Wat een ongelooflijk land! Thanks Nieuw Zeeland!

Daar staan we dan op Stewart Island te wachten op onze tassen. Het regent buiten en het ziet er somber uit. Hopelijk word het komende dagen beter want op Stewart Island is niet heel veel te doen. Het eiland telt 400 inwoners en wordt het anker van Nieuw Zeeland genoemd. Met een beetje fantasie kun je in het noordereiland een vis zien, in het zuidereiland een boot en Stewart Island is de anker van de boot. Kijk maar eens :). Na een paar biertjes in de local bar gedaan te hebben werd het bedtijd.

Mm lekker om een keer niet wakker te worden van je wekker maar gewoon uit jezelf. Na een paar keer omgedraaid te hebben liep ik naar buiten om de eerste zonnestralen weer op mijn huid te voelen. Het enige wat ik hoorden was het geluid van de vroege ochtend volgens met de zee op de achtergrond. Wat zullen we vandaag eens gaan doen? We waren met 9 man van de stray bus en besloten om twee auto's te huren om vervolgens het hele eiland door te crossen. Het is alweer even geleden dat ik heb gereden en aan de andere kant van de weg rijden leek mij wel een leuke uitdaging dus ik kroop achter het stuur aan de rechterkant van de auto. Uh hoe zit het ook alweer? “Kun je wel rijden Debbie?” zei Evelyn. “Zal ik anders rijden?” kwam erachter aan maar ik had het al uitgevonden en daar gingen we dan. Het went best wel snel en het was overal rustig dus het was goed om vast even te oefenen voor het camper avontuur in Australië. Na alle straatjes van het eiland gehad te hebben en naar verschillende plekken te zijn gelopen die zo mooi, knus en rustig waren hebben we de auto aan het eind van de dag weer ingeleverd. In de nacht zijn we opzoek gegaan naar kiwi's. Dat is een vogel waar Nieuw Zeeland bekend om staat en die niet kan vliegen. Overdag verstoppen ze zichzelf en in de nacht komen ze tevoorschijn. We liepen met een groepje van 7 en wat rode lampen. Ik liep voor op samen met twee andere en de andere vier liepen een stukje achter ons totdat we iemand van hun “KIWI KIWI” met enthousiasme hoorde zeggen. Snel gingen we er op af maar ik kon alleen nog maar het geritsel van zijn weg terug in de bossen horen. Balen.. Hij zou net zo groot zijn als een kip zeiden ze. Na nog een uur rond gelopen te hebben vond ik het wel weer mooi geweest en ging lekker naar mijn bedje. De volgende dag regende het en zag het er een beetje somber uit. Gelukkig hadden ze monopoly en genoeg films binnen dus ik ben de dag prima door gekomen. Na een paar dagen rustig aan te hebben gedaan werd het tijd om de ferry terug te pakken. Gelukkig was de zee dit keer niet zo wild en zonder enige moeite stonden we weer veilig op het zuidereiland waar Cookie ons op stond te wachten om naar Queenstown te brengen.

Na de lange zit was ik weer herenigd met Iris en Astrid en nog meer leuke mensen van de oude bus. We besloten om lekker een hapje te gaan eten. Het voelde als een familie reünie. Het is super raar maar je leert iedereen zo snel en behoorlijk goed kennen. Nadat de buikjes weer goed gevuld waren gingen we naar verschillende barretjes om lekker te dansen. Oh wat word ik blij van dansen! Als ik weer in Nederland ben ga ik het oppakken en als reminder schrijf ik het in mijn blog dus bij deze. Helaas gingen Iris en Astrid er de volgende dag vandoor maar het was nog steeds geen afscheid want over paar dagen zijn we weer samen. Jeej!

Queenstown klinkt groot maar het is zo klein. Het is de adventure capital of the world en dat geloof ik wel. Er zijn talloze activiteiten te doen waaronder bungy jumpen van verschillende hoogtes, verschillende swings, een skydive, jetboat, paardrijden etc etc. Ze zeggen ook dat Queenstown de lekkerste burgers van de wereld heeft dus dit moeten we maar eens gaan proberen. Er staat een gigantische rij voor de Fergburger shop terwijl wij onze burger gewoon even op komen halen. We hadden een goede tip gekregen om te bellen en je bestelling door te geven. Mmm lekker! Deze lus ik nog wel een en dus stond er de volgende dag weer een burger op het menu maar dit keer als lunch. Evelyn en ik wilde graag wat ondernemen dus gingen we naar een reisbureau om een activiteit te boeken maar alles zat vol. Echt te gek.. Ach dan maar een paar biertjes in een grasveld tussen de bergen drinken. Ook niks mis mee en we hebben het tenslotte geprobeerd.

