt aan mee om me op te vrolijken. De leuke lijst op mijn telefoon ook niet want die brengt me alleen maar terug naar de trip. Hoe ga ik deze dag doorkomen?! Denk aan je volgende avontuur Deb.. Bali is waiting for me
Geniet nu maar lekker van je volgende avonturen in Thailand. Heb weer genoten van je reisverslag meiske xxx love you xxx en ik kijk er ook echt weer naar uit om je lekker te kunnen vast houden en te kunnen knuffelen......drolleke xxx
Maar je bent intussen alweer in Thailand en hebt Bali achter je gelaten , en weer mooie natuur gezien en ons weer laten genieten van je mooie foto's .
Je avontuur gaat verder en december nadert , dan zijn er weer veel mensen blij om jou in de armen te sluiten , maar eerst nog Thailand verkennen ......succes daarmee .
Gr van je vadertje xxx