Het is vroeg in de ochtend wanneer ik weer in een nieuwe bus stap. Dit wordt mijn achtste buschauffeur/groep en ook meteen de laatste. Vanaf nu ga ik in een keer door naar boven. We rijden over de SH8 richting Mount Cook. Dit is de hoogste berg van het land en veel bergbeklimmers komen hier om te oefenen. Zo kwam ook Sir Edmund Hillary hier regelmatig om te oefenen. Hij is de eerste man samen met zijn compagnon die de Mount Everest heeft beklommen. Ik ben opzoek gegaan naar zijn standbeeld en het is te gek om op dezelfde plek te staan als deze held. Ik word er enthousiast van! Vanuit Mount Cook Village kun je door het National Park naar de voet van Mount Cook lopen. Het is een mooie wandeling die je door de bergen, over een rivier, langs gletsjers en vervolgens bij een gletsjer meer brengt waar je het begin van deze hoge berg kunt zien. Na een nacht geslapen te hebben vervolgde onze weg weer over de SH8. De uitspraak “er leiden meerdere wegen naar Rome” geldt hier niet en we reden een heel stuk over dezelfde weg terug. Maar dat is helemaal niet erg want ik wil het landschap nog wel een keer zien. Nadat we uit de (mijn tweede) schapenfile waren gingen we er weer voor. Zo reden we langs Lake Tekapo en Tupaki wat twee ongelooflijk grote verschrikkelijk mooie blauwe meren zijn. Het lijkt weer nep, alles lijkt nep.. Is het wel echt? Hoe kan dit zo? Ongelooflijk maar het is echt. Na weer heerlijk weg te hebben gekeken in de voorste stoel van de bus kwamen we aan in Rangitata. Ik keek enorm uit naar een lekkere lange douche totdat ik de douches zag. Drie douches in een en dat was het dan. Normaal is de wc en de douche de enige plek waar je privacy hebt maar ook dit werd ontnomen in Rangitata. Het werd wel humoristisch en al helemaal toen mijn shirt op de een of de andere manier in de wc pot terecht kwam. Na een gezellige avond met verschillende spelen te hebben gespeeld ging ik weer naar bed en ik had geluk met mijn bed. We hadden drie stapelbedden van drie hoog en ik lag mooi in het onderste bed. :)

Zoals gewoonlijk ging de wekker weer vroeg en om 06.30 zaten we in de bus richting Kaikoura. Het is nog goed donker en de sterren zijn nog mooi aan schitteren. Al snel komen de eerste zonnestralen tevoorschijn. De bergen aan mijn linkerzijde zijn donker en het platteland wat ze ook wel de Dutch area noemen aan mijn rechterzijde begint langzaamaan mooie kleuren te krijgen. Eerst een beetje oranje dan word het feller en vervolgens hartstikke rood voordat de zon zichzelf laat zien. De bergen aan mijn linkerzijde kleuren langzaam rood en het duurt nu niet meer lang voordat hij tevoorschijn komt. Daar is hij dan: mijn favoriete ster ☀.

Na ongeveer 7,5 uur in de bus te hebben gezeten zijn we er dan eindelijk. Kaikoura, een klein plaatsje 2,5 uur boven Christchurch. Hier had ik al verschillende verhalen over gehoord toen ik nog in Australië was. Je kan hier namelijk met honderden wilde dusky dolfijnen zwemmen wat een unieke ervaring is. Alles wat in de zee leeft is een beetje onbekend voor mij en dus spannend. Ga ik dit doen? Ga ik deze kans pakken? Ja duh tuurlijk! En mijn naam staat boven aan op de lijst van de aanmeldingen. Het is een super populaire activiteit en het is al weken van te voren volgeboekt maar Stray heeft iedere dag wat plekken gereserveerd en zo had ik het geluk dat ik daarbij zat. Het zwemmen met de dolfijnen gaat morgen dan echt gebeuren. Oh spannend! Eenmaal geïnstalleerd in mijn kamer en na een rondje te hebben gelopen door het dorpje met Robin zag ik Astrid en Iris weer. Nadat we weer lekker bij gekletst waren besloot ik om vroeg naar bed te gaan aangezien de wekker om 04.00 uur gaat rinkelen.

‘Titititititititititititititi trrr’ vol enthousiasme ging ik mijn bed uit. Ja vandaag is de dag dat ik met honderden wilde dolfijnen mag gaan zwemmen. Ahh spannend! Om 04.45 lopen Maud en ik samen naar het verzamelpunt waar we onze wetsuits, flippers, duikbril en snorkel krijgen. Na een briefing van 15 minuten stappen we de bus in die ons naar de boot brengt. Het is nog pikkedonker wanneer we aanboord gaan. We varen op de oostkust van Nieuw Zeeland en hier komt de zon als eerst op. De maan schijnt boven de bergen en aan de andere kant beginnen de oranje en rode kleuren weer zichtbaar te worden. Na een klein stukje varen met de zonsopgang op de achtergrond zien we al een groep van honderden dolfijnen spelen in de vroege ochtenduren. Ze springen uit het water en doen leuke kunstjes die niet aangeleerd zijn door een dolfijnen trainer maar die ze nog steeds graag aan ons willen laten zien. Oh wat mooi! Alleen dit is al geweldig! We krijgen een teken om onze duikbril op te zetten en de snorkel in onze mond te doen. “Maud, zullen we bij elkaar blijven?” kwam er zenuwachtig uit en ze dacht gelukkig hetzelfde. Er klinkt een sein en dat betekent dat we het water in mogen. Daar gaan we dan opzoek naar de dolfijnen. Al snel hoorde we de toeter weer en dat betekent dat je terug moet komen. Waarom nu al? Ik heb er nog geen gezien? Het was een oefen rondje.. We zitten op de achterkant van de boot wanneer we weer een grote groep dolfijnen achter ons aan zien komen. De toeter gaat af en daar gaan we dan maar deze keer is het geen oefen ronde. Samen met Maud ga ik het water in en voor we het weten zwemmen we in een groep van honderden dolfijnen. Ze zijn overal! Links van je, rechts van je, voor je, achter je en onder je. Wahh dit is zo cool! Door hoge geluiden door je snorkel te maken worden de dolfijnen aangetrokken en ook als je hetzelfde gaat bewegen als hen dus daar liggen we dan als twee idioten in het water maar het werkten wel. Wauw, wat een mooie beesten zijn het ook. Op een gegeven moment zwom er een dolfijn naast me en ik ging een rondje zwemmen waarbij hij een rondje mee zwom en nog een en nog een. Cool!! Vervolgens ging hij onder mij op zijn zij zwemmen om eens goed te kijken met wat voor wezen hij te maken heeft. Wat een unieke ervaring! Een dolfijn liet een poepje achter net nadat hij maud en mij voorbij was gezwommen. Argh lekker maar wie kan er in hemelsnaam zeggen dat hij is onder gepoept door een dolfijn? Wij! En met de slappe lach klommen we terug de boot in. Na ongeveer 30 minuten op verschillende plekken in het water tussen deze pracht beesten gezwommen te mogen hebben kregen we lekker warme chocolade melk en na een warme douche mochten we nog even genieten van ze. Dit is zeker een van mijn hoogtepunten van mijn reis door Nieuw Zeeland. Ik heb een van mijn filmpjes op Facebook gezet. Op mijn blog lukte het helaas niet.

Het is 9 uur ‘s ochtends en sta nog te stuiteren van van wat ik zojuist gedaan heb. Ik gooi mijn tas in de bus om weer terug naar het zuidereiland te gaan en wel Wellington. Daar staan ze dan bij de bus op me te wachten. Iris en Astrid, mijn leuke lieve reismaatjes van de afgelopen weken. Dit is dan echt het moment om afscheid te nemen. Na een traan met een lach en een dikke knuffel stapten ik de bus in. Na een reis van zeven uur met de ferry daarbij inbegrepen kwam ik helemaal kapot aan in Wellington. Oké wat ga ik nu doen aangezien ik morgen 10 uur in de bus van Wellington naar Auckland moet zitten. Twee opties: 1 lekker vroeg naar bed en niet kunnen slapen in de bus of 2 tot laat op stap en slapen in de bus zodat de rit wat sneller gaat. Het is zaterdagavond en ik besloot om om opstap te gaan. Na wat gezellige mensen te zijn tegen gekomen en een super leuke stapavond te hebben gehad ging ik om 03.30 naar bed. Om 06.00 ging de wekker en iets later zat ik weer in de bus. Ik dacht slim te zijn maar heb van de 10 uur misschien 30 minuten mijn ogen dicht gehad. Het lukte niet en ik kwam vervolgens kapot aan in Auckland. In Auckland was het de laatste avond van een reisgenootje en ging ik toch maar gezellig mee de stad in. Na weer een leuke avond gehad te hebben ben ik mezelf gaan voorbereiden op mijn reis terug naar Australië. Ik heb al mijn kleren lekker uitgewassen, souvenirs gehaald en wat spullen opgestuurd naar Nederland.

Met een frisse tas ben ik op weg naar het vliegveld van Auckland. Ik had online ingecheckt en kon meteen doorlopen. Dit was het dan. Nieuw Zeeland, wat een land zeg.. Ik wil hier zeker nog een keer terug komen maar dan wel pas nadat ik behoorlijk wat andere landen heb mogen zien. Ik heb veel mooie dingen gezien, gave dingen gedaan en super leuke mensen leren kennen. Deze 6 weken zijn voorbij gevlogen maar wat een herinneringen heb ik gemaakt. Ik ben erg dankbaar voor dit avontuur. Nu ga ik weer terug naar Australië om daar lekker drie weken met Lysanne en de camper de oostkust af te gaan. Woehoee zin in!!